της Ελένης Μήτσου
Χωρίς σημαντικές διαφοροποιήσεις στους συσχετισμούς δυνάμεων έληξε η ψηφοφορία για τη νέα διοίκηση της ΓΣΕΕ που πραγματοποιήθηκε στο 35ο συνέδριό της.
- Η ΠΑΣΚΕ, αν και αποδυναμωμένη, παραμένει 1η δύναμη, καταλαμβανόντας 16 έδρες (από 22).
- Η ΔΑΚΕ διατηρεί τις 11 έδρες που είχε και στο προηγούμενο ΔΣ,
- Το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) αύξησε τις έδρες του στις 10 από τις 9
- και η "Αυτόνομη Παρέβαση – Αντιμνημονιακή Συνεργασία" αύξησε τις έδρες της στις 5 από τις 3.Η νέα διάσπαση της ΠΑΣΚΕ,
- το ΕΜΕΙΣ (Ενωτικό Μέτωπο Εργατικών Ισχυρών Συνδικάτων) κατέκτησε 3 έδρες (στόχευε σε 5).
Εκλεγμένοι προ 4ετίας σύνεδροι
Πολλοί από τους σύνεδρους που εξέλεξαν τα όργανα της συνομοσπονδίας είχαν εκλεγεί έως και πριν 4 χρόνια. Έτσι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας αντανακλά πολύ περισσότερο τους συσχετισμούς μιας προηγούμενης περιόδου, παρά την κατάσταση μετά το πέρας τριών Μνημονίων. Την ίδια στιγμή, το αποτέλεσμα καθόρισαν σε σημαντικό βαθμό οι μεγάλες ΔΕΚΟ, όπου ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έχουν καταφέρει να συγκρατήσουν τις δυνάμεις τους, εκμεταλλευόμενες τόσο τους μηχανισμούς τους όσο και τα ελλείμματα των παρατάξεων της μαζικής Αριστεράς.
Η ΠΑΣΚΕ οδεύοντας προς το Συνέδριο της ΓΣΕΕ
Προσπαθώντας να διασώσει την παράταξη και την αξιοπρέπειά του, ο Γ. Παναγόπουλος προσπάθησε να εκφωνίσει αγωνιστικούς λόγους. Το μόνο που κατάφερε ήταν να προκαλέσει γέλιο. Γιατί για γέλια είναι δηλώσεις του τύπου:
«Η ΠΑΣΚΕ δεν αποτελεί βραχίονα κάποιου κόμματος, Κυβέρνησης, εργοδότη ή μηχανισμού […] Η ΠΑΣΚΕ έχει ριζική και ουσιαστική διαφωνία με τις μνημονιακές πολιτικές.»
(Γ. Παναγόπουλος 14/3/2013)
«ΕΜΕΙΣ»
Η βασική διάσπαση της ΠΑΣΚΕ, η παράταξη ΕΜΕΙΣ (Ενωτικό Μέτωπο Εργατικών Ισχυρών Συνδικάτων) δεν κατάφερε να γίνει πόλος έλξης για όλες τις φυγόκεντρες δυνάμεις από την ΠΑΣΚΕ. Έτσι πήρε μόλις 3 έδρες από τις 5 που είχε στόχο και από τις συνολικά 6 που έχασε η ΠΑΣΚΕ σε σχέση το απερχόμενο ΔΣ.
Αξίζει να σημειώσουμε πως η παράταξη ΕΜΕΙΣ δεν ενέπνευσε εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους ότι θα αναλάβει πρωτοβουλίες σε μαχητική κατεύθυνση. Και αυτό γιατί, δίπλα σε συνδικαλιστές με μαχητική διάθεση και προτάσεις όπως ο Ν. Φωτόπουλος (ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ) βρίσκονται συνδικαλιστές όπως ο Ν. Κουλουμπαρίτσης (ΕΘΕΛ) που έχει παίξει καθαρά απεργοσπαστικό ρόλο στα κινήματα του κλάδου του, μέχρι και πολύ πρόσφατα [1].
ΠΑΜΕ – ΚΚΕ
Το ΠΑΜΕ κατάφερε να αυξήσει τις έδρες του κατά μια. Ωστόσο σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης και σε μια περίοδο που δόθηκαν μεγάλοι εργατικοί αγώνες η μία έδρα αύξηση κάθε άλλο παρά αποτελεί ουσιαστικό προχώρημα.
