1. Να φύγει αμέσως ο Τσίπρας από τις Βρυξέλλες!
Αλήθεια, τι κάθεται και κάνει η ελληνική αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες; Δεν φτάνει ο μέχρι στιγμής εξευτελισμός;
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα υποχώρησε στις πιέσεις των δανειστών και δέχτηκε «απόλυτα και πλήρως» (σύμφωνα με τη γραπτή απάντηση του Αλ. Τσίπρα στους «Θεσμούς»!) να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους στο θέμα των πρωτογενών πλεονασμάτων, αλλά και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό γι’ αυτούς! Ο Α. Τσίπρας έκανε την απαράδεκτη υποχώρηση να τους «δώσει» τα μέτρα ύψους 7,9 δισ. € που απαιτούσαν μέσα σε 18 μήνες (δείτε: https://xekinima.org/arthra/view/article/to-telos-toy-syriza-opos-ton-kserame/) πράγμα που σπρώχνει την οικονομία ξανά στην ύφεση, επιδιώκοντας να μεταφέρει ένα σημαντικό μέρος αυτού του βάρους στα πλούσια στρώματα και στις επιχειρήσεις. Οι δανειστές τώρα λένε «όχι – δεν θα πληρώσουν οι πλούσιοι, θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί»!
Και η κυβέρνηση κάθεται ακόμα και συζητάει μαζί τους!
Προφανώς δεν έχουν καταλάβει στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα το πραγματικό διακύβευμα: απειλούμαστε με την μεγαλύτερη τραγωδία της Αριστεράς στη σύγχρονη ιστορία της! Με την παταγώδη αποτυχία της αριστερής διακυβέρνησης και με την κατάρρευσή της, πράγμα που θα ανοίξει το δρόμο στην επιστροφή μιας αυταρχικής δεξιάς διακυβέρνησης με ημιφασιστικά χαρακτηριστικά, είτε επίσημα είτε ανεπίσημα – με πανευρωπαϊκό και διεθνή αντίκτυπο στην Αριστερά και τα κινήματα!
Μια τέτοια τυχόν αποτυχία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να τη φορτώσει στον αντίπαλο: φταίει το ΔΝΤ, φταίνε οι Δανειστές, κοκ, όπως άρχισαν ήδη να κάνουν διάφορα στελέχη του. Η συνηθισμένη ιστορία… φταίει ο αντίπαλος που είναι «κακός» και «δεν καταλαβαίνει το σωστό»… κλπ. Όχι, αν έχουμε τελικά μια τέτοια ήττα θα φταίει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είχε καταλάβει τι ήταν ο αντίπαλος και πώς μπορούσε να αντιμετωπιστεί!
Γι’ αυτό πρέπει να διορθώσει τη μέχρι στιγμής λαθεμένη πορεία. Και το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει αυτή τη στιγμή (που έπρεπε να είχε κάνει ήδη από χτες) είναι να γυρίσει πίσω! Έχει μερικές μέρες μόνο, για να πάρει τα μέτρα που απαιτούνται και να μπει σε αντεπίθεση.
2. Να επιβάλει αμέσως έλεγχο στην κίνηση των κεφαλαίων!
Έλεγχος στην κίνηση των κεφαλαίων σημαίνει ότι το μεγάλο κεφάλαιο και οι πλούσιοι, όλοι αυτοί που έχουν λογαριασμούς στο εξωτερικό ή σοβαρά ποσά για να τα «επενδύσουν» έξω, δεν μπορούν να βγάλουν τα λεφτά τους εκτός συνόρων χωρίς έλεγχο.
Με την επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων (capital controls είναι ο αγγλικός όρος που αρχίζει να καθιερώνεται και στα ελληνικά) για να βγάλει κάποιος λεφτά στο εξωτερικό θα πρέπει να παρουσιάσει, στην τράπεζα του, στοιχεία για το που προορίζονται αυτά τα λεφτά – πχ αν είναι για διακοπές, για κάλυψη των δαπανών για τις σπουδές παιδιών ή για εμπορικούς/επενδυτικούς σκοπούς.
Με αυτό τον τρόπο (των capital controls) ελέγχεται η έξοδος του μεγάλου κεφαλαίου, το ξέπλυμα χρήματος, τα σκάνδαλα φοροδιαφυγής. Ο πλούτος που παράγουν οι Έλληνες εργαζόμενοι παραμένει στη χώρα και (αν το οικονομικό σύστημα είναι προσανατολισμένο στο να υπηρετεί την κοινωνία) επενδύεται σε παραγωγικούς σκοπούς για την ανάπτυξη της οικονομίας και δεν φεύγει σε κρυφούς λογαριασμούς στην Ελβετία ή σε off shore εταιρείες στους διάφορους φορολογικούς παραδείσους.
