Παραγωγή: 2016
Διάρκεια: 111΄
Σκηνοθεσία: Μπάρι Τζένκινς
Ηθοποιοί: Ναόμι Χάρις, Μαερσάλα Αλί, Άστον Σάντερς.
Του Ιάκωβου Παναγόπουλου
Το Moonlight είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Αμερικάνου σκηνοθέτη Μπάρι Τζένκινς. Η αφήγηση της ταινίας περιγράφει την προσωπική αναζήτηση ταυτότητας ενός ήρωα μέσα από την σκληρή σύγχρονη πραγματικότητα της Αμερικής.
Η ταινία απέσπασε Όσκαρ καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου και β΄ αντρικού ρόλου.
Πλοκή
To Moonlight ασχολείται με τα τρία στάδια της ζωής του Σαϊρόν, ενός νεαρού Αφροαμερικανού. Η αφήγηση ξεκινάει με την παιδική ηλικία του Σαϊρόν, περνάει στην εφηβεία και στο τέλος στην ενήλικη ζωή του. Η πλοκή της ταινίας επικεντρώνεται στην αναζήτηση τόσο της σεξουαλικής ταυτότητας του ήρωα όσο και της θέσης του στην κοινωνία.
Περιγράφει τον κοινωνικό αποκλεισμό και την βία, τόσο την λεκτική όσο και την πρακτική, που δέχεται ο ήρωας κατά την διάρκεια της ενηλικίωσης του. Η δεδομένη πραγματικότητα μπαίνει στο πετσί του Σαϊρόν ο οποίος την δέχεται με το να κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του και μην αφήνοντας οποιονδήποτε να μπει στην ζωή του, μέχρι το τελικό του ξέσπασμα και την φυλάκιση του.
Στο τρίτο και τελευταίο στάδιο της ταινίας, το οποίο ξεκινάει αμέσως μετά την φυλάκιση του, παρουσιάζεται ένας ενήλικος Σαϊρόν, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με αυτό που το κοινό θα περίμενε και ο οποίος έχει αποδεχτεί όλα τα «κοινωνικά συμβόλαια» που του έχουν επιβληθεί από τις συνθήκες.
Στο τέλος της ταινίας ο ήρωας συμφιλιώνεται με την μητέρα του, η οποία είναι πρώην τοξικομανής και βρίσκεται στην αποτοξίνωση και ταξιδεύει για να βρει τον παιδικό του έρωτα που είναι και το μόνο σεξουαλικό άγγιγμα που είχε συμβεί στην ζωή του μέχρι εκείνη την στιγμή.
Ανάλυση
Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας χαρακτήρας που ο οποιοσδήποτε μπορεί να συνδεθεί μαζί του και να νιώσει το κοινωνικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται κατά την διάρκεια της ενηλικίωσης του. Ακόμη από την περίοδο της παιδικής ηλικίας του ο ήρωας άρχισε να κλείνεται στον εαυτό του μην μπορώντας να εξηγήσει την κοινωνική απομόνωση που δέχεται και τον αποκλεισμό ακόμη και από την ίδια του την μητέρα. Σαν χαρακτήρας μπήκε στην διαδικασία να μην ανοίγεται και να είναι σιωπηλός στους γύρω του, έτσι ώστε να μην καταφέρουν να δουν την πραγματική του προσωπικότητα.
Η περίοδος της εφηβείας του δεν διέφερε από την παιδική του ηλικία παρά μόνο στο πλαίσιο το ότι όλα ήταν πιο έντονα. Τόσο τα συναισθήματα του όσο και ο αποκλεισμός του από τον ίδιο του τον περίγυρο. Η ερωτική επαφή του με το αγόρι (Κέβιν) που ήταν συνδεδεμένος από την παιδική του ηλικία, οδήγησε σε περιστατικό βίας εναντίον του. Μια ομάδα τραμπούκων μαθητών ανάγκασε τον Κέβιν να επιτεθεί στον Σαϊρόν. Το τελικό ξέσπασμα του Σαϊρόν στο αρχηγό αυτής της παρέας είναι που τον οδηγεί και στην φυλακή.
Ο ενήλικος ήρωας έχει επιλέξει να αντιγράψει την μόνη πατρική φιγούρα που είχε έως τότε στην ζωή του, με τα θετικά αλλά και με τα αρνητικά της. Ο Σαϊρόν έχει επιλέξει να φοράει μια μάσκα η οποία θα του επιτρέψει να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο που έχει επιλέξει. Το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι «ο δρόμος» και το εμπόριο ναρκωτικών.
Ένα τηλέφωνο από τον Κέβιν σπάει την καθημερινότητα του και τον οδηγεί τόσο στην συμφιλίωση με την μητέρα του όσο και στο να επισκεφτεί τον Κέβιν. Η σκηνή όπου ο ήρωας αφαιρεί το προσωπείο του και αποκαλύπτει στον Κέβιν ότι είναι ο μόνος άντρας που τον άγγιξε ποτέ καθώς και η τελική σκηνή που βρίσκονται αγκαλιά βλέποντας για πρώτη φορά τον πρωταγωνιστή ήρεμο και ισορροπημένο είναι ίσως από τις πιο τρυφερές σκηνές στον σύγχρονο κινηματογράφο.
Ο σκηνοθέτης με τα αργά πλάνα του βοηθάει το κοινό να εξοικειωθεί με τον χαρακτήρα αλλά και να χαρτογραφήσει την πραγματικότητα της ταινίας. Ο σκηνοθέτης έχει χρησιμοποιήσει όλα τα στοιχεία του χώρου ώστε το κοινό να αφομοιωθεί με τα συναισθήματα και τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα: τα πεταμένα ρούχα στο σαλόνι, η υφή των ξεφτισμένων τοίχων, ο ροζ φωτισμός από την κρεβατοκάμαρα της μητέρας του κ.ο.κ.
Συμπεράσματα
Το Moonlight είναι μια ταινία η οποία ξεχώρισε στα φετινά Όσκαρ και είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα δείγματα του λεγόμενου Queer κινηματογράφου. Πέρα από κάποιες αδυναμίες στο υποκριτικό μέρος είναι μια ταινία στην οποία αξίζει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία.
