Ο σεισμός έπληξε ξανά τα φτωχά στρώματα
Άλλη μια φυσική καταστροφή χτύπησε, αυτή τη φορά το Πακιστάν. Και εμείς οι κάτοικοι των ανεπτυγμένων χωρών βλέπουμε τη φρίκη να ξεδιπλώνεται στις οθόνες των τηλεοράσεων μας, τα παιδιά να χειρουργούνται χωρίς αναισθησία και τα μάτια των ανθρώπων στις πληγείσες περιοχές να γεμίζουν απελπισία και οργή. Και αισθανόμαστε παντελώς αδύναμοι, κοκαλωμένοι από τον απίστευτο παραλογισμό μιας κοινωνίας που μπορεί να μεταμοσχεύει τσιπ στον ανθρώπινο εγκέφαλο, να καταργεί την παιδική θνησιμότητα με λίγα φάρμακα, αλλά δεν είναι σε θέση να προσφέρει ούτε τις στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης στα δύο τρίτα του πληθυσμού αυτού του πλανήτη. Ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρξε τέτοιο ασύλληπτο χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχια, ποτέ άλλοτε η φτώχια δεν ήταν τόσο παράλογη και συντριπτική.
Οι εικόνες των ανθρώπων που βρίσκονται ανάμεσα στα χαλάσματα, αυτών που επέζησαν αλλά ταλαιπωρούνται από το κρύο και τη πείνα, των δρόμων που έχουν αποκλειστεί από τους τόνους της λάσπης με αποτέλεσμα να μην έχουν πρόσβαση τα μεταφορικά μέσα, είναι εικόνες που επαναλαμβάνονται με εφιαλτική ακρίβεια όποτε σεισμοί και πλημμύρες χτυπάνε τις φτωχότερες περιοχές αυτού του κόσμου. Και είναι αναμενόμενο αφού τα σπίτια των περισσοτέρων είναι φτιαγμένα από λάσπη και οι δρόμοι είναι υποτυπώδεις. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τις περιοχές των πλουσίων, όπου σε πολλές περιπτώσεις δεν έπεσε ούτε τούβλο.
Όποτε χτυπάει μία φυσική καταστροφή, αποκαλύπτεται η πραγματική εικόνα του κράτους, οι αδυναμίες του και οι ελλείψεις. Και στην περίπτωση του Πακιστάν η υποδομή αποδείχτηκε ανύπαρκτη. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα κτίρια που έπαθαν τις μεγαλύτερες ζημίες ήταν σχολεία (μόνο σε ένα σχολείο 700 παιδιά καταπλακώθηκαν από τις στέγες που κατέρρευσαν την ώρα του μαθήματος), τα τηλέφωνα βγήκαν εκτός λειτουργίας και τα νοσοκομεία δεν μπορούσαν να προσφέρουν ούτε τις στοιχειώδεις υπηρεσίες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών υποχρηματοδότησης και εγκατάλειψης. Την ίδια ώρα που στο Πακιστάν το 45% του προϋπολογισμού κατευθύνεται σε αμυντικές δαπάνες και μόνο 1,7 % δίνεται στην υγεία.
Κερδίζουν από την ανθρώπινη δυστυχία
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κερδοσκόποι λυμαίνονται την περιοχή καθώς χρεώνουν μέχρι και 100% πάνω στα μεταφορικά προς τις πληγείσες περιοχές. Οι τιμές στις σκηνές και στις κουβέρτες έχουν τριπλασιαστεί και το ίδια συμβαίνει με τα τρόφιμα και τα είδη πρώτης ανάγκης. Όλα αυτά αποδεικνύουν την πραγματική φύση του καπιταλισμού.
Οι εργαζόμενοι του Κασμίρ και του Πακιστάν πρέπει να δώσουν μαζί τη μάχη
Η περιοχή που ένιωσε χειρότερα το χτύπημα του εγκέλαδου ήταν το κατειλημμένο (από το Πακιστάν) τμήμα του Κασμίρ. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ευαίσθητη περιοχή που ταλανίζετε χρόνια από θρησκευτικές και εθνικές συγκρούσεις. Ήδη, ένοπλες θρησκευτικές ομάδες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το χάος και την οργή του κόσμου, προπαγανδίζοντας μίσος, κλέβοντας φορτηγά με βοήθεια κτλ. Η ευθύνη των συνδικαλιστικών και αριστερών οργανώσεων που πήραν τη πρωτοβουλία για βοήθεια στις πληγείσες περιοχές είναι μεγάλη. Χρειάζεται να αποκαλύψουν τον πραγματικό ρόλο όλων αυτών των ομάδων, υποστηρίζοντας την κοινή πάλη και την ενότητα των εργαζομένων σε τέτοιες ακραίες συνθήκες. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα καταφέρνουν. Ωστόσο, η κυβέρνηση του Πακιστάν είναι σίγουρο ότι θα κάνει ο,τι μπορεί για να διχάσει περισσότερο τον ντόπιο πληθυσμό. Ήδη, σκέφτονται να μεταφέρουν την πρωτεύουσα της κατεχόμενης περιοχής στο Ισλαμαμπάντ (πρωτεύουσα του Πακιστάν) και να στείλουν γραφειοκράτες και αξιωματούχους για να οργανώσουν την ανοικοδόμηση της περιοχής. Είναι βέβαιο ότι κάτι τέτοιο θα προκαλέσει οργή.
Δεν είναι πολλά αυτά που μπορεί να πει κανείς. Για τους κατοίκους αυτών των χωρών ο καπιταλισμός είναι ένας καθημερινός εφιάλτης και δεν υπάρχει απολύτως κανένα περιθώριο για ελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο με την ανατροπή του και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας μπορεί η ανθρώπινη ζωή να αποκτήσει την αξία που της ανήκει.
Οι σοσιαλιστές και τα συνδικάτα οργανώνουν την παροχή βοήθειας
Το Σοσιαλιστικό Κίνημα (τμήμα της CWI στο Πακιστάν), συνδικαλιστικές οργανώσεις και η Σοσιαλιστική απελευθέρωση (CWI στο Κασμίρ) ξεκίνησαν εκστρατεία για να μαζέψουν φάρμακα, ρούχα, σκηνές κτλ. Πρόκειται για ένα σημαντικό προχώρημα. Μόνο σε μία μέρα μάζεψαν βοήθεια ύψους 800.000 ρουπίες γεγονός που αποδεικνύει στην πράξη ότι η αλληλεγγύη είναι κάτι ουσιαστικό για την εργατική τάξη.
Ειρήνη Βλαζάκη
