Το ταξίδι μας στην κατεστραμμένη πόλη Bagh στο Κασμίρ με ένα φορτηγό που μετέφερε βοήθεια που προσφέρθηκε από τις κοινότητες της εργατικής τάξης της Λαχώρης ήταν μια από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες και επώδυνες εμπειρίες που είχαμε ποτέ.
Το πρώτο σοκ ήρθε όταν φτάσαμε στο Rawalakot (μια ακόμα πόλη που χτυπήθηκε από το σεισμό στο Κασμίρ). Αυτό που περιμέναμε να αντικρίσουμε ήταν μια εντελώς κατεστραμμένη πόλη, αλλά αντί για αυτό συναντήσαμε μεγάλα σπίτια της τοπικής ηγετικής ελίτ που δεν είχαν πάθει καμιά ζημιά.
Αυτό ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα ρεπορτάζ που πρόβαλλαν τα τηλεοπτικά κανάλια και τα οποία δεν ανέφεραν τίποτα για αυτό.
Η πιο κοσμοπολίτική πλευρά του Rawalakot έμοιαζε σαν να μην την είχε αγγίξει ο σεισμός. Αν κάποιος περνούσε μόνο από αυτή την περιοχή θα σχημάτιζε την εντύπωση πως δεν είχε γίνει τίποτα, μπαίνοντας όμως στις φτωχές περιοχές του Rawalakot, αντικρίζει την πραγματική καταστροφή.
Το κτίριο του στρατιωτικού νοσοκομείου Combine καταστράφηκε τελείως σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Τα κτίρια των δημόσιων σχολείων και κολεγίων έγιναν επίσης συντρίμμια. Τα μαγαζιά όμως και τα εμπορικά κέντρα επιβιώσαν από αυτό τον καταστροφικό σεισμό.
Στο ταξίδι για το Rawalakot περάσαμε από περιοχές που δεν χτυπήθηκαν τόσο άσχημα από την καταστροφή. Από το Rawalakot και μετά όμως η εικόνα ήταν τελείως διαφορετική. Ο δρόμος ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και σχεδόν ανύπαρκτος σε πολλά σημεία. Τα σπίτια που δεν είχαν καταστραφεί αποτελούσαν εξαιρέσεις. Είδαμε εκατοντάδες ανθρώπους να κοιμούνται κατά μήκος του δρόμου χωρίς καταφύγιο κατά την διάρκεια της κρύας νύχτας. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν είχαν ούτε κουβέρτα να σκεπαστούν.
Όταν μπήκαμε στην Bagh, η πόλη δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα και ήταν καλυμμένη στο σκοτάδι. Φτάσαμε στον καταυλισμό μας που είχε στηθεί στο κατεστραμμένο κτίριο του δημόσιου γυμνασίου αρρένων. Ο καταυλισμός είχε μια σκηνή για την φύλαξη φαγητού και για τις κουβέρτες. Όλα τα μέλη του TURCP κοιμήθηκαν στον ανοικτό ουρανό, σ’ ένα μισοκατεστραμμένο δωμάτιο, το μόνο που είχε απομείνει από το κτίριο του σχολείου.
Είδαμε περίπου 500 ανθρώπους να διαδηλώνουν εναντίον των αρχών και της κυβέρνησης επειδή δεν τους παρείχαν σκηνές. Έμειναν εκεί για δυο ώρες. Η οργή και η πίκρα φαινόταν σε κάθε πρόσωπο σε αυτή την τελείως κατεστραμμένη πόλη. Ο πόνος, η σύγχυση και ο φόβος ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπα όσων επέζησαν από τον σεισμό.
Το πρωί ζήσαμε τον φόβο όταν ένας ισχυρός μετασεισμός μας ανάγκασε να εγκαταλείψουμε το δωμάτιο που κοιμόμασταν και να κοιμηθούμε έξω. Σύντομα, είχαμε γίνει μούσκεμα από την δυνατή βροχή. Ακτιβιστές από τα συνδικάτα, μέλη της Σοσιαλιστικής Απελευθέρωσης (CWI – Κασμίρ) και το Σοσιαλιστικό Κίνημα του Πακιστάν (CWI – Πακιστάν) της περιοχής, μας είπαν ότι υπέφεραν από μετασεισμούς και από τον βροχερό καιρό σε καθημερινή βάση την τελευταία εβδομάδα.
Επισκεφτήκαμε την πόλη την ημέρα και μας φάνηκε σαν να μην υπήρξαν ποτέ σπίτια και κτίρια εκεί. Ήταν δύσκολο να σταθούμε στον κεντρικό δρόμο ακόμα και για ένα λεπτό εξαιτίας της μυρωδιάς από τα πτώματα που βρίσκονταν σε αποσύνθεση μέσα στα συντρίμμια.
Η πιο επώδυνη εμπειρία ήταν η επίσκεψη στο σχολείο Spring Field όπου πάνω από 700 μαθητές (από 5 έως 14 χρονών) καταπλακώθηκαν. Υπήρχαν γυναίκες που φώναζαν ακόμα τα παιδιά τους κλαίγοντας. Η εικόνα στο Degree College δεν απείχε πολύ. Εκατοντάδες μαθητές ήταν ακόμα θαμμένοι κάτω από τα ερείπια του κτιρίου.
Δεν υπήρξε οικογένεια που να μην έχει θύματα. Όλοι θρηνούν τους δικούς τους. Συναντήσαμε πολλούς ανθρώπους που έχασαν ολόκληρη την οικογένεια τους και ήταν οι μόνοι επιζώντες. Ο κόσμος βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση σοκ.
Οι άνθρωποι της εργατικής τάξης είναι εξαγριωμένοι. Νιώθουν προδομένοι από την άρχουσα τάξη και την κυβέρνηση του Πακιστάν που «ανταποκρίθηκε» με μεγάλη καθυστέρηση και αναποτελεσματικότητα. Μιλήσαμε με πολλούς ανθρώπους και όλοι μας μίλησαν για την απόλυτη αναξιοπιστία της άρχουσας τάξης. Το μίσος αυτό και ο θυμός θα εντείνονται κάθε μέρα που περνάει.
Οι συνθήκες είναι χειρότερες στα ορεινά χωριά. Όταν φτάσαμε εκεί, ήμασταν οι πρώτοι που μεταφέραμε βοήθεια από την στιγμή που ο σεισμός χτύπησε την περιοχή. Οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι δεν είχαν μείνει μόνο χωρίς φαγητό αλλά επίσης χωρίς κουβέρτες και ρούχα.
Δεν υπάρχουν δρόμοι στα ορεινά χωριά. Πολλοί άνθρωποι μεταφέρουν τους συγγενείς τους στην πλάτη για 20 και 30 μίλια για να τους πάνε στο νοσοκομείο στην πόλη Bagh. Πολλοί άνθρωποι περπατάνε 30 και 40 μίλια χωρίς νερό και φαγητό για να δουν τους συγγενείς τους. Όλα τα σπίτια στα βουνά έχουν καταστραφεί τελείως. Αυτά τα χωριά έχουν μετατραπεί σε νεκροταφεία.
Khalid Bhatti, Κίνημα για τις Συνδικαλιστικές Ελευθερίες και Δικαιώματα, Λαχώρη