Το μέτρο αυτό πάρθηκε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν σε δύο περιπτώσεις χωρών. Η πρώτη ήταν η Ισλανδία – το πρώτο θύμα της διεθνούς τραπεζικής κρίσης του 2008 (που προκάλεσε η κατάρρευση της αγοράς ακινήτων των ΗΠΑ το 2007). Στην Ισλανδία μια κυβέρνηση της άρχουσας τάξης (κι όχι μια αριστερή κυβέρνηση) επέβαλε ελέγχους στην κίνηση των κεφαλαίων. Στη συνέχεια, δύο χρόνια μετά, το 2010, η κυβέρνηση αυτή αποφάσισε και την άρνηση πληρωμής του χρέους των ισλανδικών τραπεζών στη Βρετανία και Ολλανδία. Πέντε χρόνια μετά (εδώ και μερικές βδομάδες) η ισλανδική οικονομία έχει βγει ξανά στις αγορές.
Η δεύτερη περίπτωση είναι η Κύπρος. Όταν η κρίση χτύπησε τις κυπριακές τράπεζες απειλώντας το σύνολο της κυπριακής οικονομίας με κατάρρευση (χειρότερη ακόμα και από την ελληνική) με απόφαση της ίδιας της Τρόικα, και συμφωνία του (δεξιού) προέδρου Ν. Αναστασιάδη, το Φλεβάρη του 2013, επιβλήθηκε έλεγχος στην κίνηση των κεφαλαίων (μαζί με περιορισμούς στις αναλήψεις από τα ΑΤΜ των τραπεζών – δείτε συνέχεια). Την κρίση την πλήρωσαν βέβαια τα λαϊκά στρώματα με μείωση τους βιοτικού επιπέδου γύρω στο 20% και άνοδο της ανεργίας στο πρωτοφανές για την Κύπρο 17%. Όμως η επιβολή του ελέγχου στην κίνηση των κεφαλαίων περιόρισε την έκταση της κρίσης, απέτρεψε την ολοκληρωτική κατάρρευση και επέτρεψε στην οικονομία να ξαναβγεί στις αγορές τον προηγούμενο Απρίλη (26 δηλαδή μήνες μετά).
Η Τρόικα (που μετονομάστηκε σε «Θεσμοί» αλλά παράμεινε Τρόικα) πρότεινε στον Γ. Βαρουφάκη να επιβληθούν περιορισμοί στην κίνηση των κεφαλαίων αλλά η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αρνήθηκε!
Είναι τραγικό! Η Αριστερά που παλεύει ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, η οποία σημαίνει πρώτα, κύρια και πάνω απ’ όλα, την ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων στην παγκόσμια οικονομία, αρνείται να εφαρμόσει ένα μέτρο που δεν διστάζουν να εφαρμόσουν αστικές κυβερνήσεις, ακόμα και όταν της το προτείνουν οι ίδιοι οι «εταίροι» της! Σηκώνουμε τα χέρια!
3. Να πάρει η κυβέρνηση, εδώ και τώρα, τη διοίκηση του τραπεζικού συστήματος στα χέρια της!
Το σκάνδαλο, η σαπίλα και η δυσωδία που επικρατεί στο τραπεζικό σύστημα δεν περιγράφεται με λόγια. Ο ελληνικός λαός ξεζουμίστηκε κυριολεκτικά, για να σωθούν οι τράπεζες: πάνω από 210 δισ. ευρώ δόθηκαν με τη μορφή ανακεφαλαιοποιήσεων, εγγυήσεων, δανείων κλπ, που μετατράπηκαν σε δημόσιο χρέος, για να μην καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα. (Για λόγους σύγκρισης, ας θυμόμαστε ότι το ΑΕΠ της χώρας είναι γύρω στα 180 δις. € και το συνολικό χρέος γύρω στα 320 δισ. €).
Όμως η ελληνική κυβέρνηση, πόσο μάλλον η ελληνική κοινωνία, δεν μπορούν να ελέγξουν τις τράπεζες, δεν μπορούν καν να μετακινήσουν από τη θέση τους τους ανθρώπους που διοικούν το τραπεζικό σύστημα της χώρας: τον Στουρνάρα δηλαδή και τα ΔΣ των 4 συστημικών τραπεζών (Εθνική, Άλφα, Eurobank, Πειραιώς).
