Του Θόδωρου Μαράκη
Στις 19-20 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε στο ΣΕΦ η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ:
«Στη Συνδιάσκεψη πήραν μέρος 1224 αντιπρόσωποι από 536 συνδικαλιστικές οργανώσεις (12 Ομοσπονδίες, 15 Εργατικά Κέντρα, 457 Συνδικάτα και 52 Επιτροπές Αγώνα) που προήλθαν από μαζικές συλλογικές διαδικασίες, γενικές συνελεύσεις, συνεδριάσεις διοικητικών συμβουλίων, συζητήσεων και συσκέψεων σε χώρους δουλειάς».
Η συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ αποτελεί αναμφίβολα ένα γεγονός που αφορά συνολικά το εργατικό, λαϊκό και συνδικαλιστικό κίνημα. Αν οι αποφάσεις του είναι σωστές, αν υπηρετούν τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, τότε μπορεί να διαφανεί «φως στην άκρη του τούνελ». Αν όχι, τότε θα βαθύνει η απογοήτευση και η αίσθηση του αδιεξόδου μέσα στις γραμμές του κινήματος. Η δύναμη και επιρροή του ΠΑΜΕ είναι γνωστή – είναι η πιο μεγάλη αντιπολιτευτική δύναμη απέναντι στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Οι αποφάσεις του επομένως μας αφορούν όλους γιατί μας επηρεάζουν όλους.
Η ιδρυτική συνδιάσκεψη το 1999
Το ΠΑΜΕ γεννήθηκε στις 3 Απρίλη του 1999 ημέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική του Συνδιάσκεψη (όπως και τώρα στο ΣΕΦ) με τη συμμετοχή 1500 συνδικαλιστικών αντιπροσώπων από πρωτοβάθμιες, δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις όλης της χώρας.
Στις εισηγήσεις και τις αποφάσεις της ιδρυτικής συνδιάσκεψης μπήκε ο στόχος:
«…της αναγκαιότητας να βγει το συνδικαλιστικό κίνημα από το τέλμα, την αναξιοπιστία και το συμβιβασμό που το έχει ρίξει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός που κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Για τη συσπείρωση και το συντονισμό της πάλης της εργατικής τάξης μπροστά στη σφοδρή επίθεση των μονοπωλίων, της εργοδοσίας….. της αναγκαιότητας για τη σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας και του ταξικού προσανατολισμού».[[1]]
Ο επικεφαλής του ΠΑΜΕ, τότε, Γ. Μαυρίκος τόνιζε κατηγορηματικά ότι:
«Το ΠΑΜΕ δεν είναι εξάρτημα κανενός κόμματος ή παράταξης, είναι πλατιά ανοιχτή ταξική συνδικαλιστική κίνηση σωματείων, συνδικάτων και επιτροπών αγώνα».[[2]]
Επίσης καθορίζεται ότι:
«…κάθε 3 χρόνια [η Εκτελεστική Γραμματεία] συγκαλεί την Πανελλαδική συνδιάσκεψη, στη διάρκεια της οποίας γίνεται απολογισμός και αποφασίζονται οι κατευθυντήριες γραμμές για τη δράση του ΠΑΜΕ. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη είναι το κορυφαίο όργανο του ΠΑΜΕ».[[3]]
Η δεύτερη πανελλαδική συνδιάσκεψη
Τρία χρόνια μετά, στις 6 Απρίλη 2002, γίνεται η 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη η οποία συνεχίζει στην ίδια γραμμή που καθόρισε και η ιδρυτική:
«Το ΠΑΜΕ, με τις θέσεις του και τη δράση του, επιδιώκουμε να αναδειχτεί σε κύριο παράγοντα ταξικής συσπείρωσης στα πλαίσια του Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος. Να καταξιώνεται στη συνείδησή των εργαζομένων, σαν ο κύριος εκφραστής των συμφερόντων τους.
