Άλλη μια σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της και οι τελευταίοι μήνες επαναφέρουν τα γνώριμα αντιφατικά συναισθήματα. Από τη μία την προσμονή για καλοκαιρινή ξεκούραση και χαλάρωση, το άγχος και την ανασφάλεια από την άλλη. Ειδικά αν είσαι ωρομίσθια εκπαιδευτικός…
Στο γραφείο οι συζητήσεις και τα «πηγαδάκια» με τους συναδέλφους εντείνονται. Οι περισσότεροι απολαμβάνουμε να επαναφέρουμε στη μνήμη στιγμές της σχολικής χρονιάς και να μοιραζόμαστε εμπειρίες, όμορφες και , από την τάξη. Είναι αυτές οι ζωντανές στιγμές που σε κάνουν να αγαπάς το επάγγελμα σου εξάλλου.
Είναι όμως και η περίοδος που επανέρχονται τα ίδια επαναλαμβανόμενα ερωτήματα.
Αρκούν τα ένσημά μου για να βγω στο ταμείο ανεργίας φέτος; Εάν όχι, πώς θα περάσω τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες ως άνεργη; Βέβαια το «βοήθημα» του ταμείου ανεργίας δεν αρκεί για να καλύψει τις αναγκαίες διακοπές για έναν εργαζόμενο, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν και οικογενειακές υποχρεώσεις.
Όταν περάσουν αυτοί οι τρεις μήνες, θα με ξανακαλέσουν από το σχολείο για να εργαστώ; Κι αν ναι, με τις ίδιες συνθήκες ελαστικής εργασίας και μερικής απασχόλησης; Αναπόφευκτα εξατομικεύεις το πρόβλημα και αμφισβητείς τις εκπαιδευτικές πεποιθήσεις σου, τις σπουδές, τα πτυχία σου. Αλλά αν δεν είμαι αρκετά «ικανή» για να έχω μια σταθερή και μόνιμη εργασία στο σχολείο, γιατί θα με ξανακαλέσουν, όπως κάνουν τα τελευταία χρόνια; Και μετά σκέφτεσαι ότι, στο συγκεκριμένο σχολείο, το 80% των εκπαιδευτικών δουλεύουν με ελαστικές μορφές εργασίας. Και έτσι το πρόβλημα παύει να είναι ατομικό…
Οι σκέψεις πολλές αγαπητό ημερολόγιο, αλλά υπάρχει και η δράση. Σε αφήνω για να πάω στη διαδήλωση για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Λένε ότι για να βγεις στη σύνταξη θα πρέπει να εργάζεσαι για 40 χρόνια. Στην περίπτωση ενός ωρομίσθιου εκπαιδευτικού, αυτό είναι διπλή πρόκληση, γιατί στη μερική εργασία τα 40 χρόνια συμπληρώνονται με 60 ή 70 χρόνια εργασίας!
Μ.Μ.