Γιατί, παρότι οι τράπεζες διασώθηκαν με λεφτά που βγήκαν από τις δικές μας τσέπες και έγιναν "δικό"μας δημόσιο χρέος, οι μετοχές τους δεν ανήκουν στην κυβέρνηση αλλά σε ένα «ανεξάρτητο» οργανισμό (το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας – ΤΧΣ) που ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Για να αλλάξει ο Στουρνάρας ή το ΔΣ οποιασδήποτε από τις 4 συστημικές τράπεζες θα πρέπει να συμφωνήσει η ΕΚΤ! Δικά μας λεφτά, σε εμάς έχουν φορτώσει το χρέος, αυτοί όμως ασκούν τη διοίκηση και η ελληνική κυβέρνηση (πόσο μάλλον εμείς) δεν έχει ουσιαστικό λόγο στη διοίκηση!
Γι’ αυτό, μόνο αν εθνικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα μπορεί να αλλάξει αυτή η σάπια κατάσταση. Μόνο αν εθνικοποιηθούν οι τράπεζες μπορούν να ελεγχθούν τα σκάνδαλα, το μαύρο χρήμα και η διαφθορά. Και μόνο έτσι μπορεί το τραπεζικό σύστημα να γίνει εργαλείο για την ανάπτυξη της κοινωνίας με σωστά προσανατολισμένες χρηματοδοτήσεις, με σκοπό την πραγματική παραγωγή και με κοινωνικά κριτήρια, αντί της κερδοσκοπίας.
Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να πάρει τη διοίκηση του τραπεζικού συστήματος από τα χέρια των κερδοσκόπων και του Στουρνάρα! Βέβαια αν το κάνει, αυτό ισοδυναμεί με ολοκληρωτική ρήξη με την ΕΚΤ, και τους… «εταίρους»! Λοιπόν, θα τολμήσει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, έστω και τώρα;
4. Να βάλει όριο στις αναλήψεις από τα ΑΤΜ – πχ 100 ευρώ την ημέρα.
Είναι γνωστό σε όλους ότι τεράστια ποσά έχουν φύγει από το τραπεζικό σύστημα – κάπου γύρω στα 110 δις. όλα αυτά τα χρόνια των Μνημονίων και κοντά στα 40 τους τελευταίους μήνες, από το Δεκέμβρη. Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι τα έχουν βγάλει στο εξωτερικό, τα λαϊκά στρώματα που δεν έχουν τρόπο να το κάνουν αυτό τα έχουν κρύψει στα πιο απίθανα μέρη σε σπίτια και αυλές. Αυτά τα ποσά (των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων) κάποια στιγμή η κυβέρνηση της Αριστεράς θα κληθεί -υπό τον όρο ότι περάσει από τις σημερινές συμπληγάδες- να βρει τρόπους για να επιστρέψουν στο τραπεζικό σύστημα. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην πορεία της οικονομίας.
Μέχρι τότε όμως θα χρειαστεί χρόνος. Για να αποκατασταθεί άμεσα η ηρεμία στο τραπεζικό σύστημα, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα έπρεπε μαζί με τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων και την καθαίρεση του Στουρνάρα και της παρέας του, να περιορίσει τις αναλήψεις.
Στην Κύπρο η Τρόικα μαζί με την δεξιά κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη, επέβαλε περιορισμό στις αναλήψεις μέχρι 100 ευρώ την ημέρα (το ποσό αυτό στη συνέχεια αυξήθηκε σε 300 € τη μέρα) από τα ΑΤΜ των τραπεζών. Αν κάποιος για κάποιο λόγο ήθελε πιο μεγάλο ποσό μπορούσε να καταθέσει την αιτιολόγηση στα ταμεία της τράπεζας (οποιασδήποτε εμπορικής τράπεζας στην οποία είχε λογαριασμό).
Το ίδιο μπορεί να γίνει και εδώ! 100 ευρώ την ημέρα είναι όχι μόνο αρκετά αλλά πολύ πάνω από τις δυνατότητες της οποιασδήποτε λαϊκής οικογένειας. (Για τους πλούσιους βέβαια αυτά τα ποσά είναι αδιανόητα πράγματα, ντροπή και αθλιότητα – κάποια στιγμή όμως κάποιος πρέπει να βάλει αυτούς όλους τους «κυρίους» στη θέση τους.) Όσοι για κάποιο λόγο χρειάζονται μεγαλύτερα ποσά θα μπορούν να απευθυνθούν στα ταμεία της τράπεζας, να εξηγήσουν το λόγο και να συμπληρώσουν τα σχετικά έντυπα.
