Σε συνθήκες πραγματικής βαρ-βαρότητας δούλευαν οι 1.000 Τούρκοι εργαζόμενοι της Τουρκικής κατασκευαστικής εταιρίας GAMA που δραστηριοποιείται σε μεγάλα έργα της Ιρλανδίας (με την υποστήριξη της ιρλανδικής κυβέρνησης) και προσπαθεί να ανοιχτεί σε όλη την Ευρώπη. Η εταιρία παραβίαζε κατάφωρα τη συλλογική σύμβαση εργασίας πληρώνοντας τους εργαζόμενους με 2,20 ευρώ την ώρα, όταν το κατώτατο ωρομίσθιο στην Ιρλανδία είναι περίπου 13 ευρώ, ενώ τους υποχρέωνε να δουλεύουν για 80-90 ώρες την εβδομάδα, χωρίς να παίρνουν καθόλου υπερωρίες. Σαν να μην έφτανε αυτό, η εταιρία κρατούσε τους εργαζόμενους απλήρωτους για μήνες, ενώ η «στέγη» που υποτίθεται ότι τους παρείχε ήταν κάτι άθλια κτίρια όπου έμεναν 6 άτομα σε ένα μικρό δωμάτιο. Η εταιρία βέβαια φρόντιζε να εμφανίζεται νομότυπη, διατηρώντας μυστικούς λογαριασμούς σε ολλανδική τράπεζα στο όνομα των εργαζομένων με τα χρήματα που τους χρωστούσε (πάνω από 30 εκατ. ευρώ), προκειμένου να είναι καλυμμένη σε περίπτωση κάποιου έλεγχου.
Το θέμα ήρθε στην επιφάνεια και πήρε μεγάλες διαστάσεις στην ιρλανδική κοινωνία, μετά από εντατική έρευνα του βουλευτή του Σοσιαλιστικού Κόμματος (ιρλανδικό τμήμα της CWI) Τζο Χίγκινς, που αποκάλυψε το σκάνδαλο στη βουλή πιέζοντας την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα να πάρουν άμεσα θέση. Σαν αποτέλεσμα αυτής της δημοσιότητας, οι εργαζόμενοι της εταιρίας απέκτησαν φωνή: Προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις (χωρίς τη στήριξη της ηγεσίας του συνδικάτου τους), διαδήλωσαν και απαίτησαν να τους επιστραφούν οι μισθοί τους και να δουλεύουν με αξιοπρεπείς συνθήκες. Τελικά ο αγώνας τους είχε αποτέλεσμα, καθώς η διοίκηση της εταιρίας υποχρεώθηκε να τους καταβάλλει τα χρήματα που τους χρωστούσε.
Η ιστορία της GAMA πρέπει να μας οδηγήσει σε δύο συμπεράσματα:
Το ένα έχει να κάνει με την ασυδοσία των καπιταλιστών οι οποίοι προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους δε διστάζουν να επαναφέρουν συνθήκες σύγχρονου δουλεμπορίου. Και μπορεί το συγκεκριμένο σκάνδαλο να θεωρήθηκε «μεμονωμένο περιστατικό» για την Ιρλανδία, όμως αν περάσει η γνωστή οδηγία Μπόλκενσταϊν τέτοιες άθλιες συνθήκες εργασίας θα μπορούσαν να είναι καθημερινότητα για εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη και οι επιχειρηματίες να πλουτίζουν ανενόχλητοι.
Το άλλο έχει να κάνει με τη δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι όταν δρουν αποφασιστικά και ενωμένοι κι όταν έχουν κόμματα και βουλευτές που εκπροσωπούν τα πραγματικά τους συμφέροντα, που δίνουν φωνή σε όσους δεν έχουν, που ασχολούνται τελικά «με τα πραγματικά προβλήματα των πραγματικών ανθρώπων», όπως εύστοχα σχολίασε ένας ιρλανδός δημοσιογράφος τη δράση του Τζο Χίγκινς και του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
