Από τις αρχές της Άνοιξης, το Βέλγιο βρίσκεται σε αναβρασμό, με την κυβέρνηση να χτυπάει τα εργατικά δικαιώματα και τους εργαζόμενους να απαντάνε με μαχητικές κινητοποιήσεις. Μιλήσαμε για τα παραπάνω με τον σύντροφο Έρικ Μπιλ, από το «Αριστερό Σοσιαλιστικό Κόμμα» (PSL/LSP – αδελφή οργάνωση του «Ξ» στο Βέλγιο)
- Έρικ, μπορείς να μας περιγράψεις τις κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη στο Βέλγιο;
Αυτές τις μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη μία έκρηξη εργατικών κινητοποιήσεων. Στις 24 Μαϊου, περίπου 100.000 εργαζόμενοι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις που καλούσαν τα Συνδικάτα. Ήταν η μέρα έναρξης του σχεδίου δράσης και κινητοποιήσεων που προτείνουν και περιλαμβάνει μία σειρά από κλαδικές κινητοποιήσεις, απεργία στο δημόσιο τομέα στις 24 Ιουνίου και ολοκληρώνεται στις 7 Οκτώβρη με γενική απεργία.
Σε διάφορους εργασιακούς χώρους, οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν νωρίτερα, με πρωτοβουλία των ίδιων των εργαζομένων: οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας και οι χειριστές αποσκευών στα αεροδρόμια, όπως και οι δεσμοφύλακες απεργούν εδώ και πέντε εβδομάδες, οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους βγήκαν αυθόρμητα σε απεργία μίας εβδομάδας και έχουν ανακοινώσει νέες απεργιακές δράσεις. Σε απεργιακές κινητοποιήσεις βρίσκονται επίσης οι εργαζόμενοι στην Υγεία στη Φλάνδρα, οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στο μέταλλο, ενώ οι δικαστές καλούν σε πορεία πρώτη φορά μετά το 1917! Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πραγματικό κοινωνικό «τσουνάμι»!
- Πώς προκάλεσε η Κυβέρνηση την οργή των εργαζομένων;
Η Κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει ένα νέο εργατικό νόμο, που ανάμεσα σε άλλα περιλαμβάνει την αύξηση των ωρών εργασίας σε 45 την εβδομάδα και την κατάργηση του 8ωρου, την κατάργηση των νομικών περιορισμών στην περιστασιακή εργασία και την περαιτέρω περικοπή των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων.
Όλα αυτά ήρθαν να προστεθούν σε μέτρα της προηγούμενης περιόδου που περιλάμβαναν μείωση των μισθών, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια, τη συστηματική υποχρηματοδότηση των δημόσιων υπηρεσιών κλπ.
Την ίδια ώρα, πολλοί Βέλγοι καπιταλιστές εμπλέκονται στα σκάνδαλα των Luxleaks, των Swissleaks και των Panama-papers.
- Ποιός είναι ο ρόλος των μεγάλων Συνδικάτων;
Αυτό είναι το δεύτερο σχέδιο δράσης που ανακοίνωσαν τα Συνδικάτα από το 2014, που περιλαμβάνει συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους, πορείες, τοπικές και εθνικές απεργίες, γενικές ή ανά εργασιακό τομέα. Το πρώτο σχέδιο δράσης οδήγησε την κυβέρνηση σε οριακό σημείο, αλλά τα Συνδικάτα υποχώρησαν πριν την οδηγήσουν σε κατάρρευση. Η σύνθεση της κυβέρνησης είναι πρωτόγνωρη, αφού αποτελείται αποκλειστικά από δεξιά και ακροδεξιά κόμματα, που εάν υποχωρήσουν απέναντι στις πιέσεις των εργαζομένων, θα χάσουν το βασικό λόγο ύπαρξής τους.
Η πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ηγεσιών, ελπίζει πως μπορεί να επιστρέψει στην προηγούμενη κατάσταση, όταν οι αγώνες οδηγούσαν σε κάποιου είδους συμβιβασμό. Αλλά μία μειοψηφία μέσα σε αυτές, που πιέζεται από τα πιο μαχητικά στρώματα της κοινωνίας, συνειδητοποιεί ότι η κυβέρνηση πλέον επιλέγει τη σκληρή αντιπαράθεση.
- Μπορείς να κάνεις μια εκτίμηση για τις προοπτικές του κινήματος και για τον αντίκτυπό του για την κοινωνία και για την Κυβέρνηση;
Το κίνημα θα είναι ένα εξαιρετικό «σχολείο» για πολλούς εργαζόμενους. Δεν αποκλείεται να οδηγήσει στην κατάρρευση της κυβέρνησης. Αν το πετύχουμε αυτό τότε θα είναι πολύ δύσκολο, για όποια νέα κυβέρνηση προκύψει μετά από ένα μαζικό κίνημα, να επιχειρήσει νέα επίθεση στα εργατικά δικαιώματα.
Το σχέδιο δράσης των Συνδικάτων επανέφερε σημαντικές παραδόσεις του εργατικού κινήματος, όπως οι συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους και η αντίληψη ότι δεν αρκεί μία διαδήλωση, αλλά απαιτείται συγκεκριμένο σχέδιο κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα Συνδικάτα αυξάνουν την επιρροή τους στην κοινωνία, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση χάνει την υποστήριξή της.
- Ποιές είναι οι προτάσεις και οι δράσεις του LSP/PSL;
Προτείνουμε την επέκταση του απεργιακού κινήματος με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης.
Ταυτόχρονα καλούμε τα Συνδικάτα να σπάσουν τους δεσμούς τους με τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Χριστιανοδημοκράτες και να συνδεθούν με τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους εργαζόμενους, τα κοινωνικά κινήματα και τη ριζοσπαστική Αριστερά, ώστε να παρθεί μία πολιτική πρωτοβουλία που θα εξασφαλίζει ότι το πρόγραμμα και οι αποφάσεις του κινήματος θα παίρνονται «από τα κάτω».
Προτείνουμε στο κίνημα να υιοθετήσει επιθετικά αιτήματα όπως μείωση των ωρών εργασίας (χωρίς μείωση μισθού) γενναίες αυξήσεις στις συντάξεις, μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αλλά και εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κλπ. Παλεύουμε για τη σύνδεση των καθημερινών εργατικών αγώνων με την πάλη για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για ουσιαστικές βελτιώσεις στη ζωή των εργαζομένων, ή έστω διατήρησης των μέχρι σήμερα κατακτήσεών τους, στη βάση του καπιταλιστικού συστήματος.
