Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ» (τεύχος 569) που κυκλοφόρησε την Παρασκευή 24 Φλεβάρη.
Το φεμινιστικό κίνημα των τελευταίων χρόνων είναι από τα πιο ζωντανά και δυναμικά κινήματα που έχουν αναπτυχθεί σε πολλές χώρες και σε κάθε ήπειρο του κόσμου, αφήνοντας τα σημάδια του στη συνείδηση πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας.
Σημαντικά προχωρήματα αλλά και ήττες
Όπως όλα τα κινήματα, έτσι και αυτό καταφέρνει να εμπνέει και να μεταλαμπαδεύεται από χώρα σε χώρα, έχει στιγμές που μαζικοποιείται και πετυχαίνει νίκες και στιγμές υποχώρησης που δέχεται πλήγματα.
Όλα όμως δείχνουν πως τα πλήγματα αυτά δεν είναι ικανά να κάμψουν ολοκληρωτικά το κίνημα και το εξαφανίσουν. Αντιθέτως «ήρθε για να μείνει» και αναμένουμε να δούμε σημαντικές μάχες και τα επόμενα χρόνια.
Το περασμένο καλοκαίρι, οι γυναίκες και συνολικά η κοινωνία στις ΗΠΑ δέχτηκε ένα πολύ σημαντικό πλήγμα, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε να ακυρώσει την προηγούμενη απόφασή του«Roe εναντίον Wade» του 1973, που προστάτευε το δικαίωμα στην άμβλωση και το κατοχύρωνε ως συνταγματικό δικαίωμα.
Με το γυναικείο κίνημα σε όλον τον κόσμο να αναγνωρίζει αυτήν την εξέλιξη σαν ήττα αλλά και σαν απειλή για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα σε άλλες χώρες, 2 μήνες αργότερα είδαμε να ξεσπάει η εξέγερση στο Ιράν, αρχικά κυρίως από νέες γυναίκες που αντέδρασαν στη διαχρονική βία και διακρίσεις που αντιμετωπίζουν και στη συνέχεια να εξαπλώνεται σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας.
Το χτίσιμο των αντιστάσεων στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει την ανάπτυξη ενός μαζικού φεμινιστικού κινήματος στους δρόμους (αν και είναι παραπάνω από αναγκαίο δεδομένων των συνθηκών που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες). Είδαμε όμως πολύ μαζικές κινητοποιήσεις έναν χρόνο πριν όταν έγινε γνωστή η καταγγελία της Γεωργίας Μπίκα για ομαδικό βιασμό από τα «πλουσιόπαιδα».
Υπάρχει επίσης μια έντονη διάθεση αντίδρασης απέναντι σε κάθε σκοταδιστική αντίληψη, υπεράσπισης των κεκτημένων μας δικαιωμάτων και αλληλεγγύης στα θύματα έμφυλης βίας, βιασμού, κλπ.
Ο ρόλος του καπιταλιστικού συστήματος
Την ίδια ώρα, το σύστημα αποκαλύπτει τον χαρακτήρα και αρνείται κατηγορηματικά να παραχωρήσει το οτιδήποτε, αν δεν νιώσει πρώτα την ασφυκτική πίεση του κινήματος. Δίνει χώρο σε πολιτικούς, δημοσιογράφους και ιερείς να επιτίθενται στο δικαίωμα στην άμβλωση και να χτίζουν σιγά-σιγά συνειδήσεις. Κατάφερε να προστατεύσει τους βιαστές της Γεωργίας Μπίκα και να παρουσιάσει την ίδια σαν «ψέυτρα». Καταδικάζει παιδοβιαστές όπως ο Λιγνάδης, βιαστές όπως ο Φιλιππίδης και δολοφόνους όπως κάποιους από αυτούς που δολοφόνησαν τον Ζακ για να εξευμενίσει την κοινωνία και στη συνέχεια τους αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Καπιταλιστές και κυβερνήσεις χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις γυναικοκτονίες, κουνάνε το δάχτυλο καταγγέλλοντας τις διακρίσεις κατά των γυναικών και την ίδια ώρα αναπαράγουν τις σεξιστικές αντιλήψεις, διατηρούν το μισθολογικό χάσμα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, ζουν, βασιλεύουν και αυξάνουν τα κέρδη τους βασισμένοι στις ανισότητες, την εκμετάλλευση και την καταπίεση των γυναικών και όλων των εργαζόμενων.
Αγώνας για ισότητα, ενάντια στις διακρίσεις!
Η έλλειψη μια «καθαρής» νίκης, χωρίς πισωγυρίσματα και προϋποθέσεις, μπορεί να έχει δημιουργήσει ένα μούδιασμα, έχει γεννήσει όμως ταυτόχρονα και οργή για το «βρώμικο» παιχνίδι του συστήματος στις πλάτες μας.
Η ανάγκη για το χτίσιμο ενός μαζικού κινήματος, που θα ασκήσει πραγματικές πιέσεις και θα αμφισβητήσει τόσο τις πολιτικές του συστήματος, όσο και το ίδιο το σύστημα είναι καθαρή και επιτακτική. Το καπιταλιστικό σύστημα όχι μόνο δεν παραχωρεί δικαιώματα χωρίς τους αγώνες μας, αλλά είναι παράλληλα μονίμως σε επιφυλακή ώστε να πάρει πίσω ό,τι μπορεί μόλις νιώσει αρκετά δυνατό.
Ο μόνος τρόπος για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με τις διακρίσεις, τον σεξισμό και την ανισότητα, είναι να ξεμπερδέψουμε με το καπιταλιστικό σύστημα, οργανώνοντας τους αγώνες μας για το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
