Του Ανδρέα Παγιάτσου
Έχουν περάσει μόλις τέσσερις μήνες από την διεθνή συνδιάσκεψη της Ανάπολης για το Μεσανατολικό στην οποία ο πρόεδρος Μπους είχε υποσχεθεί την δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους μέσα στο 2008. Στο διάστημα που μεσολάβησε ο ισραηλινός στρατός έχει δολοφονήσει περίπου 200 παλαιστίνιους εκ των οποίων τουλάχιστον οι μισοί ήταν άμαχοι, ανάμεσα τους και πολλά παιδιά. Οι περισσότεροι σκοτώθηκαν κατά την επιδρομή στην Λωρίδα της Γάζας στις αρχές Μάρτη που έγινε ως αντίποινα στην εκτόξευση ρουκετών από τη Χαμάς στο νότιο Ισραήλ. Η επίθεση της Χαμάς προκάλεσε τον θάνατο ενός ισραηλινού πολίτη και αδιευκρίνιστο αριθμό τραυματισμών. Τις ίδιες μέρες ο υφυπουργός άμυνας του Ισραήλ, Ματάν Βιλνάι, δεν δίστασε να απειλήσει τους παλαιστινίους με ολοκαύτωμα!
Η κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας είναι τραγική. Η ανεργία βρίσκεται στο 40%, το 80% του πληθυσμού εξαρτάται άμεσα από την ανθρωπιστική βοήθεια για να επιβιώσει, υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις τροφίμων, το σύστημα αποχέτευσης καταρρέει και πολλοί πεθαίνουν στα νοσοκομεία γιατί μένουν χωρίς ρεύμα οκτώ έως 12 ώρες ημερησίως. Ο απάνθρωπος αποκλεισμός της Γάζας από τις δυνάμεις του ισραηλινού στρατού που απαγορεύουν στους αρρώστους να πάνε για θεραπεία, στους αγρότες να πουλήσουν την παραγωγή τους, στις γεννήτριες να παράξουν ρεύμα, ακόμη και στην εταιρεία ύδρευσης να χλωριώσει το νερό έχει οδηγήσει τους κατοίκους της περιοχής σε πλήρη απελπισία.
Ο πρωθυπουργός της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούτ Αμπάς (όπως και συνολικά η διεφθαρμένη ηγεσία της Φατάχ) με την απίστευτη υποχωρητικότητα του απέναντι στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ έχει χάσει κάθε έρεισμα μέσα στις παλαιστινιακές μάζες. Την ίδια ώρα το κύρος της Χαμάς μεγαλώνει διαρκώς αφού στα μάτια των παλαιστινίων φαίνεται σαν την μόνη δύναμη που αντιστέκεται. Αυτό οδήγησε σημαντικό κομμάτι των ισραηλινών αρχών (όπως ο αντιπρόεδρος Αγιαλόν) να ζητάνε διαπραγματεύσεις με τη Χαμάς, πράγμα που αρνιόταν συστηματικά την προηγούμενη περίοδο αναγνωρίζοντας ως συνομιλητή μόνο τον Αμπάς. Την έναρξη διαπραγματεύσεων με τη Χαμάς υποστηρίζει, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, το ένα τρίτο των ισραηλινών πολιτών.
Γίνεται φανερό πως όσο η πολιτική της ισραηλινής κυβέρνησης απέναντι στους Παλαιστινίους είναι αυτή της ωμής καταστολής και του απάνθρωπου αποκλεισμού η υποστήριξη προς τις μεθόδους πάλης της Χαμάς θα μεγαλώνει. Αυτό είναι λογικό και εξηγήσιμο. Η Χαμάς παρά τις λαθεμένες τακτικές της και τον αντιδραστικό/θρησκόληπτο χαρακτήρα είναι επί της ουσίας η μόνη σοβαρή δύναμη αντίστασης στα παλαιστινιακά εδάφη. Όσο σκοτώνονται άμαχοι και μικρά παιδιά στη Γάζα δεκάδες νέοι θα στρατολογούνται σε αυτή προσπαθώντας να διαφυλάξουν την ίδια τους την ύπαρξη, μην έχοντας και τίποτα άλλο να χάσουν τελικά. Οι μαρξιστές δεν μπορούν να κρατούν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον οργανωμένο ισραηλινό στρατό (και πίσω από αυτόν την αμερικάνικη κυβέρνηση) και τους παλαιστίνιους μαχητές που παλεύουν για τα στοιχειώδη δικαιώματα.
Την ίδια ώρα όμως έχουν καθήκον να εξηγούν πως οι επιθέσεις τυφλής βίας στους Ισραηλινούς αμάχους στις οποίες προχωρά η Χαμάς δεν πρόκειται να φέρουν κανένα θετικό αποτέλεσμα στην υπόθεση των Παλαιστινίων. Πρώτον γιατί στα μάτια των ισραηλινών εργαζομένων δικαιολογούν τις επιθέσεις του ισραηλινού στρατού και δεύτερον γιατί ακόμα και από στρατιωτικής απόψεως δεν προκαλούν κανένα ιδιαίτερο πλήγμα στην ισραηλινή κυβέρνηση. Οι παλαιστίνιοι εργαζόμενοι και νεολαίοι πρέπει να καταλάβουν (όσο δύσκολο και αν είναι) πως πίσω από τις θηριωδίες του ισραηλινού στρατού δεν βρίσκονται οι απλοί εργαζόμενοι του Ισραήλ αλλά η ισραηλινή άρχουσα τάξη και η κυβέρνηση των ΗΠΑ που χρησιμοποιεί το Ισραήλ ως τοποτηρητή στη Μ. Ανατολή. Η θηριωδία στην Παλαιστίνη θα συνεχίζεται όσο δεν δημιουργείται ένα ρωμαλέο εργατικό κίνημα από άραβες και ισραηλινούς εργαζόμενους που να μπορέσει να δώσει από κοινού την μάχη ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους ισλαμιστές, να εκπληρώσει επιτέλους το πολυπόθητο όραμα των παλαιστινίων για ανεξάρτητη Παλαιστίνη και να θέσει τις βάσεις για σοσιαλιστική ομοσπονδία στην περιοχή. Κάτι τέτοιο φαντάζει τώρα πολύ δύσκολο και πολύ μακρινό, αλλά αποτελεί τη μόνη λύση.
