Μέχρι τις 15 Νοεμβρίου η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει ψηφίσει όλα τα προαπαιτούμενα (αριθμούν 49) που προβλέπει το 3ο Μνημόνιο.
Δραματικές μειώσεις συντάξεων, αύξηση εισφορών και ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, πάγωμα της κρατικής χρηματοδότησης των ασφαλιστικών ταμείων, ξεπούλημα των περιφερειακών αεροδρομίων, του ΟΛΠ, του ΟΛΘ, τμήματος της ΔΕΗ, του ΟΔΙΕ, του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού, του Αστέρα Βουλιαγμένης, του ΟΣΕ κ.α., διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και επέκταση ακόμα και σε αυτούς με μηδενικά εισοδήματα, κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο με σκοπό τoν περιορισμό των απεργιών και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών κ.α.
Άμαζες κινητοποιήσεις
Απέναντι στη νέα λαίλαπα το εργατικό κίνημα μοιάζει παγωμένο και οι περισσότερες από τις κινητοποιήσεις που καλούνται (π.χ. από τα σωματεία και τις ομοσπονδίες των εργαζομένων στους Δήμους, στην Υγεία κλπ) δεν έχουν μαζικότητα.
Η κατάσταση αυτή δεν αντανακλά αδιαφορία από την πλευρά των εργαζομένων. Αντανακλά τη βαθιά απογοήτευση που προκλήθηκε από την προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και, βέβαια, την έλλειψη οποιασδήποτε εμπιστοσύνης στις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Οι εργατικοί αγώνες των προηγούμενων χρόνων είχαν μια «πολιτική προοπτική»: να φύγουν οι κυβερνήσεις των μνημονίων και να έρθει μια κυβέρνηση που να αρνηθεί την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών. Αυτή η ελπίδα χάθηκε με την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ανέλαβε να εφαρμόσει το 3ο Μνημόνιο, ανατρέποντας όλες τις προεκλογικές του υποσχέσεις αλλά και τις παραδοσιακές αξίες και αρχές της Αριστεράς.
Τώρα, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων νιώθει πως ό,τι αγώνα κι αν δώσει θα πάει χαμένος, ενώ μισθολογικά, μετά από τόσες περικοπές, τα περιθώρια για να χαθούν κι άλλα μεροκάματα, σε απεργίες που δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα, είναι πολύ μικρότερα…
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα καλείται και η γενική απεργία ενάντια στα μέτρα του 3ου Μνημονίου στις 12 Νοεμβρίου.
Το κίνημα «επουλώνει» τις πληγές του
Δεν είναι πρώτη φορά που το εργατικό κίνημα προδίδεται και που εργαζόμενοι νιώθουν ηττημένοι, απογοητευμένοι και χωρίς κουράγιο να συνεχίσουν να αγωνίζονται. Ωστόσο, αργά ή γρήγορα, το κίνημα ξαναστέκεται στα πόδια του και αρχίζει να μαζικοποιείται, να «ξαναφουσκώνει». Αυτό εξάλλου είναι κάτι που η ιστορία έχει δείξει πάρα πολλές φορές. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει να προσφέρει λύσεις, αλλά μόνο επιθέσεις και ξανά επιθέσεις. Το μαζικό κίνημα λοιπόν, μετά από κάθε μεγάλη ήττα περνάει μια περίοδο «κοιλιάς», «κλείνει» τις πληγές του ξαναμπαίνει στη μάχη.
Τι κάνουμε λοιπόν; Περιμένουμε πότε θα δράσει το «αόρατο χέρι» που κινεί το κίνημα και ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά οι κινητοποιήσεις θα έχουν αποτέλεσμα; Κάθε άλλο.
Το κάλεσμα κινητοποιήσεων και η συμμετοχή σ’ αυτές, ακόμα κι όταν δεν είναι μαζικές, είναι απαραίτητο και σημαντικό για να «κρατηθεί το νήμα» και για να ξανασυσπειρώσει τις δυνάμεις του το μαζικό κίνημα.
Κανένα άλλοθι στις συνδικαλιστικές ηγεσίες
Αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για τον τρόπο με τον οποίο καλούνται οι κινητοποιήσεις από την πλειοψηφία των σημερινών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Κινητοποιήσεις που «καλούνται για να καλεστούν». Δηλαδή αποσπασματικές (ντουφεκιές στον αέρα) χωρίς να είναι ενταγμένες σε κάποιο σχέδιο και χωρίς εκστρατεία στους χώρους δουλειάς για την (έστω και περιορισμένη) επιτυχία τους.
Η παραπάνω δουλειά, όπως και η προσπάθεια για τον πλατύτερο δυνατό συντονισμό των αγώνων, πρέπει να γίνεται κάθε φορά, με συνέπεια, από τους πρωτοπόρους και τους πιο μαχητικούς αγωνιστές του κινήματος.
Για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος
Μέσα από την προσπάθεια για τη μαζικοποίηση και την επιτυχία των μικρών και μεγάλων κινητοποιήσεων περνά και το χτίσιμο των νέων συνδικαλιστικών παρατάξεων που απαιτούνται και οι αλλαγές συσχετισμών στα σωματεία, τις ομοσπονδίες και τις συνομοσπονδίες, έτσι ώστε οι παρατάξεις και οι ηγεσίες που βάζουν φρένα και εμπόδια στην επιτυχία των αγώνων να αποτελέσουν παρελθόν και να δώσουν τη θέση τους σε αυτούς που υπερασπίζονται πραγματικά και ανιδιοτελώς τα συμφέροντα όλων των εργαζομένων.
Η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει προκαλέσει τεράστια απογοήτευση στους εργαζόμενους. Αυτή η απογοήτευση όμως είναι κάτι που θα ξεπεραστεί. Την ίδια στιγμή από την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ οι εργαζόμενοι βγάζουν και συμπεράσματα. Διαλύονται οι αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ, ενώ για πολύ κόσμο διαλύονται οι αυταπάτες για τους «σωτήρες» συνολικά. Αναπτύσσεται η κατανόηση ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να βασίζονται «σε κάποιους άλλους» που θα τους λύσουν τα προβλήματα, αλλά πρέπει να είναι διαρκώς οι ίδιοι ενεργοί και να έχουν τον έλεγχο των αγώνων τους, των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων και των κομμάτων τους, κι ότι με ημίμετρα, χωρίς μετωπική σύγκρουση με το κεφάλαιο και την άρχουσα τάξη δεν πρόκειται να υπάρξει έξοδος από την κρίση και λύση στα προβλήματα.
