Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Από τη στιγμή που έγινε η πρώτη κουβέντα για τα περίφημα "μη κρατικά πανεπιστήμια", διάφοροι είναι αυτοί που έχουν προσπαθήσει να κάνουν πιο συγκεκριμένες προτάσεις πάνω στο θέμα. Ήδη ο πρωθυπουργός προτείνει τη δημιουργία τριών ακαδημιών, "κινηματογράφου", "μουσικής", και "χορού", ο υπουργός ανάπτυξης Δ. Σιούφας προτείνει να λειτουργήσει μια ακαδημία "ανταγωνιστικότητας" (!) και ο Χρ. Πολυζωγόπουλος ανακοίνωσε την πρόθεση της ΓΣΕΕ για την ίδρυση του πρώτου μη κρατικού πανεπιστημίου, της "ακαδημίας εργασίας".
Σύμφωνα με τα σχέδια ΥΠΕΠΘ – ΓΣΕΕ, η ακαδημία θα επιμορφώνει εργαζόμενους και ανέργους, και θα υπάρχει επίσης η δυνατότητα επιμόρφωσης συνδικαλιστών πάνω σε θέματα κοινωνιολογίας, οικονομίας, εργατικού δικαίου κλπ.
Η ακαδημία θα ιδρυθεί σε συνεργασία με το δήμο της Αθήνας, και θα χρηματοδοτείται από ευρωπαϊκά προγράμματα του ΥΠΕΠΘ, και από τη ΓΣΕΕ. Μια πρώτη σκέψη θα ήταν ότι η επιμόρφωση των ανέργων είναι μια χρήσιμη διαδικασία στην προοπτική της μείωσης της ανεργίας. Μια δεύτερη σκέψη ωστόσο είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς ότι η δουλειά των συνδικάτων δεν είναι να "επιμορφώνουν" ανέργους, αλλά η διεκδίκηση θέσεων εργασίας, οι δυναμικές κινητοποιήσεις, οι απεργίες, κάτι που η ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε. φαίνεται να έχει "ξεχάσει" προ πολλού.
Όσο για την επιμόρφωση συνδικαλιστών, μπορεί και πάλι εκ πρώτης όψεως να ακούγεται σαν μια ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά στην πραγματικότητα δε δείχνει τίποτα άλλο από την αντίληψη της κυβέρνησης και της ηγεσίας της Γ.Σ.Ε.Ε. για το τι είδους συνδικαλιστές προτιμούν. Στην πραγματικότητα αυτοί που μπορούν να μπουν μπροστά στις διεκδικήσεις των εργαζομένων, να δώσουν τη μάχη ενάντια στην ανεργία και τις σημερινές άθλιες εργασιακές σχέσεις και συνθήκες, είναι άνθρωποι βγαλμένοι μέσα από τους ίδιους τους εργατικούς χώρους, μέσα από το ίδιο το κίνημα, και όχι "επαγγελματίες συνδικαλιστές", ή "συνδικαλιστές με πτυχίο", όπως ονειρεύεται η κυβέρνηση.
Την ίδια ώρα, επιλέγοντας η Γ.Σ.Ε.Ε. να ιδρύσει το πρώτο "μη κρατικό" πανεπιστήμιο, επιλέγει στην ουσία να νομιμοποιήσει μια διαδικασία που τελικό σκοπό έχει την πλήρη ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, την είσοδο όλο και περισσότερων φορέων, (αρχικά "μη κρατικών", και αργότερα καθαρά ιδιωτικών), στο χώρο της παιδείας.
Γίνεται έτσι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, ένα βήμα φαινομενικά "αθώο", αφού δεν είναι κάποιος ιδιώτης αλλά η ίδια η Γ.Σ.Ε.Ε. που ιδρύει το πρώτο "μη κρατικό" πανεπιστήμιο, που ανοίγει όμως το δρόμο και σε άλλες "πρωτοβουλίες", που δεν αποκλείεται σύντομα να προέρχονται από όχι και τόσο "αθώους" φορείς. Εξάλλου υποτίθεται πως η διεκδίκηση για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση αποτελεί πάγια θέση του συνδικαλιστικού κινήματος, κάτι που ο κύριος Πολυζωγόπουλος και η παρέα του, φαίνεται να το έχουν ξεχάσει
