Την Τετάρτη 28/2, η ΑΔΕΔΥ, αλλά και ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα, εργατικά κέντρα, όπως και μια σειρά σωματεία καλούν σε απεργία έναν χρόνο μετά τα Τέμπη, ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος, αλλά και ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές που ισοπεδώνουν το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας, την υγεία, την παιδεία, τα δικαιώματα. Η μαζική συμμετοχή στην απεργία, όπως και στις απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες έχει μεγάλη σημασία, ιδιαίτερα καθώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες με μια κυβέρνηση αδίστακτη, και ο μόνος τρόπος να μπουν φρένο στα σχέδια της είναι να βρει μπροστά της μαζικές και αποφασιστικές κοινωνικές αντιδράσεις.
Η συμπλήρωση του ενός χρόνου από το έγκλημα στα Τέμπη συμπίπτει με την εξεταστική επιτροπή, στην οποία ο τότε αρμόδιος υπουργός Κ. Αχ. Καραμανλής έχει δώσει ρεσιτάλ θράσους. Στην κατάθεσή του επέμεινε στη θεωρία του ανθρώπινου λάθους προσπαθώντας ξανά να ρίξει όλη τη βασική ευθύνη στον σταθμάρχη Λάρισας, προσβάλλοντας για άλλη μια φορά τα θύματα και τις οικογένειές τους. Στην ίδια επιτροπή και με αντίστοιχο θράσος, ο τέως περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός, δεν κατέθεσε καν, επικαλούμενος το «δικαίωμα σιωπής». Ο Αγοραστός κατηγορείται για παράβαση καθήκοντος για το «μπάζωμα» στον τόπο του δυστυχήματος, που αλλοίωσε ό,τι στοιχεία υπήρχαν. Και όπως μόνο οι εκπρόσωποι του συστήματος ξέρουν και μπορούν, χρησιμοποίησε τη δίωξή του για να αποφύγει να καταθέσει στην εξεταστική επιτροπή!
Την ίδια ώρα η επίθεση στη δημόσια υγεία συνεχίζεται. Τα αμέτρητα κενά στα δημόσια νοσοκομεία αντιμετωπίζονται με την πρακτική των υποχρεωτικών μετακινήσεων γιατρών, οδηγώντας τους στην εξάντληση και συχνά σε παραίτηση από το ΕΣΥ. Παράλληλα το Υπουργείο Υγείας ξεκινάει από τις αρχές του Μάρτη να εφαρμόζει το μέτρο των απογευματινών χειρουργείων επί πληρωμή (αφού υποτίθεται γίνουν τα πρώτα 50.000 δωρεάν απογευματινά χειρουργεία που ο Α. Γεωργιάδης παρουσιάζει σαν τεράστιο δώρο απέναντι σε ανθρώπους που ήδη περιμένουν ως και 2-3 χρόνια για να χειρουργηθούν). Μέτρα σαν τα παραπάνω επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την ήδη οριακή λειτουργία των νοσοκομείων, στρέφοντας τους ασθενείς στον ιδιωτικό τομέα, ή αναγκάζοντάς τους να πληρώσουν για ένα χειρουργείο στο ΕΣΥ.
Παράλληλα, από τη μια μέρα στην άλλη είδαμε να αυξάνεται και η συμμετοχή των ασφαλισμένων στα φάρμακα, φτάνοντας ακόμα και στο 300% σε κάποιες περιπτώσεις. Μπορεί στη συνέχεια και κάτω από τις πιέσεις ο Άδωνις και το υπουργείο του να έβαλαν «πλαφόν» για αυξήσεις μέχρι 3 ευρώ, αλλά η ουσία παραμένει: η κυβέρνηση έχει βάλει στόχο να μην αφήσει τίποτα όρθιο στον τομέα της υγείας και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Αγνοώντας τη μεγάλη πλειοψηφία της εκπαιδευτικής κοινότητας και της κοινωνίας, όπως και το ίδιο το Σύνταγμα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιμένει στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Δεκάδες χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες σε ολόκληρη τη χώρα συμμετέχουν σε μαζικές γενικές συνελεύσεις και βγαίνουν στους δρόμους. Παρά την τρομοκρατία, την ηλεκτρονική εξεταστική, την εισβολή των ΜΑΤ μέσα σε κατειλημμένες σχολές, τις εισαγγελικές έρευνες, τόσο το φοιτητικό κίνημα, όσο και σημαντικός αριθμός καθηγητών των σχολών δεν τρομοκρατούνται, αλλά συνεχίζουν να υπερασπίζονται το δημόσιο πανεπιστήμιο και το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία.
