Δημοσιεύουμε σε δύο συνέχειες το άρθρο του σ. Πάνου Γιακουμίδη, εργαζόμενου στο κλάδο της εστίασης
Διαβάστε το α’ μέρος εδώ
Τι κάνουμε μπροστά σ’ αυτή την Οικονομική Χούντα;
Αναμφίβολα, αληθινή δημοκρατία δεν υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρχε με τη πραγματική έννοια. Απλά τα προηγούμενα χρόνια της Μεταπολίτευσης οι αγώνες και οι κατακτήσεις των εργαζομένων και ευρύτερα της κοινωνίας είχαν εγκαθιδρύσει ορισμένους σημαντικούς θεσμούς που έθεταν κάποιους κανόνες και περιορισμούς στην ασυδοσία του κεφαλαίου στην οικονομία (Συλλ.Συμβ.Εργασίας, Διαιτησία, κοινωνικές παροχές, επιδόματα κ.α.) και δεν παρατηρούνταν το σημερινό χάλι. Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, η άρχουσα τάξη (μεγαλοεπιχειρηματίες) δε κράτησε ούτε τα προσχήματα! Παρά τις γενναίες και θαυμαστές αντιστάσεις του εργατικού κινήματος κατάφερε να καταργήσει, μέσω του πολιτικού της προσωπικού (μνημονιακά κόμματα), πολλές από τις σημαντικές δημοκρατικές κατακτήσεις των προηγούμενων ετών. Έτσι αναδείχθηκε μια Οικονομική Δικτατορία που δε σέβεται στη κυριολεξία κανένα δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών (βλ. Αγώνα του κοινωνικού κινήματος ενάντια στην εξόρυξη στις Σκουριές για τη γη και την ελευθερία, τις αυθαιρεσίες της αστυνομίας κατά των πολιτών, τις διακοπές ρεύματος, νερού, αερίου, στέγης ενάντια στο δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών σ’ αυτά τα αγαθά κλπ) πόσο μάλλον των εργαζομένων που αποτελούν το ενεργό παραγωγικό κομμάτι της οικονομίας.
Αυτή η κατάσταση δε μπορεί να συνεχιστεί. Είναι δυσβάσταχτη κι αδιέξοδη για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων της χώρας. Για να την αλλάξουμε και να καλυτερεύσουμε τις ζωές μας θα πρέπει να αντιληφθούμε τη πραγματικότητα. Δηλαδή ότι βρισκόμαστε, σαν εργαζόμενοι, σε εξαιρετικά δυσμενή θέση μετά από όλα όσα έχουν συμβεί.
Ταξική συνείδηση
Θα πρέπει να διαμορφώσουμε μέσα στους κόλπους μας, στη καθημερινότητά μας, στους εργασιακούς χώρους εκείνη τη λογική που λέει ότι με τα αφεντικά έχουμε χιλιάδες πράγματα να μας χωρίζουν διότι καθημερινά μας κλέβουν δικαιώματα, κατακτήσεις, χρόνο και χρήμα. Όσο “φιλικοί” κι αν θέλουν να πλασαριστούν οι εκάστοτε εργοδότες κι “ότι θέλουν το καλό μας”, η πραγματικότητα είναι ότι δουλεύουμε περισσότερο απ’ότι αυτοί “μας δηλώνουν” και εν τέλει μας πληρώνουν, ασφαλιζόμαστε ελλειπώς απ’ότι κανονικά δικαιούμαστε και όποτε κρίνουν αυτοί μας “πετάνε στο κάλαθο της ανεργίας” κι άϊντε μετά να ξαναφτιάξεις τους ρυθμούς της ζωής σου. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι με τους εργοδότες μας δεν έχουμε τα ίδια συμφέροντα όσο “φιλικοί” κι αν είναι διότι από την περαιτέρω εκμετάλλευση και την υποτίμηση της εργασίας μας αυθαιρετούν-παρανομούν εις βάρος μας, μεγιστοποιώντας τα κέρδη τους. Στη λογική του “μια παρέα είμαστε” πετυχαίνουν να μας καθησυχάζουν ώστε να μην αντιδράμε στις “φιλικές” τους αυθαιρεσίες προς εμάς και να μην ανοίγονται ζητήματα που μπορεί να ενοχλήσουν τη καθημερινή “φυσιολογική” ροή της επιχείρησής τους.
Ακόμα όμως και οι εργοδότες που είναι τυπικοί και νόμιμοι (δηλαδή δίνουν τα ψίχουλα που προβλέπει ο νόμος) και πάλι είναι φορείς της εκμετάλλευσης, καθώς από τον κόπο μας βγάζουν τα κέρδη τους.
