Του Παναγιώτη Βογιατζή
Η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές με σημαία της τον αγώνα κατά της «διαπλοκής». Οκτώ μόλις μήνες μετά, αν και συνεχίζει το τροπάρι αυτό, έχει και η ίδια μπλεχτεί στο κουβάρι της διαφθοράς και των συμφερόντων μ’ έναν τρόπο τόσο καθαρό και απροκάλυπτο που πραγματικά εντυπωσιάζει.
Αυτό που επίσης εντυπωσιάζει είναι ότι απ’ ότι φαίνεται η μάχη για το ξαναμοίρασμα της πίτας μετά την κυβερνητική εναλλαγή είναι τόσο σκληρή, που ακόμη και τα προσχήματα έχουν πάει στην άκρη. Τώρα πια, οι «καταγγελίες» πέφτουν βροχή. Πρόκειται βέβαια για «καταγγελίες» σε εισαγωγικά, γιατί στην πραγματικότητα και γνωστές είναι εδώ και χρόνια και γιατί, για άλλη μια φορά, κανένας δεν πρόκειται να τιμωρηθεί, ούτε για τα μάτια του κόσμου.
Και τι δεν ακούσαμε τον τελευταίο καιρό! Κοτζάμ πρωθυπουργό να επιτίθεται σε «5 νταβατζήδες», χωρίς βέβαια να τολμάει να πει ένα όνομα. Τον υπουργό ναυτιλίας Κεφαλογιάννη να αποκαλύπτει τρία απ’ αυτά στην τηλεόραση (Κόκκαλη, Μπόμπολα και Λαμπράκη) και επί ένα μήνα να μην βρίσκεται ένας εκπρόσωπος της ανεξάρτητης δικαιοσύνης να τον καλέσει να εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί… Τον «εκρηκτικό» Πάγκαλο να αποκαλεί «νούμερο» και συκοφάντη τον Κεφαλογιάννη, επειδή είπε τα ονόματα χωρίς αποδείξεις, πράγμα προφανώς ασυγχώρητο. Τον Γραμματέα της ΝΔ Μεϊμαράκη να αποκαλείται live σε δελτίο ειδήσεων «νταβατζής» και βαποράκι του Κόκκαλη (απ’ το μέχρι πρότινος δεξί χέρι του τελευταίου στο χώρο του ποδοσφαίρου, Β. Μητρόπουλο!) και να μην καταθέτει ούτε μια μήνυση, έτσι για το θεαθήναι. Και βέβαια, μέσα σ΄ όλα αυτά, την άνευ όρων παράδοση της κυβέρνησης στα συμφέροντα των εφοπλιστών, με το βέτο στην ΕΕ που οδηγεί στην ατιμωρησία όσων μολύνουν τις θάλασσες με τα σαπιοκάραβά τους.
Διαπλοκή: Ένα φαινόμενο παλιό…
Ο ντόρος της τελευταίας περιόδου δεν πρέπει φυσικά να μας κάνει να πιστέψουμε ότι πρόκειται για ένα ποιοτικά νέο φαινόμενο. Κανείς απ’ τους εμπλεκόμενους δεν είναι ουρανοκατέβατος στην ελληνική πολιτική και οικονομική ζωή, μερικοί μάλιστα, όπως πχ ο Λαμπράκης, κυριαρχούν εδώ και δεκαετίες στον τομέα τους. Και βέβαια, από την εποχή του Κοσκωτά και της ίδρυσης ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών σταθμών στα τέλη της δεκαετίας του ’80, δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην χρησιμοποιήθηκαν τα ΜΜΕ κυρίως για την προβολή των ιδιοκτητών τους και την προώθηση των γενικότερων συμφερόντων τους. Είναι κοινό μυστικό ότι η καθαρά επιχειρηματική δραστηριότητα των τηλεοπτικών σταθμών – για να μην αναφέρουμε εφημερίδες που εκδίδονται για χρόνια με κυκλοφορία που δεν καλύπτει ούτε τα έξοδά τους – είναι τις περισσότερες φορές ελλειμματική. Από αλλού βγαίνουν τα κέρδη… Όσο για τις καταγγελίες περί διαπλοκής, είναι κι αυτές παμπάλαιες και εντελώς ξεκάθαρες:
«Εδώ και πολλά χρόνια, άλλωστε, οι μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες χρηματοδοτούν «κάτω από το τραπέζι» τις προεκλογικές εκστρατείες όχι μόνο της πλειονότητας των κορυφαίων πολιτικών, αλλά και των ίδιων των κομμάτων – πρωτίστως των δύο κομμάτων εξουσίας. Οι χρηματοδοτήσεις αυτές τείνουν να ξεφύγουν από το παραδοσιακό πλαίσιο. Δεν έχουν σκοπό απλώς να εξασφαλίζουν την πρόσβαση των επιχειρηματιών σε υπουργούς και εν δυνάμει υπουργούς. Ο στόχος τους είναι πολύ πιο φιλόδοξος: να ελέγξουν όσο το δυνατόν περισσότερο την πολιτική εξουσία».