»Το κύριο είναι ότι, μέσα στο Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα, συγκρούονται δύο γραμμές. Από τη μια η γραμμή των “κοινωνικών διαλόγων”, η γραμμή των κοινωνικών εταίρων και της υποταγής, που εκφράζουν οι πλειοψηφίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού κι από την άλλη, η γραμμή της ταξικής ενότητας και του αγώνα, που εκφράζει το ΠΑΜΕ….αγωνιζόμαστε να ενώσουμε όλους χωρίς εξαίρεση τους εργαζόμενους…»[[4]]
Η τρίτη συνδιάσκεψη
Η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη πραγματοποιείται πέντε (5) χρόνια μετά (γιατί άργησε τόσο;) στις 16 και 17 Ιουνίου 2007 στην Αθήνα. Η εισήγηση διαπιστώνει ότι:
«Είμαστε αισιόδοξοι. Και η αισιοδοξία μας βασίζεται πρώτα απ’ όλα στην οχτάχρονη πορεία του ΠΑΜΕ και στα συμπεράσματα που βγαίνουν απ’ αυτή….Είμαστε αισιόδοξοι γιατί εκπροσωπούμε ό,τι πιο ζωντανό έχει η πιο πρωτοπόρα τάξη, η εργατική τάξη….Παλεύουμε μέχρι την ανατροπή αυτού του συστήματος[…..]
»Το πρώτο που πέτυχε το ΠΑΜΕ ήταν να συσπειρώσει δυνάμεις με διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις[….] Η δεύτερη μεγάλη κατάκτηση είναι ότι σήμερα 350 χιλιάδες εργαζόμενοι ανήκουν σε συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Βεβαίως έχουμε αδυναμίες και καθυστερήσεις[…] Η μεγάλη αλλαγή που επίσης έφερε το ΠΑΜΕ, είναι το πως διαμορφώνουμε το περιεχόμενο των αγώνων.”[[5]]
Η τελευταία Συνδιάσκεψη – μετά από 9 χρόνια!
Μετά από εννιά (9)!! ολόκληρα χρόνια πραγματοποιείται το Σαββατοκύριακο 19 και 20 Νοέμβρη η 4η πανελλαδική συνδιάσκεψη στην οποία η εισήγηση μας ενημερώνει ότι:
«Περισσότερες οργανώσεις συμπορεύθηκαν με το ταξικό μέτωπο σπάζοντας την αδράνεια, την ηττοπάθεια, τη γραμμή του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας που επιβάλλει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, που πλειοψηφεί σε μεγάλα συνδικάτα, σε κλάδους και στις τριτοβάθμιες οργανώσεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ».
»…το νέο που έφερε το ΠΑΜΕ είναι η διακριτή συσπείρωση και δράση των οργανώσεων της εργατικής τάξης που απορρίπτουν… τη θεωρία του κοινωνικού εταιρισμού, των κοινών δήθεν συμφερόντων εργαζομένων και εργοδοτών…. τους στημένους κοινωνικούς διαλόγους, την παράδοση άνευ όρων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
»… Οι αγώνες όλης αυτής της περιόδου ήταν κατά βάση απέναντι στις συνέπειες της κρίσης. Η μαζικότητα και η συμμετοχή στον απεργιακό αγώνα ήταν αναντίστοιχη της επίθεσης που δεχτήκαμε. Σοβαρό εμπόδιο ήταν η κυριαρχία των δυνάμεων του συμβιβασμού και της υποταγής, στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα σε πολύ σημαντικούς κλάδους, αλλά και η αδύναμη κατά κλάδο οργάνωση των εργαζομένων γενικά.
»… Διανύουμε μια δύσκολη και σύνθετη περίοδο, έχει σε μεγάλο βαθμό διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση για την εργατική τάξη στη χώρα μας.
»… Η επίθεση που δεχόμαστε βρίσκεται σε εξέλιξη. Και έχουμε καθαρό ότι δεν έχει τέλος, αν τέλος δεν βάλουμε εμείς με τη δύναμη της οργάνωσης, της ενότητας της εργατικής τάξης και με σχέδιο για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και των εκμεταλλευτικών σχέσεων.
»… Η ζημιά του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού, των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ και των μεταμορφώσεων τους είναι μεγάλη. Η επικράτηση τους σε στρατηγικούς τομείς, στα μεγάλα συνδικάτα της Βιομηχανίας, της Ενέργειας, των Τηλεπικοινωνιών, των Λιμανιών, των Μεταφορών, των πρώην ΔΕΚΟ, είναι μεγάλο εμπόδιο για την ενότητα των εργαζομένων και τον ταξικό προσανατολισμό του αγώνα».
Τέλος θεωρεί ότι:
«Παρά τις προσπάθειές μας και τη δράση με αυτοθυσία δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι. Καθοριστικό θέμα για την ανασύνταξη και την αναγέννηση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος και βασικό κριτήριο της δράσης μας είναι το επίπεδο οργάνωσης της εργατικής τάξης στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας, που είναι χαμηλό ή εγκλωβισμένο στις ρεφορμιστικές αυταπάτες….
