Του Νίκου Κοκκάλη
Το Παλιό Λιμάνι του Μόντρεαλ είναι η τουριστική καρδιά της πόλης, γεμάτο μουσεία και αξιοθέατα. Όμως, αυτό το καλοκαίρι πολλοί από τους πόλους έλξης των τουριστών παρέμεναν κλειστοί. Ο λόγος είναι ότι 280 υπάλληλοι του παλιού λιμανιού βρίσκονται σε απεργία από τις 27 του περασμένου Μάη, διεκδικώντας βασικό μισθό ύψους 15 καναδικών δολαρίων την ώρα.
Οι εργαζόμενοι αυτοί, που ανήκουν στο «Συνδικάτο των Δημοσιών Υπαλλήλων του Καναδά» (PSAC) και στη «Διεθνή Συμμαχία Εργαζομένων στις Τέχνες και τα Θεάματα» είναι από τους πιο κακοπληρωμένους στη χώρα. Ο μισθός τους βρίσκεται στα 10,67 δολάρια την ώρα, λίγο κάτω από το βασικό μισθό στο σύνολο του Κεμπέκ, που φτάνει τα 10,75 δολάρια την ώρα.
Το Παλιό Λιμάνι του Μόντρεαλ ανήκει σε μια κρατική επιχείρηση. Παρόλα αυτά, οι εργαζόμενοι παίρνουν απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς, ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση επιλέγει να κωφεύει.
Προκλητική στάση από κυβέρνηση και εργοδοσία
Μέχρι τώρα, οι εργαζόμενοι έχουν επιχειρήσει να δουν τον πρωθυπουργό Τζάστιν Τρουντώ, που εκλέγεται στο Μόντρεαλ, την Υπουργό Πολιτισμού και την Υπουργό Δημοσιών Υπηρεσιών. Κανείς από αυτούς δεν τους έχει δεχτεί!
Η διοίκηση της εταιρείας λέει ότι διαπραγματεύεται, αλλά στη ουσία το μόνο που έκανε ήταν να προτείνει πριν την έναρξη της απεργίας, μια αύξηση 9% σε βάθος τετραετίας, κάτι το οποίο απορρίφτηκε από το 76% των εργαζομένων, ενώ το 80% ψήφισε υπέρ της απεργιακής δράσης!
Έκτοτε η εταιρεία έχει ξανακαθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων άλλες δύο φορές, καταθέτοντας την ίδια ακριβώς πρόταση! Και στη συνέχεια κατέφυγε στα δικαστήρια, προκειμένου να πετύχει δικαστική απόφαση που θα απαγόρευε την πικετοφορία (απεργιακή φρουρά) στο χώρο κατά τη διάρκεια της απεργίας! Αυτή η συμπεριφορά, όπως είναι φυσικό, έχει εξοργίσει και συσπειρώσει τους εργαζόμενους ακόμα περισσότερο!
Οι εργαζόμενοι δεν είναι μόνοι τους
Μπορεί η κυβέρνηση να κωφεύει, αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι στο Παλιό Λιμάνι έχουν μείνει μόνοι τους. Αντίθετα, έχουν τη συμπαράσταση μιας σειράς εργατικών σωματείων όπως των Ταχυδρομικών και των εργαζόμενων στους Δήμους, πολλών μεταναστευτικών κοινοτήτων καθώς βέβαια και αριστερών οργανώσεων όπως της «Alternative Socialiste» (Σοσιαλιστική Εναλλακτική – αδερφή οργάνωση του «Ξ» στο Κεμπέκ).
Δεν είναι όμως ούτε οι μόνοι που παλεύουν για τον μισθό των 15 δολαρίων την ώρα στο Κεμπέκ. Στις 21 Ιουνίου μπήκαν στον αγώνα και οι εργαζόμενες στους οίκους ευγηρίας. Οι περίπου τρεις χιλιάδες εργαζόμενες, που εργάζονται σε 32 οίκους ευγηρίας έχουν ξεκινήσει κυλιόμενες στάσεις εργασίας και απεργίες. Και εδώ οι συνθήκες είναι τραγικές. Ο βασικός μισθός πολλές φορές είναι μόλις 8 δολάρια την ώρα, ενώ μια εργαζόμενη με δεκαέξι χρόνια εμπειρίας βγάζει 13,61 δολάρια την ώρα, την ίδια στιγμή που οι οικογένειες των ενοίκων πληρώνουν κάθε μήνα 4.000 με 7.000 δολάρια η καθεμία!
Πέρα απ’ τα πιο πάνω, το θέμα της αύξησης του βασικού μισθού στα 15 δολάρια την ώρα αρχίζει να αποκτά δυναμική σε όλες τις πολιτείες του Καναδά και να προετοιμάζονται σχετικές εκστρατείες.
Θυμίζουμε πως το αίτημα αυτό ξεκίνησε από τις ΗΠΑ (καμπάνια «15 Now») κερδήθηκε (με νομοθετική ρύθμιση) κατ’ αρχήν στο Σιάτλ και στη συνέχεια σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ και, τώρα, βγαίνει από τα σύνορα των ΗΠΑ και επεκτείνεται στον Καναδά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η παγκοσμιοποίηση του συστήματος ενισχύει το διεθνισμό των εργαζομένων.
