Του Κυριάκου Χάλαρη
Τα 28 δις ευρώ με τα οποία η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να χρηματοδοτήσει τους Έλληνες τραπεζίτες στα πλαίσια του ελληνικού ‘σχεδίου σωτηρίας’ είναι πολλά λεφτά. Πόσα ακριβώς; Ξεπερνούν το 12% του ελληνικού ΑΕΠ και αντιστοιχούν:
– Σε 4 φορές τις ετήσιες δαπάνες για την παιδεία, που είναι 7 περίπου δις το χρόνο
– Σε 5 φορές τις ετήσιες δαπάνες για την υγεία
– Στο μισό των ετήσιων φορολογικών εσόδων
– Σε 4 φορές το ετήσιο έλλειμμα της χώρας
Και το ερώτημα που φυσιολογικά προκύπτει είναι: Πού τα βρήκαν;
Αν σκεφτεί κανείς ότι το φορολογικό πακέτο που πέρασε πριν λίγο καιρό ο Αλογοσκούφης είχε στόχο να βρεθούν άμεσα 4 δις ευρώ περίπου (γιατί αλλιώς θα ‘είχαμε πρόβλημα’) και ότι η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση του προηγούμενου χρόνου έγινε για να εξασφαλιστούν 200 εκατομμύρια ευρώ, αν σκεφτεί κανείς ότι οι δαπάνες για την παιδεία είναι και φέτος μειωμένες παρά τις εξαγγελίες πριν τις εκλογές για αύξηση στο 5% και επίσης ότι τα δημόσια νοσοκομεία είναι σε αναταραχή λόγω τις μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, το συμπέρασμα βγαίνει εύκολα. Όσο δυσκολεύονται να βρουν λεφτά για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και πιέζουν για όλο και μεγαλύτερες θυσίες από την πλευρά των εργαζομένων, τόσο εύκολα βρίσκουν τεράστια ποσά για τους τραπεζίτες. Ποσά που προέρχονται από τους φόρους που πληρώνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Τι κάνουν οι τράπεζες
Υποτίθεται ότι τα χρήματα αυτά θα βοηθήσουν την ελληνική οικονομία και κατ επέκταση όλους μας. Η κυβέρνηση εξάλλου ταύτισε την κερδοφορία των τραπεζών με την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας και συγκεκριμένα ο Ευ Αντώναρος δήλωσε ότι το πακέτο των 28 δις ‘έχει στόχο τη στήριξη όλης της ελληνικής οικονομίας και τη διασφάλιση της ρευστότητας για τους Έλληνες πολίτες, τους μικρομεσαίους, αυτούς που παίρνουν στεγαστικά δάνεια …
Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Οι ελληνικές τράπεζες συνεχίζουν και φέτος να σπάνε κάθε ρεκόρ κερδοφορίας. Την ίδια ώρα, παρά τα μεγάλα οικονομικά πακέτα που ανακοινώνονται για να προστατεύσουν τις τράπεζες, αυτές με τη σειρά τους ανεβάζουν τα επιτόκια σε δυσθεώρητα ύψη πλήττοντας τους δανειολήπτες, τους κατόχους πιστωτικών καρτών και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Στην ουσία δηλαδή, παίρνουν τα λεφτά από το κράτος και την ίδια ώρα μετακυλύουν αυτούσιο το βάρος της κρίσης στα ελληνικά νοικοκυριά.
Ποιος δεν θέλει τα 28 δις
Ακόμα όμως και με αυτό το πακέτο – δώρο οι μεγάλες τράπεζες (Πειραιώς, Άλφα, Εθνική, Eurobank) δεν είναι ικανοποιημένες και το σκέφτονται αν θα το αποδεχτούν (!) κάνοντας και τον ίδιο τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να αναρωτηθεί: ‘Ξέρετε κανέναν που να του χαρίζουν λεφτά και να μην έρθει να τα πάρει;’.
Πίσω όμως από τις προσπάθειες της κυβέρνησης να πείσει ότι ‘δεν χαρίζει λεφτά’ στις τράπεζες βρίσκεται η ίδια η ασυδοσία των τραπεζών. Αυτό που ουσιαστικά θέλουν είναι όλα τα λεφτά και χωρίς όρους. Ή μάλλον με τους δικούς τους όρους.
Για να ενταχθούν στο ‘σχέδιο σωτηρίας’ οι τράπεζες εκτός των άλλων πρέπει να αποδεχτούν:
– Τη συμμετοχή του Δημοσίου στο μετοχικό τους κεφάλαιο, και άρα η παρουσία εκπροσώπου του Δημοσίου στο διοικητικό τους συμβούλιο με ενισχυμένα δικαιώματα
– Το κόψιμο των μπόνους των στελεχών, αφού θα εφαρμοστεί πλαφόν στις αμοιβές τους, ίσο με την αμοιβή που παίρνει ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (παίρνει 400,000 ευρώ το χρόνο).
Οι όροι αυτοί είναι αλήθεια ότι δεν πολυαρέσουν στους τραπεζίτες. Και θα προτιμούσαν να μην υπάρχουν. Και σε ένα βαθμό η ‘άρνησή’ τους έχει να κάνει και με αυτούς, αφού ουσιαστικά με το να μη δέχονται το πακέτο σωτηρίας ως έχει εκβιάζουν τους δανειολήπτες με τη διατήρηση των σημερινών επιτοκίων στα δάνεια που είναι τεράστια.
Πέρα από αυτό όμως, η ουσία των αντιστάσεων των μεγαλοτραπεζιτών πρέπει να αναζητηθεί στις δηλώσεις ενός από αυτούς, του Βγενόπουλου, ο οποίος κατήγγειλε το πακέτο λέγοντας πάνω κάτω ότι: όποια τράπεζα έχει πρόβλημα πρέπει να ζητήσει πρώτα από τους βασικούς μετόχους να βάλουν λεφτά, μετά να πάει στην ευρύτερη αγορά και αν δεν τα καταφέρει ούτε εκεί να κρατικοποιηθεί. Και επίσης ζήτησε να μην πληρώσουν οι πολίτες τις τράπεζες που έχουν πρόβλημα!
Ο Βγενόπουλος δεν έγινε ξαφνικά σοσιαλιστής. Εκφράζοντας τις μεγάλες και πιο δυνατές τράπεζες, αυτό που θέλει να πει καθαρά είναι: ας αφήσουμε την αγορά να δουλέψει, ας αφήσουμε τις μεγάλες τράπεζες να εξαγοράσουν τις χρεοκοπημένες, ας αφήσουμε να γίνουν εξαγορές και συγχωνεύσεις και όταν στο τέλος μείνουμε δυο τρεις τραπεζικοί κολοσσοί, τότε ας δούμε πως θα μοιραστούμε τα λεφτά που μας χαρίζει η κυβέρνηση.