Στη διακήρυξη που εξέδωσε για το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και σε μια περίοδο που η συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς είναι αναγκαία για να προχωρήσουν οι αγώνες, το ΠΑΜΕ συνέχισε να κρατά ψηλά τη σημαία του «απομονωτισμού». Σε μια περίοδο που η συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς είναι αναγκαία για να προχωρήσουν οι αγώνες, το ΠΑΜΕ όχι μόνο δεν έκανε το παραμικρό «άνοιγμα» συνεργασίας προς τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τις εξίσωσε με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ:
«Αυτή η διαχρονική γραμμή της ταξικής συνεργασίας και υποταγής, με κύρια ευθύνη της πλειοψηφίας της Διοίκησης της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ) είναι η κύρια αιτία της σαπίλας και του εκφυλισμού…και το κύριο εμπόδιο στην ταξική ανασύνταξη και αναγέννησή του. Καμία μεταμόρφωση, όπως επιχειρεί με περίσσια υποκρισία η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, αλλά και καμία όψιμη καταγγελία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως επιχειρεί η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι, δεν πρόκειται να τους απαλλάξει από τις ευθύνες τους.» [2]
Στην αγωνία των εργαζομένων για ενότητα των αριστερών και μαχητικών παρατάξεων το ΠΑΜΕ απάντησε με τη γνωστή θέση ότι «ενότητα» μπορεί να υπάρξει μόνο… κάτω από το ΠΑΜΕ….
«Ο βασικός στόχος και η αποστολή του ΠΑΜΕ είναι να ενώσει, να συσπειρώσει την εργατική τάξη σε ταξική κατεύθυνση!»[3]
«Οι δυνάμεις που συγκροτούν το ΠΑΜΕ …… πρωτοστάτησαν όσο μπορούσαν για την ανασύνταξη και αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος, για την οργάνωση της αντίστασής του στον πόλεμο που εξαπολύθηκε για την ενότητα των γραμμών της με βάση τα ταξικά της συμφέροντα.» [4]
Την ίδια στιγμή η διακήρυξη του ΠΑΜΕ δεν περιείχε συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα έπρεπε να διεξαχθεί η ταξική πάλη μετά από 3 Μνημόνια. Στα ερωτηματικά που έχουν οι εργαζόμενοι για το πώς μπορούν οι κινητοποιήσεις να φέρουν αποτέλεσμα, πώς μπορούν οι αγώνες να νικήσουν, με ποιό σχέδιο και με ποια στρατηγική, η διακήρυξη του ΠΑΜΕ έδινε την "κλασική" απάντηση: Οι αγώνες μπορούν να έχουν επιτυχία μόνο αν ηγείται το ΠΑΜΕ…
Αυτόνομη Παρέμβαση
Η ΑΠ είχε αναλογικά σημαντική αύξηση των εδρών της αλλά και πάλι μικρή αναλογικά με τις ανάγκες της εποχής και του κινήματος. Αύξησε τις δυνάμεις τις ελκύοντας κάποια από τα μαχητικά κομμάτια της ΠΑΣΚΕ που έχουν βγάλει συμπεράσματα μετά από την λαίλαπα των 3 Μνημονίων, αλλά, δυστυχώς και κομμάτια της γραφειοκρατίας της ΠΑΣΚΕ – γνωστούς απεργοσπάστες και λαμόγια…
Όσον αφορά στη διακήρυξη της Αυτόνομης Παρέμβασης[5] την ίδια στιγμή που έκανε μια σειρά από σωστές διαπιστώσεις έπασχε και αυτή από την έλλειψη προτάσεων. Κατήγγειλε για παράδειγμα, σωστά, την ηγεσία της ΓΣΕΕ ότι:
«περιορίστηκε απλά στην εκφώνηση αποσπασματικών απεργιών, χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά, χωρίς συνεκτικό σχέδιο προετοιμασίας και κλιμάκωσης. Τις εκφωνούσε κάθε φορά για να απορροφά τους κραδασμούς από την οργή των εργαζομένων αδιαφορώντας εγκληματικά για την αποτελεσματικότητα των αγώνων.» [6]
Δεν προχώρησε όμως ένα βήμα παραπέρα να προτείνει, με όλη τη βαρύτητα που έχει μια παράταξη που πρόσκειται στην αξιωματική αντιπολίτευση, συντονισμένους αγώνες διαρκείας και γενικές απεργίες διαρκείας. Δεν έκανε το βήμα να θέσει το στόχο η κυβέρνηση της Τρόικας εσωτερικού να πέσει μέσα από αυτούς τους αγώνες των εργαζομένων.
