Για τους ανθρώπους της εργασίας, η είδηση πως ο νέος υπουργός Εργασίας είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης προκάλεσε από την πρώτη στιγμή έντονη ανησυχία για το μέλλον. Ένας από τους πιο συντηρητικούς, κυνικούς και πιστούς υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού, ο Άδωνις είναι πραγματικά ο πιο «κατάλληλος» άνθρωπος για να εφαρμόσει όσα διεκδικούν οι επιχειρηματίες και τα αφεντικά, αυτοί δηλαδή που εκπροσωπεί η κυβέρνηση της ΝΔ (κι όχι μόνο βέβαια).
Το αντεργατικό νομοσχέδιο που βρίσκεται υπό δημόσια διαβούλευση μέχρι την Παρασκευή 8 Σεπτέμβρη και σύντομα θα κατατεθεί προς ψήφιση στη βουλή, είναι η απόδειξη για τα παραπάνω. «Πατώντας» στον νόμο του προκατόχου του, Χατζηδάκη, ο Γεωργιάδης πήρε ό,τι είχε απομείνει σε εργατικό και συνδικαλιστικό δικαίωμα και ετοιμάζεται να το ισοπεδώσει.
Ταφόπλακα στο 8ωρο και το 5ήμερο
Αν ο νόμος Χατζηδάκη επιτέθηκε στο 8ωρο, εισάγοντας τις 10 ώρες εργασία που οι εργοδότες «επιστρέφουν» στους εργαζόμενους ως ρεπό όταν τους βολεύει, σήμερα το νομοσχέδιο του Άδωνι αφενός νομιμοποιεί την 6ήμερη εργασία στη βιομηχανία, αφετέρου νομιμοποιεί την παράλληλη εργασία σε δύο διαφορετικούς εργοδότες με μία σύμβαση πλήρους και μία μερικής απασχόλησης και με… όριο τις 13 ώρες εργασίας την ημέρα για να «εξασφαλίζονται» 11 ώρες ανάπαυσης. Δηλαδή 78 ώρες εργασία τη βδομάδα!
Μάλιστα, ο Γεωργιάδης μιλώντας σε ενημερωτική εκπομπή και υπερασπίζοντας το νομοσχέδιό του, ανέφερε ότι
«Κάποιος που δούλευε τα τελευταία 10 χρόνια και είχε μία σύμβαση 8ωρη και μία μερικής απασχόλησης, αυτό ήταν παράνομο. Μέχρι αυτό το νομοσχέδιο ήταν παράνομο, μπορούσες να κάνεις δύο συμβάσεις μερικής απασχόλησης».
Παραδέχεται δηλαδή με ωμό τρόπο πως εφόσον ένας μισθός πλήρους εργασίας δεν αρκεί για να ζούμε αξιοπρεπώς και υπάρχει κόσμος που αναγκαστικά στρέφεται και σε δεύτερη (ή και τρίτη) δουλειά, η μόνη λύση είναι η νομιμοποίηση των εξαντλητικών ωραρίων! Αντί να προτείνει αυξήσεις στους μισθούς, αντί να ελέγξει τις τιμές σε βασικά προϊόντα, ενοίκια, καύσιμα κλπ, οι οποίες έχουν «ξεφύγει», η κυβέρνηση νομιμοποιεί στην πράξη το ξεζούμισμά μας από τους εργοδότες!
Όσο για την 6ήμερη εργασία, προβλέπεται για βιομηχανίες συνεχούς παραγωγής που σύμφωνα με την αντίστοιχη διάταξη η εφαρμογή του πενθήμερου… «προσβάλλει την παραγωγικότητά τους»! Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, σήμερα, ένας εργαζόμενος υπογράφει σύμβαση για 5ήμερη εργασία και μπορεί να εργαστεί 6η μέρα μόνο κατ’ εξαίρεση και σε έκτακτες συνθήκες, με αμοιβή αυξημένη κατά 30% πάνω στο ημερομίσθιο. Αυτό που προβλέπει ο νόμος είναι πως οι εργαζόμενοι πλέον θα υπογράφουν σύμβαση για 6ήμερη εργασία, με αμοιβή την 6η μέρα επιπλέον 40% πάνω στο ημερομίσθιο.
Καθόλου τυχαία αυτή η αλλαγή αποτελεί πάγιο αίτημα του ΣΕΒ. Στην πράξη, δίνει στους επιχειρηματίες τη δυνατότητα να «ξεζουμίσουν» το υπάρχον εργατικό δυναμικό αντί να κάνουν επιπλέον προσλήψεις για να καλύψουν τις ανάγκες και τα κενά. Την ίδια ώρα, ανοίγει την κερκόπορτα για τους εργαζόμενους συνολικά, χτίζοντας ένα μέλλον όπου η 6ήμερη εργασία και οι 78 ώρες τη βδομάδα θα αποτελούν γενικευμένο φαινόμενο και όχι εξαίρεση. Φυσικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να εμπιστευτούμε πως οι εργοδότες θα καταβάλουν έστω και αυτό το επιπλέον 40% του ημερομισθίου για την 6η μέρα.
