Της Ελένης Μήτσου
Όταν ο ΣΥΝ δημιούργησε το ΣΥΡΙΖΑ γινόταν λόγος για «αριστερή στροφή» του κόμματος – όσο αριστερή μπορεί κανείς να την πει με το πρόγραμμα που είχαν…
Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και η συμμετοχή του ΣΥΝ στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (το ΚΕΑ περιλαμβάνει όλα τα κόμματα της αριστεράς που συμμετείχαν σε κεντροαριστερές συνεργασίες ή κυβερνήσεις στην Ευρώπη) στη συνέχεια, ήταν μια σαφής στροφή 180 μοιρών προς τα δεξιά.
Ο ΣΥΝ δεν έμεινε μόνο στην συμμετοχή στο ΚΕΑ. Ο Κωνσταντόπουλος, δηλώνοντας ότι επιθυμεί «ανοιχτούς δρόμους επικοινωνίας και ειλικρίνειας», συναντήθηκε προεκλογικά με τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τη Φώφη Γενηματά, σφραγίζοντας έτσι την αλλαγή πλεύσης του ΣΥΝ.
Σ’ αυτές τις συναντήσεις ήρθαν να προστεθούν και οι φήμες περί υποψηφιότητας του Κωνσταντόπουλου για τη θέση του προέδρου της δημοκρατίας. Ανεπιβεβαίωτες, μεν, τις οποίες όμως ο πρόεδρος του ΣΥΝ ποτέ δεν διέψευσε με σαφή και απόλυτο τρόπο.
Με τέτοια ζιγκ-ζαγκ, σε διάστημα ενός χρόνου δεν είναι να αναρωτιέται κανείς για τα αποτελέσματα του ΣΥΝ.
Διεργασίες…
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών άνοιξε, όπως ήταν φυσικό, έναν κύκλο διεργασιών στον ΣΥΝ. Η δήλωση παραίτησης του Κωνσταντόπουλου τις επίσπευσε. Το ζήτημα που κυριαρχεί στο ΣΥΝ τώρα είναι αυτό του νέου προέδρου. Τα ονόματα που παίζουν είναι των Δραγασάκη, Αλαβάνου, Κουβέλη, Παπαγιάννακη.
Ωστόσο το γεγονός και μόνο πως στη σχετική συζήτηση κυριαρχούν τα ονόματα κι όχι το ζήτημα του προγράμματος, δείχνει πως το αδιέξοδο στο ΣΥΝ παραμένει, χωρίς προοπτική λύσης. Καμία από τις τάσεις του ΣΥΝ, το Αριστερό Ρεύμα, οι Ανανεωτικοί (δεξιά πτέρυγα) οι Προεδρικοί (κέντρο) δεν νοιώθει αυτοπεποίθηση για να δώσει μια σοβαρή πολιτική μάχη.
Το πρόβλημα είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό – ιδεολογικό, δεν είναι θέμα προσωπικότητας.
Το Αρ. Ρεύμα, που στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ και επένδυσε πολλά σ’ αυτόν, μετά τα μέτρια αποτελέσματα των βουλευτικών, την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και τη γενική κρίση στην οποία βρίσκονται όλες οι (πρώην) συνιστώσες του δεν έχει ούτε καθαρή γραμμή ούτε πρόταση για το τι πρέπει να γίνει.
Στηριγμένη στα φτωχά αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές, η δεξιά τάση του ΣΥΝ μαζί με τους προεδρικούς αναλάβανε να στρέψουνε τον ΣΥΝ προς τα δεξιά. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών όμως τους κόψανε τη φόρα.
Δεξιά πτέρυγα, αριστερό ρεύμα, και βέβαια οι ισορροπιστές του κέντρου, είναι έτσι σε αδιέξοδο.
Νέοι νερόβραστοι συμβιβασμοί;
Μ’ αυτά τα δεδομένα, όλα τα ρεύματα στο ΣΥΝ ψάχνουν για μέσες λύσεις επικαλούμενοι την ενότητα του κόμματος. Μέσες λύσεις στα ονόματα των υποψηφίων προέδρων, μέσες λύσεις και για το πρόγραμμα και τις θέσεις του κόμματος.