»… Η σημερινή Συνδιάσκεψη είναι μια νέα αφετηρία στον αγώνα για την αλλαγή του συσχετισμού, ιδιαίτερα στους στρατηγικούς κλάδους, στη Βιομηχανία, την Ενέργεια, τις Τηλεπικοινωνίες, τις Μεταφορές, τα Λιμάνια, τις Τράπεζες».[[6]]
Το πρώτο ερώτημα: γιατί 9 χρόνια;
Το πρώτο ερώτημα που φυσιολογικά προκύπτει είναι γιατί χρειάστηκε να περάσουν εννιά (9) χρόνια για να γίνει η 4η Συνδιάσκεψη;
Στο ερώτημα αυτό δεν είδαμε στην εισήγηση να υπάρχει απάντηση! Είναι δυνατόν να αγνοείται η βάση και μάλιστα τόσο κραυγαλέα μέσα σε μια περίοδο τόσο κρίσιμη, έτσι όπως την περιγράφει η εισήγηση; Να αγνοούνται οι συλλογικές διαδικασίες, την περίοδο 2009-2012 όταν το κίνημα έδινε αποφασιστικές μάχες με μαζικότητα και μαχητικότητα για να αποκρούσει την επίθεση κεφαλαίου και κυβέρνησης; Τότε που χρειάζονταν περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο να μπουν οι στόχοι, να αποφασισθεί συλλογικά η τακτική, το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί ο κυβερνητικός-εργοδοτικός, ρεφορμιστικός συνδικαλισμός! Τότε, που το κίνημα βρισκόταν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο δρόμο του αγώνα γιατί η ηγεσία του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ δεν έλαβαν υπ’ όψη τους την απόφαση της ιδρυτικής διακήρυξης για κάθε τρία χρόνια συνδιάσκεψη; Με αποτέλεσμα η 3η να γίνει μετά από πέντε (5) χρόνια και η 4η μετά από εννιά (9);
Με βάση την κινητικότητα που παρουσιάζει στη χώρα μας το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα ή συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ θα ήταν λογικό να γίνεται ανελλιπώς κάθε δύο χρόνια! Αντί γι’ αυτό όμως έχουμε μια «στάση» που δείχνει ότι δεν πρόκειται για ένα συγκυριακό φαινόμενο, δείχνει ότι έχει να κάνει με πολιτική αντίληψη, που υποτιμάει ολοκληρωτικά τις δημοκρατικές διαδικασίες, και το ρόλο της βάσης.
Πρόκειται με άλλα λόγια για γραφειοκρατική νοοτροπία!! Κι αυτός είναι ένας βασικός λόγος που κάνει το ΠΑΜΕ να μην είναι καθόλου ελκυστικό στα μάτια των εργαζομένων και ιδιαίτερα της πρωτοπορίας!
2ο ερώτημα: 17 χρόνια ΠΑΜΕ – γιατί εξακολουθούν να κυριαρχούν οι ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ;
Γιατί μετά από 17 χρόνια ζωής του ΠΑΜΕ εξακολουθεί ο κυβερνητικός-εργοδοτικός-ρεφορμιστικός συνδικαλισμός να «πλειοψηφεί σε μεγάλα συνδικάτα, σε κλάδους και στις τριτοβάθμιες οργανώσεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ»; Ιδιαίτερα όταν έχουν προηγηθεί τόσοι σημαντικοί αγώνες και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι τόσο απογυμνωμένη στα μάτια των πρωτοπόρων αγωνιστών που ο Παναγόπουλος δεν τολμά να εμφανιστεί δημοσίως;
Τα ρουσφέτια και η διαφθορά δεν είναι η ικανοποιητική και επαρκής απάντηση, ούτε οι «ρεφορμιστικές αυταπάτες», που πράγματι υπάρχουν, αλλά δεν εμπόδισαν το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα να δώσει τους μεγάλους αγώνες της περιόδου 2010-2012!
Τότε το ΠΑΜΕ μπορούσε να πάρει την ηγεσία του κινήματος από τις συμβιβασμένες ηγεσίες, αν ακολουθούσε στην πράξη και όχι στα λόγια την πολιτική της ταξικής ενότητας! Αν συνένωνε σε ενιαίο μέτωπο τις δυνάμεις της Αριστεράς, αν δεν έφερνε το… «νέο» των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Ακολουθώντας αριστερίστικη, σεχταριστική τακτική χάρισε στους υποταγμένους συνδικαλιστές και εξακολουθεί να χαρίζει την πλειοψηφία.