Εμείς οι εργαζόμενοι είμαστε η παραγωγική τάξη της κοινωνίας κι ότι πραγματικά χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά! Μπορούμε στ’αλήθεια να κινήσουμε μόνοι/μας την παραγωγή χωρίς αφεντικά, “υπευθύνους”-επαγγελματίες ρουφιάνους των εργοδοτών ή άλλους παρατρεχάμενους, σε όλους τους κλάδους της οικονομίας αρκεί μόνο να αναλογιστούμε ποιοί πραγματικά δουλεύουν σε αυτή!
Είναι σημαντικό σε κάθε χώρο εργασίας να συζητάμε με τους συναδέλφους μας κοινά προβλήματα, εργασιακά ζητήματα και γενικότερες ανησυχίες, να συσπειρωνόμαστε με δεσμούς αλληλεγγύης εφόσον ανήκουμε όλοι στην εργατική τάξη και να διαμορφώνουμε συλλογικές διεκδικήσεις! Μόνος/η του/της κανείς/καμιά δε θα καταφέρει ουσιαστικά τίποτα αφού την επίθεση τη δεχόμαστε όλοι/ες μαζί και δε μπορεί αντικειμενικά ο καθένας/μιά ατομικά να δώσει λύση όσο κι αν “μιλάει”, όταν οι άλλοι/ες συνάδελφοι/ισσες βρίσκονται σε άγνοια και δεν είναι συννενοημένοι. Χρειάζεται οργάνωση γύρω από συγκεκριμένους σκοπούς και αιτήματα που απαιτούν σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Πώς όμως φτάνουμε εκεί;
Οργανωμένα και μαζικά σωματεία βάσης
Ο μόνος τρόπος για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, τις κατακτήσεις προηγούμενων ετών και γενικά το “δίκιο” μας είναι να ενισχύσουμε όπου υπάρχουν τα συλλογικά όργανα είτε πρόκειται για συνδικάτα/συλλόγους/σωματεία σε επίπεδο κεντρικό (πόλης, κλάδου κλπ) είτε πρόκειται για σωματείο σε επίπεδο συγκεκριμένου εργασιακού χώρου (επιχείρησης).
Είναι κατανοητό βέβαια ότι τα τελευταία χρόνια με την κυριαρχία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας οι περισσότεροι εργαζόμενοι νιώθουν “ξένοι” στα σωματεία τους. Για να μπορέσει να ανατραπεί αυτή η εικόνα χρειάζεται να μπει μπροστά μια νέα γενιά ανιδιοτελών ταξικών αγωνιστών που να μαζικοποιήσει τα σωματεία και να τα κάνει τόπους αναφοράς για συλλογικούς ταξικούς αγώνες, συζήτησης προβλημάτων στους εργασιακούς χώρους, αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων και πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας.
Η μεγαλύτερη τρομοκρατία και καταπάτηση δικαιωμάτων παρατηρείται εκεί όπου δεν υπάρχουν συλλογικά όργανα των εργαζομένων δηλαδή μεμονωμένα στις επιχειρήσεις. Η αλήθεια είναι ότι η έλλειψη πρωτοβάθμιων επιχειρησιακών σωματείων έχει δώσει στους εργοδότες τον “αέρα” να τρομοκρατούν ανοιχτά τους εργαζόμενους/υπαλλήλους της επιχείρησής τους. Η απουσία επιχειρησιακών σωματείων είναι ένας βασικός λόγος που η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν γνωρίζει ακριβώς τα δικαιώματά της και δέχεται καθημερινά επιθέσεις στους χώρους εργασίας. Η έλλειψη οργάνωσης στη σύγχρονη εργατική τάξη σε συνδυασμό με την καπιταλιστική κρίση που ζούμε έχει μετατρέψει την ιδιωτική οικονομία σε μια “σύγχρονη” δικτατορία του κεφαλαίου που παραβιάζει ωμά κάθε δημοκρατική ελευθερία και εργασιακό δικαίωμα.
Προκειμένου λοιπόν να αποκρούσουμε αυτή την αδιέξοδη κατάσταση η μόνη λύση είναι η οργάνωση και η αλληλεγγύη. Κάτι τέτοιο στην εποχή μας φυσικά δεν είναι εύκολο, καθώς οι εργοδότες καραδοκούν, η νομοθεσία δεν προσφέρει επαρκή προστασία, και ο φόβος της ανεργίας κάνει τους εργαζόμενους διστακτικούς.
Από την άλλη, αν καταφέρουμε να φτιάξουμε επιχειρησιακά σωματεία θα μας βοηθήσουν πρακτικά να θέτουμε στους εργοδότες άμεσα τα αιτήματά μας και να διαπραγματευόμαστε συλλογικά τους όρους εργασίας στην επιχείρηση. Τα επιχειρησιακά και γενικά όλα τα σωματεία μπορούν να αποτελέσουν “ασπίδες” αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων αφού δίνουν τη δυνατότητα πάλης, μέσω των απεργιών-στάσεων εργασίας-άλλων κινητοποιήσεων, ενάντια στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες (απολύσεις, απλήτωτες υπερωρίες, ανασφάλιστη εργασία κ.α.).