Η διακήρυξη της Αυτόνομης Παρέμβασης περιορίστηκε σε προτάσεις οργανωτικού περιεχομένου. Σωστές προτάσεις που αφορούν τη δεοντολογία του συνδικαλισμού αλλά που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στη σημερινή συγκυρία. Για παράδειγμα η ενοποίηση της ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ που προτείνει η διακήρυξη της ΑΠ, δεν θα αλλάξει την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος, όσο οι συσχετισμοί παραμένουν οι ίδιοι, με κυριαρχία δηλαδή των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ ….
Η κριτική προς την Αριστερά
Η «κριτική» προς τις παρατάξεις της Αριστεράς είναι απαραίτητη, όσο κι αν κάποιοι θα επιμένουν ότι επειδή έχουμε απέναντί μας τον «εχθρό», που εκπροσωπούν οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, δεν πρέπει να κάνουμε κριτική.
Ο «εχθρός» είναι ο «εχθρός». Δεν μπορούμε να αποδίδουμε σ’ αυτόν την ευθύνη για τις ήττες μας, γιατί αυτός κάνει τη δουλειά του. Βασικό καθήκον είναι να θέτουμε τις δυνάμεις που είναι με την πλευρά του κινήματος και των αγώνων, δηλαδή την Αριστερά, μπροστά στα καθήκοντά τους και να απαιτούμε να αλλάξουν πορεία.
Από τη μαζική Αριστερά λοιπόν, απαιτούμε κατ’ αρχήν συνεργασία και ενότητα στους αγώνες. Οι ευθύνες του ΚΚΕ για τη διαρκή διάσπαση του κινήματος είναι μ’ αυτή την έννοια τεράστιες.
Και δεύτερο, από τις αριστερές παρατάξεις ο κόσμος της βάσης ζητά ένα συγκεκριμένο πλαίσιο προτάσεων, με συντονισμό και κλιμάκωση των αγώνων, με κατεύθυνση την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και αυτών που τις εφαρμόζουν. Αυτό αποτελεί κατ’ εξοχήν ευθύνη/υποχρέωση της Αυτόνομης Παρέμβασης, σαν συνδικαλιστικό βραχίονα του μεγαλύτερου σχηματισμού της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα ανταποκριθούν οι ηγεσίες της Αριστεράς σ’ αυτά τα καθήκοντα; Εμπιστοσύνη δεν υπάρχει, και δικαιολογημένα, γι’ αυτό ο μόνος δρόμος για τους αγωνιστές της βάσης είναι η συσπείρωση μεταξύ τους, η συντονισμένη πίεση από τα κάτω και η πάλη για δημοκρατία και πραγματικό έλεγχο των συνδικάτων από τη βάση.
Παραπολιτικά
-
Το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ πραγματοποιήθηκε στις 21-24 Μαρτίου στην Αλεξανδρούπολη. Η επιλογή της πόλης δεν ήταν τυχαία, καθώς όσο μεγαλύτερη απόσταση χώριζε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία από τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου υπάρχουν συγκεντρωμένοι περισσότεροι εργαζόμενοι (και πιθανότητα για εκδηλώσεις διαμαρτυρίας απέναντι στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία), τόσο το καλύτερο…
-
Ένα μεγάλο μέρος του Συνεδρίου διεξάχθηκε… χωρίς συνέδρους, καθώς η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έκανε ψώνια και τουρισμό, παζάρευε ψήφους κοκ. Σε συνέδριο της ΓΣΕΕ έχουν ξαναπάει. Να μην δουν και την πόλη; Την εκφυλιστική αυτή κατάσταση κατήγγειλε το ΠΑΜΕ, το οποίο το πρωί της 22/3 αποχώρησε από την αίθουσα σε ένδειξη διαμαρτυρίας (παραμένοντας ωστόσο στο χώρο του συνεδρίου). Οι αντιπρόσωποι που συμμετείχαν στο 35ο συνέδριο ήταν 423. Την Παρασκευή το πρωί (22/3) μετά την αποχώρηση των 50 συνέδρων του ΠΑΜΕ, στην αίθουσα βρισκόταν μόλις 30 σύνεδροι.
-
Το βράδυ της Πέμπτης (21/3) οι σύνεδροι της ΔΑΚΕ έπαιξαν ξύλο… για το ποιός θα εκλεγεί. Οι «Σαμαρικοί» διεκδικούσαν συμμετοχή στη συνδικαλιστική εξουσία, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο επικεφαλής της παράταξης Ν. Κιουτσιούκης επέβαλε τη «γραμμή» και τους εκλεχτούς του. (Ειπώθηκε πως η ηγεσία της παράταξης κράτησε τις κάρτες των συνέδρων μέχρι την Κυριακή το πρωί, όταν τους τις επέστρεψε μαζί με σταυρωμένα ψηφοδέλτια…)