Στην περίπτωση της Κύπρου αυτό δούλεψε χωρίς να προκαλέσει κραδασμούς στην οικονομία. Στην περίπτωση της Ελλάδας και πάλι, η Τρόικα (οι «θεσμοί») το πρότεινε στον Βαρουφάκη αλλά η κυβέρνηση το απέρριψε! Συγχαρητήρια στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης – είναι ένας κι ένας!
5. Να μην πληρώσει τις δόσεις στο ΔΝΤ – στις 30 Ιούνη να κηρύξει «χρεοκοπία».
Στις 5 του Ιούνη η ελληνική κυβέρνηση δεν πλήρωσε τη δόση στο ΔΝΤ – γύρω στα 300 εκατ. ευρώ. Τότε οι διάφοροι υπάλληλοι του Αλαφούζου και του Μπόμπολα φώναζαν ότι αν υπάρχει κάτι που είναι αδιανόητο να γίνει είναι να μην πληρωθούν οι δανειστές! Φώναζαν και φωνάζουν σε όλους τους τόνους (αλλά δεν εξηγούν ποτέ γιατί και πώς ακριβώς) πως αν δεν κάνουμε συμφωνία με τους δανειστές θα έρθει η απόλυτη καταστροφή.
Λοιπόν στις 5/6 η κυβέρνηση Τσίπρα πήρε επιτέλους την απόφαση να μην πληρώσει τη δόση! Τι έγινε την επόμενη μέρα; Τίποτα!
Στις 30 Ιούνη λήγει το πρόγραμμα χρηματοδότησης της χώρας από τους δανειστές (με βάση το 2ο μνημόνιο το οποίο έχει παραταθεί με τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη) και τότε θα πρέπει να έχει πληρωθεί ένα ποσό γύρω στο 1,5 δισ. στο ΔΝΤ. Στη συνέχεια τον Ιούλη και τον Αύγουστο η κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει άλλα 7 περίπου δισ. € στην ΕΚΤ και την ΕΕ.
Στις 30 Ιούνη η κυβέρνηση οφείλει να δηλώσει άρνηση πληρωμής! Να πει «δεν έχω δεν πληρώνω»!
Τι θα γίνει τότε;
Ότι έγινε και στις 5 Ιούνη! Τίποτα!Από τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση δηλώσει άρνηση πληρωμής το ΔΝΤ έχει την ευχέρεια να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας (δεν είναι απαραίτητο ούτε υποχρεωτικό, αλλά παίρνουμε υπόψη το «κακό σενάριο»).
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η χώρα είναι εκτός αγορών χρήματος. Δηλαδή δεν θα μπορεί να δανειστεί λεφτά από το ΔΝΤ και τις «διεθνείς αγορές»! Κανένα πρόβλημα – εκτός αγορών είμαστε έτσι κι αλλιώς!
Το να είναι η χώρα εκτός αγορών χρήματος, το να μην μπορεί να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές δηλαδή, δεν σημαίνει πως η χώρα είναι γενικά εκτός αγορών – δεν σταματούν οι εμπορικές της σχέσεις με τον έξω κόσμο.
Θα μπορεί να συνεχίσει να εξάγει και θα μπορεί να συνεχίσει να εισάγει. Εξάγοντας αγαθά εισπράττει συνάλλαγμα («σκληρά» νομίσματα όπως ευρώ, δολάρια, γεν κλπ). Με αυτό το συνάλλαγμα μπορεί στη συνέχεια να εισάγει αγαθά που λείπουν από τη ντόπια παραγωγή.
Έτσι, όταν οι υπάλληλοι του Αλαφούζου και του Μπόμπολα λένε ότι "δεν θα έχουμε πετρέλαιο και φάρμακα" κάνουν αυτό που τους έχουν μάθει να κάνουν: να λένε ψέματα! (Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, κάποιοι είναι απλά ηλίθιοι – η δουλειά του Αλαφούζου και του Μπόμπολα όμως γίνεται και με τους δύο τρόπους).
Λένε επίσης, οι ίδιοι, ότι «θα πεινάσουμε»! Άλλο ψέμα! Με ποσοστά αυτάρκειας σε αγροτικά και κτηνοτροφικά είδη στο 92 – 94 % (όπως έχουν δείξει δύο σχετικές έρευνες της ΠΑΣΕΓΕΣ) δεν υπάρχει καμία πιθανότητα πείνας!
6. Να ξεκινήσει τη διαδικασία μετάβασης σε εθνικό νόμισμα.