Μη τολμώντας να πάρει πρωτοβουλίες που θα το θέτανε επικεφαλής μιας συνεργασίας ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς και να δώσει αξιόπιστη ενωτική ηγεσία στο κίνημα, προχωρώντας τους αγώνες εκεί που οι ρεφορμιστές τους σταματούσαν, στη βάση ενός καλά επεξεργασμένου και κλιμακούμενου προγράμματος κινητοποιήσεων, το μόνο που ουσιαστικά κάνει είναι να ακολουθεί το πρόγραμμα αγώνων που εξαγγέλλουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Και το μόνο διαφορετικό που κάνει είναι ξεχωριστές κομματικές συγκεντρώσεις.
Ενώ σωστά διαπιστώνει ότι
«Η επίθεση που δεχόμαστε…. δεν έχει τέλος αν τέλος δεν βάλουμε εμείς με τη δύναμη της οργάνωσης, της ενότητας της εργατικής τάξης…»
στην πράξη αρνείται την ενότητα στην κινηματική δράση, η οποία πρώτα απ’ όλα σημαίνει ενότητα της Αριστεράς στη δράση – δηλαδή συνεργασία ΚΚΕ-ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ- και υπόλοιπη Αριστερά στα συνδικάτα και στους αγώνες.
Είναι καιρός να καταλάβουν τα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, μετά από 17 χρόνια, ότι η τακτική που ακολουθούν δεν έχει αποδώσει, κάτι που στη συνδιάσκεψη θα έπρεπε να επισημανθεί, κάτι που έμμεσα παραδέχεται η εισήγηση όταν διαπιστώνει ότι οι ρεφορμιστές κυριαρχούν στα πιο σημαντικά συνδικάτα.
Οι κλασσικοί του μαρξισμού με το Λένιν μπροστά, επεξεργάστηκαν την τακτική του ενιαίου μετώπου για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την κυριαρχία του ρεφορμισμού στην κοινωνία και να αποσπάσουν τις μάζες από την επιρροή του.
Ο ρεφορμισμός είναι μια πραγματική κατάσταση στην κοινωνία που αφορά σημαντικά τμήματα των εργαζομένων. Για τους επαναστάτες ο ρεφορμισμός σαν μαζικό ρεύμα στην κοινωνία είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα. Δεν φεύγει με εξορκισμούς. Οι συμβιβασμένες-πουλημένες-ρεφορμιστικές ηγεσίες στηρίζονται σ’ αυτή την πραγματικότητα, την ίδια στιγμή βέβαια που καταφεύγουν σε καλπονοθείες, ρουσφέτια και άλλα παρόμοια μέσα.
Οι εργαζόμενοι όμως είναι αναγκασμένοι, εξ αιτίας της επίθεσης που δέχονται από το κεφάλαιο να συνεχίσουν τον αγώνα εκεί που τον σταματούν-ξεπουλάνε- οι συμβιβασμένες ηγεσίες. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να είμαστε κοντά τους και μαζί τους, σε κοινούς αγώνες – αυτή είναι η έννοια του «ενιαίου μετώπου» του Λένιν, του Τρότσκι και των Μπολσεβίκων. Έτσι θα μπορέσουν οι πραγματικοί επαναστάτες και κομμουνιστές να αποσπάσουν τις μάζες από την επιρροή των ρεφορμιστών και να αποκτήσουν την πλειοψηφία στα σημαντικά συνδικάτα.
Ερώτημα 3ο: ομοφωνία;
Παρά την σημασία, είτε έτσι είτε αλλιώς, που έχει για το κίνημα η 4η Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, το γεγονός ότι δεν υπήρξαν διαφωνίες με την εισήγηση, αλλά αντίθετα όπως μας πληροφορεί η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ ομοφωνία, το γεγονός ότι 1224 αντιπρόσωποι δεν αντιλήφθηκαν την 17χρονη λαθεμένη τακτική, αυτό δεν μπορεί παρά να δημιουργεί βαθιά απογοήτευση. Η συνδιάσκεψη είναι σαν να μην έγινε ποτέ, γιατί δεν πρόσθεσε τίποτα στο στόχο της ανασύνταξης και αναγέννησης του κινήματος που υποτίθεται ότι επιδιώκει.
Με λύπη οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι παρά τις εξαγγελίες της εισήγησης, η Συνδιάσκεψη δεν πρόκειται να αποτελέσει «αφετηρία στον αγώνα για την αλλαγή του συσχετισμού, ιδιαίτερα στους στρατηγικούς κλάδους…» γιατί το ΠΑΜΕ συνεχίζει στη λογική της αυτό-απομόνωσης και του σεχταρισμού!
