Η πολιτική αστάθεια στην Τουρκία ενισχύεται και εντείνεται με τα σχέδια επέμβασης του τούρκικου στρατού στο Β. Ιράκ. Τη στιγμή που γράφεται το άρθρο ήδη έχουν συγκεντρωθεί μεγάλες δυνάμεις του τουρκικού στρατού στα σύνορα ενώ στις 3 Ιούνη έγιναν οι πρώτες επιθέσεις ενάντια στο ΡΚΚ μέσα στα σύνορα του ιρακινού Κουρδιστάν.
Στην συγκεκριμένη περιοχή ζουν οι Κούρδοι του Ιράκ οι οποίοι τον Σεπτέμβρη ετοιμάζουν δημοψήφισμα με στόχο την ανακήρυξη της αυτονομίας τους. Στις 30 Μαΐου ο αμερικάνικος στρατός μεταβίβασε την ευθύνη για την ασφάλεια ακόμα τριών επαρχιών (Αρμπίλ, Ντοχούκ και Σουλεϊμανίγε) στην περιφερειακή κυβέρνηση των Κούρδων του Ιράκ λέγοντάς τους -δια στόματος του αντιστράτηγου Μ. Μίξον- “είστε παράδειγμα για όλο το Ιράκ”.
Οι ΗΠΑ δεν θέλουν παρέμβαση της Τουρκίας
Οι ΗΠΑ προσπαθούν με διάφορα μέσα να εμποδίσουν γενικευμένη εισβολή της Τουρκίας στο Ιράκ γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε γι αυτούς γενίκευση του χάους στο Ιράκ και τριγμούς στη συμμαχία με τους ιρακινούς Κούρδους σε μια περιοχή όπου εκτός από το Ιράκ υπάρχει σε εξέλιξη ο εμφύλιος ΦΑΤΑΧ-ΧΑΜΑΣ στην Παλαιστίνη, οι επιθέσεις του λιβανέζικου στρατού στα στρατόπεδα των Παλαιστινίων στη Βηρυτό και η διένεξη με το Ιράν. Τα όνειρα των ΗΠΑ (ή ότι έχει απομείνει απ’ αυτά) για την “νέα Μ. Ανατολή” απειλούνται για μια ακόμη φορά να θαφτούν από τα αποκαΐδια νέων πολέμων και εμφύλιων διενέξεων.
Οι Τούρκοι στρατηγοί θέλουν πόλεμο
Από την άλλη η ηγεσία του τούρκικου στρατού προκρίνει και πιέζει από καιρό για την επέμβαση στο Β. Ιράκ για 3 βασικά λόγους:
για να ενισχύσει το κύρος του στρατού και των Κεμαλιστών στο εσωτερικό της χώρας σε βάρος του Ερντογάν και των ισλαμιστών ενόψει των κρίσιμων εκλογών στις 22 Ιουλίου, για να αποτρέψει την ανακήρυξη κουρδικού κράτους στα σύνορα της Τουρκίας και ενδεχόμενη αναζωπύρωση του κουρδικού ζητήματος στο εσωτερικό της και για να έχει πρόσβαση στις πετρελαιοφόρες περιοχές του Κιρκούκ και της Μοσούλης.
Η εκδίωξη των ανταρτών του ΡΚΚ αποτελεί, ως ένα βαθμό, πρόσχημα μιας και το ΡΚΚ, ειδικά μετά τη σύλληψη του Οτσαλάν, είναι αρκετά αποδυναμωμένο και δεν αποτελεί στον ίδιο βαθμό με το παρελθόν απειλή για την Τουρκία. Αλλωστε διόλου τυχαία ο τούρκος στρατηγός Μπουγιούκανιτ αναρωτήθηκε δημοσίως στα ΜΜΕ: “ο στόχος της εισβολής θα είναι μόνο οι αντάρτες του ΡΚΚ ή θα συμβεί κάτι και με τον Μπαρζανί;(σημ. τον πρόεδρο του Ιρακινού Κουρδιστάν)”
Μάχη για την εξουσία στην Τουρκία
Ο Ερντογάν και οι στρατηγοί επιδίδονται σε ένα παιγνίδι για το ποιος θα πάρει την ευθύνη της επίθεσης στο Β. Ιράκ. Η εσωτερική διαμάχη Κεμαλιστών και ισλαμιστών στην Τουρκία είναι ουσιαστικά μάχη για τον έλεγχο της εξουσίας (δες και σχετικό άρθρο του προηγούμενου τεύχους του Ξ στο site www.xekinima.org).
Ο Ερντογάν ενδεχόμενα θα υποστηρίξει μια περιορισμένης κλίμακας επίθεση – όπως έχει ξανακάνει στο παρελθόν η Τουρκία. Από τη μια γιατί δεν μπορεί να αφήσει το στρατό να το παίζει ο μόνος υπερασπιστής των εθνικών συμφερόντων κι από την άλλη γιατί οι στόχοι των στρατηγών είναι και δικές του (και συνολικά της τουρκικής αστικής τάξης) επιδιώξεις. Στόχος του επίσης, θα είναι πιθανά, να περιορίσει την παρέμβαση του τουρκικού στρατού, σε ένταση, έκταση και διάρκεια ώστε να μην οδηγηθεί σε μετωπική σύγκρουση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Τίποτα καλό για τους λαούς
Οι λαοί της Τουρκίας και των Κούρδων σύρονται πίσω από μεγαλόστομες υποσχέσεις σε εξελίξεις που τίποτα καλό δεν προμηνύουν για τους ίδιους.
Οι Κούρδοι του Ιράκ δεν πρόκειται να αποκτήσουν πραγματική ανεξαρτησία και έλεγχο των κοιτασμάτων πετρελαίου που θα τους εξασφάλιζε μια καλύτερη ζωή, γιατί αυτά θα τα ελέγχουν οι ΗΠΑ και οι πολυεθνικές και θα απειλούνται διαρκώς από την τουρκική αστική τάξη.
Οι Τούρκοι και οι Κούρδοι που ζουν στην Τουρκία δεν πρόκειται να δουν δημοκρατικές ελευθερίες ή την φτώχεια και την ανεργία να μειώνονται από τις πολιτικές του Ερντογάν και των στρατηγών.
Γίνει δεν γίνει η εισβολή στο Β. Ιράκ έχει σημασία μόνο για τις αστικές τάξεις, τους ιμπεριαλιστές και τις μαριονέτες τους στην περιοχή. Ταυτόχρονα ο σταλινισμός της αριστεράς και οι λαθεμένες πολιτικές του εθνικιστικού αντάρτικου και της προσωπολατρίας π.χ. στον Οτσαλάν έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο και περιθωριοποίηση την τουρκική αριστερά και τα αντάρτικα κινήματα των κούρδων.
Ο αγώνας για μια νέα αριστερά, που να ξεπεράσει τους εθνικισμούς και θα ενώσει τους λαούς της περιοχής στη βάση κοινών ταξικών συμφερόντων, και για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της περιοχής είναι αναγκαίος όσο ποτέ.