Πως μπορεί να γίνει αυτό;
- Μπορούμε να ανοίγουμε συζητήσεις με τους συναδέλφους για τα θέμα της δουλειάς
- Να προσπαθούμε να συννενοούμαστε από κοινού και να ζητάμε αυτά που δικαιούμαστε
- Να έρθουμε σε επαφή με σωματεία και οργανώσεις που μπορούν να μας βοηθήσουν
- Να ενημερωθούμε για τα δικαιώματα μας και να ενημερώνουμε και τους συναδέλφους για αυτά
- Όπου υπάρχει δυνατότητα (χρειάζονται 20 υπογραφές) να δημιουργούμε επιχειρησιακό σωματείο
- Στους μικρούς εργασιακούς χώρους να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ομάδα που να γραφτεί σε κάποιο κλαδικό σωματείο.
Πολιτικός φορέας των εργαζομένων για τη συνολική ανατροπή της βαρβαρότητας
Σήμερα, η άρχουσα τάξη (επιχειρηματίες) για να ξεπεράσει αυτή τη κατάσταση κρίσης κρατώντας άθικτα τα κέρδη της επιδιώκει να επιτεθεί στα δικαιώματα και στα εισοδήματά μας ώστε να περιορίσει το εργατικό κόστος. Τη προσπάθεια αυτή διευκολύνουν οι πολιτικές που ακολουθούνται από όλο το σάπιο μνημονιακό μπλοκ πολιτικών δυνάμεων. Οι νόμοι που περνάνε στο κοινοβούλιο ενθαρρύνουν όλο και περισσότερο την οικονομική δικτατορία που βιώνουμε. Ως εργαζόμενοι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε πια από τους πολιτικούς υπηρέτες του κεφαλαίου, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΕΝ.ΚΕΝΤΡΩΩΝ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ και από τα τσιράκια-μπράβους των αφεντικών της Χρυσής Αυγής!
Η κατάσταση πιέζει για τη δημιουργία του δικού μας πολιτικού φορέα, των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας! Ενός φορέα που θα βάλει οριστικό τέλος στη καπιταλιστική βαρβαρότητα και θα επιδιώξει πάση θυσία τη κατάκτηση της εργατικής-πραγματικής δημοκρατίας και τη διαχείριση της οικονομίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους! Ενός φορέα που θα επενδύσει στις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, στους ανθρώπους που δουλεύουν και δημιουργούν κι όχι σ’αυτους που μονάχα εξουσιάζουν ζώντας παρασιτικά στις πλάτες των υπολοίπων.
Ένας τέτοιος πολιτικός φορέας δε μπορεί παρά να προέρχεται από την Αριστερά. Θα πρέπει να διαμορφωθεί και να λειτουργεί με πραγματική δημοκρατία, απόλυτη ισοτιμία των μελών και των οργανώσεων, αιρετότητα, άμεση ανακλητότητα των οργάνων όποτε κρίνει η βάση, χωρίς γραφειοκρατία και διακρίσεις. Δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στην Αριστερά σήμερα, τέτοιος φορέας προφανώς και δεν υπάρχει. Είναι πλέον διαπιστωμένο ότι οι βασικοί σχηματισμοί της Αριστεράς ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν εμπνέουν την εργατική τάξη για μία σειρά λόγους ο καθένας. Πρέπει οι δυνάμεις αυτές (ή όσοι/ες μέσα σε αυτές το κρίνουν αναγκαίο), σε συνεργασία με άλλες οργανώσεις (όπως το Ξεκίνημα) και μαζί με ανένταχτους αγωνιστές-εργαζόμενους να κάτσουν σε ένα κοινό τραπέζι και να συμβάλλουν στο σχηματισμό αυτού του κόμματος που τόσο έχει ανάγκη η σύγχρονη εργατική τάξη του 21ου αιώνα! Ένα τέτοιο κόμμα πρέπει να έχει στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού, να είναι πραγματικά, αριστερό, δημοκρατικό, μαζικό αποτελούμενο από τους εργαζόμενους για τους ίδιους τους εργαζόμενους! Ο στόχος για μία σοσιαλιστική κοινωνία δεν είναι ουτοπία, ίσα-ίσα αποτελεί μονόδρομο αν δεν θέλουμε να ζούμε διαρκώς στην φρίκη των πολέμων, της εκμετάλλευσης, του ρατσισμού που πηγάζουν από τον καπιταλισμό!