Έτσι οι ανανεωτικοί δηλώνουν ότι δεν θα επιδιώξουν κεντροαριστερές συνεργασίες, αλλά ζητούν από το αριστερό ρεύμα να μην θέσει ζητήματα τύπου «αριστερού πόλου».
Το αριστερό ρεύμα από την άλλη, θέλει ο ΣΥΝ να είναι ένα κόμμα της αριστεράς αλλά δηλώνει ότι «μπορεί να συμβαδίσει μ’ ένα μεγάλο μέρος των αποκαλούμενων προεδρικών».
Αν το αριστερό ρεύμα…
Αν το αριστερό ρεύμα ήθελε να συμβάλει πραγματικά στην ανασυγκρότηση της αριστεράς, στο όνομα της οποίας πολύ συχνά αναφέρεται, θα επιχειρούσε μέσα από αυτή την κρίση του ΣΥΝ να οδηγήσει το κόμμα προς τα αριστερά.
Θα προωθούσε το δικό του υποψήφιο δίνοντας τη μάχη στη βάση ενός ξεκάθαρου αριστερού προγράμματος, το οποίο να πάλευε για να υιοθετηθεί και να αποτελέσει το νέο πρόγραμμα του ΣΥΝ.
Θα έσπαγε κάθε συνεργασία με το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, θα έπαιρνε θέση υπέρ της συσπείρωσης της αριστεράς στην Ελλάδα στη βάση ενός προγράμματος που θα έθετε με καθαρότητα την αναγκαιότητα την πάλης ενάντια στον καπιταλισμό και για μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία.
Θα έμπαινε μπροστά στους καθημερινούς αγώνες του εργατικού κινήματος και των λαϊκών στρωμάτων, με τρόπο πρακτικό και συγκεκριμένο.
Θα άνοιγε ξανά όλα τα πολιτικά ζητήματα που προκαλούν ακόμα πονοκεφάλους στο ΣΥΝ, όπως η στάση για την ΕΕ, το θέμα των συνεργασιών με τη Σοσιαλδημοκρατία κ.τ.λ.
Ιδού η Ρόδος…
Το αριστερό ρεύμα δεν είναι όμως σε θέση να δώσει μια τέτοια μάχη. Κάποια άτομα μπορεί, αλλά το ρεύμα σαν σύνολο αδυνατεί πλήρως.
Το επιχείρημα που προβάλλεται συχνά είναι ότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει πιθανά το ΣΥΝ σε διάσπαση. Αυτό ισχύει, όμως έτσι κι αλλιώς οι διασπάσεις στο ΣΥΝ δεν σταματάνε κι από την άλλη η νερόβραστη ενότητα η οποία επικρατεί έχει αποδείξει ότι δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στη σταδιακή φθορά και συρρίκνωση. Αν το Α.Ρ. ήταν διατεθειμένο να σπρώξει τον ΣΥΝ αποφασιστικά προς τα αριστερά, όση υποστήριξη κι αν έχανε ο ΣΥΝ από τα δεξιά θα την κέρδιζε στο πολλαπλάσιο από τα αριστερά.
Όμως το Α.Ρ. δεν πρόκειται να προχωρήσει σε τέτοιας έκτασης μάχη.
Το ΑΡ σαν σύνολο δεν μπορεί να κατανοήσει αυτή την προοπτική κι αυτές τις δυνατότητες.
Κάποια από τα στελέχη όμως, ιδιαίτερα από το χώρο της Νεολαίας, ίσως μπορούν. Με αίσθηση ευθύνης απέναντι στο κίνημα της αριστεράς γενικότερα. Να δώσουν μια μάχη πολιτική – ιδεολογική ενόψει του συνεδρίου. Έστω και αν αποτελέσουν μια πολύ μικρή μειοψηφία, η σημασία μιας τέτοιας παρέμβασης θα είναι μεγάλη για το μέλλον.