Τι να προσθέσει κανείς σ’ αυτό το απόσπασμα, που προέρχεται από μια απ’ τις σοβαρότερες αστικές εφημερίδες, την Καθημερινή, και έχουν ήδη περάσει πάνω από πέντε χρόνια από την μέρα που δημοσιεύτηκε;
…και φυσικά διεθνές
Ούτε όμως πρόκειται για καμιά ελληνική πατέντα. Το κουβάρι πολιτικοί – επιχειρηματίες – ΜΜΕ, με διαφορετικούς συνδυασμούς κάθε φορά, προκαλεί σκάνδαλα σωρηδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Το παράδειγμα του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία είναι βέβαια το πιο χαρακτηριστικό, χωρίς όμως να είναι και το μόνο. Στις ΗΠΑ οι όμιλοι της «ψυχαγωγίας» έχουν γιγαντωθεί σε τέτοιο βαθμό που έχουν γίνει στην κυριολεξία «κράτος εν κράτει».
Κάθε συζήτηση λοιπόν για «βασικό μέτοχο», «ασυμβίβαστο» κλπ δεν χρησιμεύει στην ουσία παρά για να κρύψει το γεγονός ότι το μόνο ασυμβίβαστο που πραγματικά υπάρχει είναι αυτό του καπιταλισμού με την διαφάνεια. Είναι εντελώς αστείο να φαντάζεται κανείς ότι μπορεί με κάποια νομοθετική ρύθμιση να αποκλείσει αυτά τα φαινόμενα από την οικονομική ζωή της χώρας και αυτό όχι μόνο εξ αιτίας της έλλειψης πολιτικής βούλησης. Αθέατοι συνεταιρισμοί, αχυράνθρωποι, off shore εταιρίες και δεκάδες άλλα όπλα βρίσκονται στη διάθεση των καπιταλιστών και εξελίσσονται συνεχώς. Απέναντι σ’ αυτά τα όπλα, η κοινωνία μπορεί ν’ αντιπαρατάξει μόνο ένα, πολύ πιο ισχυρό όμως: την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στις μεγάλες επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ. Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση της Αριστεράς σ’ αυτά τα φαινόμενα και όχι δηλώσεις σαν την παρακάτω: «Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα εξέλιξη. Ο πρωθυπουργός, ο κ. Καραμανλής, εμφανίζεται αποφασισμένος να αποπειραθεί την αντιμετώπιση του προβλήματος. Την ίδια ώρα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Παπανδρέου δηλώνει διατεθειμένος να συμβάλει ως αξιωματική αντιπολίτευση σε κάθε πραγματική απόπειρα. Αυτή η εξέλιξη, εκτός του ότι δικαιώνει πανηγυρικά την πολιτική του Συνασπισμού (!! σ.σ), δημιουργεί μια πραγματική δυνατότητα να γίνουν ορισμένα σοβαρά βήματα». Σωστά μαντέψατε. Είναι ο εκκολαπτόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που μιλάει…