Στην ελληνική οικονομία κυκλοφορούν αρκετές δεκάδες δισ. ευρώ (σύμφωνα με ένα πρόσφατο άρθρο της Ημερησίας υπολογίζονται στα 45 δισ. ευρώ). Ο έλεγχος στην κίνηση των κεφαλαίων είναι το πιο σημαντικό μέτρο που απαιτείται ώστε αυτά τα ευρώ να μην φύγουν στο εξωτερικό. Η κυβέρνηση χρειάζεται να συγκεντρώσει αυτά τα ευρώ για να αποτελέσουν συναλλαγματικά αποθέματα (στον έλεγχο της κεντρικής τράπεζας για να τα διοχετεύει στο τραπεζικό σύστημα) για την πληρωμή των απαιτούμενων εισαγωγών, όπως εξηγήθηκε πιο πάνω, ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε και πετρέλαιο και φάρμακα και ότι άλλο είναι απαραίτητο να εισαχθεί. Η διαδικασία συγκέντρωσης όμως δεν μπορεί να γίνει με διοικητικούς τρόπους. Θα γίνει αποτελεσματικά μόνο στο βαθμό που η οικονομία σταθεροποιηθεί και κερδηθεί η εμπιστοσύνη των λαϊκών στρωμάτων.
Η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα θα σημαίνει αναπόφευκτα μια περίοδο στην οποία στην χώρα θα κυκλοφορούν δύο νομίσματα – και το ευρώ και η δραχμή. Σ’ αυτό το δρόμο πρέπει να μπει η κυβέρνηση με συνειδητό τρόπο. Η λειτουργία δύο παράλληλων νομισμάτων για ένα χρονικό διάστημα και η σταθεροποίηση της μεταξύ τους ισοτιμίας (ας πούμε 1:1) θα γίνει ένας βασικός παράγοντας που θα επαναφέρει τα λεφτά που έχουν αποσυρθεί πίσω στο τραπεζικό σύστημα.
Το εθνικό νόμισμα αποτελεί, μπροστά στην ασφυξία που προκαλούν στην οικονομία οι Δανειστές, την απαραίτητη βάση και προϋπόθεση για να μπορεί η κυβέρνηση να χρηματοδοτήσει προσλήψεις, έργα, δημόσιες επενδύσεις. Η οικονομία μπορεί να πάρει γρήγορα μπροστά μέσα από τη δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα που να καλύπτουν επείγουσες ανάγκες, που θα χρηματοδοτηθούν με το εθνικό νόμισμα· με το χάρισμα των χρεών σε δεκάδες χιλιάδες κατεστραμμένες από την κρίση επιχειρήσεις και επαγγελματίες και με την παροχή άτοκων και μακρόχρονων δανείων· με τη χρηματοδότηση δημόσιων έργων και υποδομών, κοκ. Τέτοια μέτρα μπορούν να δώσουν ένα γρήγορο kick start (γρήγορη ώθηση) στην οικονομία δημιουργώντας πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις (κάθε νέα θέση εργασίας δημιουργεί νέες δυνατότητες για νέες θέσεις εργασίας). Το θέμα αυτό ασφαλώς δεν μπορεί να εξαντληθεί σε ένα άρθρο αυτού του μεγέθους.
***
Για να πάρει αυτά τα πρώτα, άμεσα και κατεπείγοντα μέτρα που αναφέρουμε πιο πάνω, η κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της μερικές μόνο μέρες! Αν δεν προχωρήσει σ’ αυτά τα μέτρα, θα χρεωθεί την υποταγή στους Δανειστές, τη βύθιση της οικονομίας στην ύφεση και, στη συνέχεια, την οργή της κοινωνίας!
Το κεφάλαιο, ελληνικό και ξένο, ασφαλώς θα αντιδράσει λυσσασμένα σε όλα τα πιο πάνω μέτρα και θα προχωρήσει σε συνειδητό σαμποτάζ της οικονομίας – δηλαδή αποχή από επενδύσεις και πιθανό κλείσιμο επιχειρήσεων και απολύσεις (πράγμα που ήδη κάνει βέβαια).
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο όλα τα πιο πάνω να συνοδευτούν, στη συνέχεια, από την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, κάτω από κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και διαχείριση, για να μπορέσει να σχεδιαστεί η οικονομία και να μπει σε δυναμική αναπτυξιακή τροχιά. Αυτός βέβαια δεν είναι άλλος από το δρόμο του σοσιαλισμού και του διεθνισμού – της κοινής πάλης με τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης για μια σοσιαλιστική ενωμένη Ευρώπη. Όσοι νομίζουν ότι μπορεί να υπάρχει ευημερία και δικαιοσύνη στα πλαίσια του καπιταλισμού, ότι μπορεί η Ευρώπη να είναι ανθρώπινη, ισότιμη και δημοκρατική στα πλαίσια αυτού του συστήματος, είναι πραγματικά βαθιά νυχτωμένοι.