Νομοσχέδιο μηδενικών δικαιωμάτων
Και, αν το «ξεζούμισμα» των εργαζομένων με τα εξαντλητικά ωράρια και τους χαμηλούς μισθούς είναι η μία όψη του νομίσματος, η άλλη είναι οι λεγόμενες «συμβάσεις μηδενικών ωρών» και η εργασία «κατά παραγγελία».
Με απλά λόγια, αυτό που προβλέπεται είναι πως οι εργοδότες δεν θα είναι πια υποχρεωμένοι να δηλώνουν στους εργαζόμενούς τους όταν υπογράφουν σύμβαση εργασίας ούτε πόσες μέρες ούτε πόσες ώρες θα δουλεύουν τον μήνα. Αντιθέτως, θα έχουν εργαζόμενους σε «επιφυλακή» με μοναδική υποχρέωση να τους ενημερώσουν ότι τους χρειάζονται 24 ώρες νωρίτερα.
Είναι προφανές ότι με τέτοιου είδους καθεστώτα εργασίας, ένας εργαζόμενος όχι απλά δεν μπορεί να οργανώσει τη ζωή και την καθημερινότητά του, αφού δεν γνωρίζει πότε και για πόσο θα τον καλέσουν για δουλειά, αλλά δεν θα μπορεί ούτε να επιβιώσει. Επίσης, η έλλειψη σταθερής εργασίας συνεπάγεται και την έλλειψη ασφάλισης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κλπ.
«Φιλεργατικό» νομοσχέδιο ενάντια στη μαύρη εργασία;
Πάγια και διαχρονική τακτική των κυβερνήσεων σε κάθε επίθεσή τους ενάντια στα δικαιώματα των πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας, είναι να προσπαθούν με ωραίες λέξεις και ξεδιάντροπα ψέματα να μας πείσουν πως ό,τι κάνουν το κάνουν «για εμάς».
Έτσι και σήμερα, ο Άδωνις, με το περισσό θράσος που τον χαρακτηρίζει, δηλώνει πως το νομοσχέδιό του είναι «φιλεργατικό» και πως ο βασικός του στόχος είναι να πατάξει τη μαύρη εργασία!
Στην πραγματικότητα όμως αυτό που κάνει το νομοσχέδιο είναι να νομιμοποιεί την εργασία που μέχρι σήμερα θεωρούνταν «μαύρη».
Εντυπωσιακή είναι και η φρασεολογία που χρησιμοποιεί ο Άδωνις και τα κυβερνητικά στελέχη που κάνουν λόγο για το «δικαίωμα» του εργαζομένου να δουλεύει σε δύο διαφορετικούς εργοδότες, το «δικαίωμα» του εργαζομένου να δουλεύει 6 αντί για 5 ημέρες! Βέβαια, οι άνθρωποι της εργασίας καταλαβαίνουν πολύ καλά πως δεν πρόκειται για «δικαιώματα» αλλά για «ανάγκη» ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν ή «υποχρέωση» να υποταχθούν στις επιταγές των αφεντικών αν δεν θέλουν να απολυθούν.
Νέα επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία
Τέλος, και καθόλου τυχαία, το νομοσχέδιο απαγορεύει την «παρεμπόδιση της ελεύθερης προσέλευσης ή αποχώρηση από την εργασία όσων επιθυμούν να εργαστούν σε περιόδους απεργιακών κινητοποιήσεων». Με άλλα λόγια απαγορεύει τις «απεργιακές φρουρές» που ειδικά σε περιπτώσεις πολύ σκληρής εργοδοσίας, είναι ο μόνος τρόπος για να προστατευτούν όσοι θέλουν να απεργήσουν αλλά φοβούνται τις συνέπειες των εργοδοτών τους.
Η ποινή για όσους συμμετέχουν σε απεργιακές φρουρές είναι φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών και με χρηματική ποινή τουλάχιστον 5.000 ευρώ.
Ανάγκη για συλλογικούς αγώνες
Είναι καθαρό πως το νέο αυτό νομοσχέδιο αποτελεί μια τεράστια επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Για να μπορέσουμε να αντισταθούμε σε αυτήν την επίθεση, είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα καλά οργανωμένο σχέδιο αγώνα. Ένα σχέδιο που να ξεκινάει από εκστρατείες ενημέρωσης στους εργατικούς χώρους για το τι σημαίνει το νέο εργατικό νομοσχέδιο και να καταλήγει σε προτάσεις για αγώνα διαρκείας, με δημοκρατικές διαδικασίες και συντονισμό ανάμεσα στους διαφορετικούς κλάδους και χώρους εργασίας.
Είναι επίσης καθαρό πως οι επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες, χρόνια τώρα υποταγμένες στους εργοδότες και στις κυβερνήσεις, δεν θέλουν και δεν έχουν σκοπό να οργανώσουν ένα τέτοιο σχέδιο. Το καθήκον πέφτει στις υγιείς συνδικαλιστικές δυνάμεις, στα πρωτοβάθμια σωματεία, στην ανατρεπτική Αριστερά και στους ανθρώπους του αγώνα για να χτίσουμε ξανά τις αντιστάσεις και τους αγώνες ενάντια στο νέο νομοσχέδιο αλλά και ενάντια στις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν γυρίσει την πλάτη στους εργαζόμενους.
