Του Πέτρου Τζομάκα
Την Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου, ένας εργάτης σε εργοστάσιο στο Ρέντη σκοτώθηκε σφηνωμένος μεταξύ ανυψωτικού και κοντεΐνερ, προσπαθώντας να βγάλει το μεροκάματο. Την ίδια μέρα 2 ηλεκτρολόγοι της ΛΑΡΚΟ μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με εγκαύματα από ηλεκτροπληξία. Τέσσερις μέρες αργότερα άλλοι τρεις εργάτες (2 σε οικοδομή στο Κερατσίνι και ένας σε χαρταποθήκη του Βοτανικού) πλήρωσαν με τη ζωή τους τα κέρδη των αφεντικών.
Με 113 (επισήμως καταγεγραμμένα) θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα μας άφησε το 2007 κρατώντας δηλαδή σταθερό το μέσο όρο θανάτου ενός εργάτη κάθε 3 μέρες.
Στην απαράδεκτη αυτή στατιστική δεν συμπεριλαμβάνονται αυτοί που τραυματίζονται σοβαρά και πολλές φορές μένουν ανάπηροι ούτε ασφαλώς τα «ανεπίσημα» εργατικά ατυχήματα (αυτά που αποκρύπτονται όσο γίνεται και αφορούν ανασφάλιστους εργαζόμενους).
Επίσης δεν χαρακτηρίζονται ως εργατικοί θάνατοι αυτοί που προκύπτουν λόγω ασθενειών που οφείλονται όμως στις άθλιες, βαριές και ανθυγιεινές συνθήκες τόσων εργασιών άμεσα ή έμμεσα.
Οι διάφοροι φορείς υγείας υπολογίζουν πως περίπου η πάθηση ενός στους 12 νοσηλευόμενους εργαζόμενους οφείλεται στις συνθήκες εργασίας και της έκθεσης σε παθογόνους παράγοντες.
Οι ευθύνες γι’ αυτή την άθλια κατάσταση βαραίνουν την εργοδοσία. Προτιμά να εξοικονομεί χρήματα από υποδομές, μέτρα και μέσα προστασίας, αναθέτοντας εργασίες που απαιτούν εξειδίκευση και πείρα σε εργάτες ανειδίκευτους χωρίς να επενδύει στην επιμόρφωσή τους, εντατικοποιώντας τη παραγωγή και γενικά αντιμετωπίζοντας τους εργαζόμενους ως αναλώσιμους.
Οι εργοδότες βέβαια δεν θα είχαν αυτή την άνεση αν δεν είχαν τις πλάτες του κράτους. Το οποίο αποφεύγει να κάνει τους απαραίτητους ελέγχους, και προπάντων να επιβάλλει κυρώσεις – αδιαφορώντας έτσι τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τα ταμεία που επωμίζονται το κόστος περίθαλψης.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να εφαρμόζονται οι συνθήκες ασφάλειας στους χώρους. Κι αυτός είναι μέσα από επιτροπές ελέγχου, σε κάθε χώρο, στις οποίες η πλειοψηφία να ανήκει στους εργαζόμενους. Μέχρι να το κατακτήσει αυτό η εργατική τάξη χρειάζεται αγώνας μακρόχρονος, γιατί οι πρώτοι που αρνούνται να παλέψουν γι’ αυτό είναι οι ίδιοι οι συνδικαλιστές ηγέτες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντά μας.
