Του Δημήτρη Χατζηκώστα
Απρίλης του 1974 ήταν όταν μερικές δεκάδες αντιπρόσωποι από την Αγγλία, την Ιρλανδία, τη Σουηδία, το Βέλγιο και τη Γερμανία αποφάσισαν την ίδρυση της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, στον απόηχο του Μάη του 68 και με μια σειρά επαναστατικά γεγονότα να βρίσκονται σε εξέλιξη (ανατροπή δικτατοριών σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, κλπ).
Η ανάγκη για την ίδρυση μιας νέας διεθνούς σοσιαλιστικής οργάνωσης προέκυψε αφ’ ενός από τον εκφυλισμό των σοσιαλδημοκρατικών και σταλινικών κομμάτων της δεύτερης και τρίτης διεθνούς αλλά και στην αδυναμία της 4ης διεθνούς να αναλύσει τις εξελίξεις μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Η βασική αναγκαιότητα για την ίδρυση της διεθνούς μας ήταν η ξεκάθαρη τοποθέτηση για τον επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης και για την ιδιαίτερη έμφαση που πρέπει να ρίχνουν οι μαρξιστές σ’ αυτόν. Αυτό μεταφραζόταν σε αποφασιστικό προσανατολισμό στις μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων (συνδικάτα, εργατικά κόμματα) σε μια περίοδο που πολλές οργανώσεις υπερτιμούσαν το ρόλο άλλων κοινωνικών κινημάτων (εθνικοαπελευθερωτικά αντάρτικα, κινήματα νεολαίας κλπ) όντας παράλληλα ιδιαίτερα απαισιόδοξες για τις δυνατότητες της εργατικής τάξης.
Από τότε μέχρι σήμερα έχει μπει πολύ νερό στ’ αυλάκι με τα τμήματα της CWI να έχουν μπει μπροστα σε μεγάλους αγώνες των εργαζομένων. (κίνημα ενάντια στον poll tax, αντιδικτατορικό κίνημα στη Νιγηρία κλπ).
Σήμερα, η CWI με τμήματα σε 40 χώρες καταφέρνει τις πρώτες επιτυχίες στην αναγνώριση απο πλατειά στρώματα των εργαζομένων. Με πολλούς εκλεγμένους συνδικαλιστές, δημοτικούς συμβούλους κι έναν βουλευτή, αρκετά τμήματά μας σπάνε το φράγμα του περιθωρίου αναδεικνύοντας ότι η σοσιαλιστική εναλλακτική και ο διεθνιστικός προσανατολισμός της δουλειάς μας μπορούν να βρουν ανταπόκριση.