Σε φάση κινητοποιήσεων βρίσκονται και οι αγρότες. Το τεράστιο κόστος της παραγωγής (κυρίως λόγω της ενέργειας) αλλά και οι καταστροφές που έχουν υποστεί το τελευταίο διάστημα (πλημμύρες, πυρκαγιές, κλπ) σε συνδυασμό με τις χαμηλές τιμές στις οποίες πουλάνε τα προϊόντα τους (τα οποία στη συνέχεια πωλούνται στους καταναλωτές όλο και πιο ακριβά) έχουν φέρει τους παραγωγούς αγροτικών προϊόντων στα όρια των αντοχών τους. Ο αγώνας τους αφορά ολόκληρη την κοινωνία η οποία καταναλώνει τα προϊόντα που παράγουν.
Ταυτόχρονα, βρίσκονται σε εξέλιξη μια σειρά μικροί ή μεγαλύτεροι τοπικοί αγώνες, που σχετίζονται κυρίως με περιβαλλοντικά ζητήματα, αλλά δεν περιορίζονται σε αυτά. Ο αγώνας ενάντια στο flyover στη Θεσσαλονίκη, ο αγώνας για να μην ξεκινήσει η εξόρυξη υδρογονανθράκων στην Ήπειρο, οι κινητοποιήσεις ενάντια στην εγκατάσταση βιομηχανικών αιολικών πάρκων σε κάθε βουνοκορφή, είναι μερικά παραδείγματα. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν και σημαντικές κινητοποιήσεις σε μια σειρά εργασιακούς χώρους, όπως για παράδειγμα αυτές των εργαζομένων στις δομές απεξάρτησης ενάντια στο νέο ν/σ που ετοιμάζει η κυβέρνηση.
Συνολικά το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των καταθετών (το 72,5%,) έχουν καταθέσεις από 0 έως 1.000 ευρώ. Πρακτικά δηλαδή, σχεδόν τρεις στους τέσσερις ανθρώπους αδυνατούν να αποταμιεύσουν περισσότερα από 1.000 ευρώ για μια έκτακτη ανάγκη, αφού το κόστος ζωής τους αναγκάζει να ξοδεύουν σχεδόν το σύνολο του εισοδήματός τους σε καθημερινές ανάγκες. Το παραπάνω βέβαια δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση τη στιγμή που το 55% των καταναλωτών έχουν οδηγηθεί σε περικοπές δαπανών σε τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.
Όλα αυτά συμβαίνουν παράλληλα με τον διαρκώς αυξανόμενο έλεγχο της κυβέρνησης στα μέσα ενημέρωσης και την ένταση της καταστολής. Ακόμη και το ευρωκοινοβούλιο και ξένα μεγάλα ΜΜΕ, δεν μπορούν παρά να αναφερθούν στα στοιχεία που δείχνουν την κατάσταση διάλυσης του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, κυρίως σε σχέση με την ελευθερία του τύπου και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς αγώνες. Αλλά και κανένας αγώνας δεν μπορεί να κερδίσει στη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση από μόνος του. Αυτό που θα ήταν απαραίτητο, είναι ο συντονισμός των αγώνων που βρίσκονται σε εξέλιξη ώστε να δημιουργηθεί ένα συμπαγές μέτωπο κατά της κυβέρνησης.
Ωστόσο οι ηγεσίες των μεγάλων συνδικάτων, αυτές δηλαδή οι οποίες οφείλουν να οργανώσουν τους αγώνες, βρίσκονται πολύ πίσω από τις ανάγκες της κοινωνίας και των κινημάτων, όσες δεν βρίσκονται ευθέως στην υπηρεσία της κυβέρνησης και της εργοδοσίας.
Η ΑΔΕΔΥ αντί να καλέσει έγκαιρα σε κινητοποιήσεις στην κατεύθυνση του συντονισμού του εργατικού κινήματος με τα κομμάτια της κοινωνίας που βρίσκονται ήδη στους δρόμους, αρκέστηκε σε μια εθιμοτυπική 24ωρη απεργία, χωρίς καμία προοπτική κλιμάκωσης, άρα και χωρίς προοπτική νίκης. Όσο για την ΓΣΕΕ, έχει προ πολλού εγκαταλείψει και τυπικά τον ρόλο της (ας θυμηθούμε μόνο την άρνηση της να μετατρέψει την κινητοποίηση στις 8 Μάρτη πέρσι σε γενική απεργία γιατί… είχε κανονίσει να κάνει Συνέδριο, την ώρα που η κοινωνία έβραζε). Το ΚΚΕ, το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα της Αριστεράς, δυστυχώς δεν μπαίνει μπροστά στο καθήκον των προτάσεων για τον συντονισμό ευρύτερα των δυνάμεων του κινήματος, κατά τη γνωστή τακτική του να ασχολείται μόνο με αγώνες που ελέγχει πλήρως.
Ωστόσο, παρά τα μεγάλα προβλήματα σε επίπεδο ηγεσίας του κινήματος, σημαντικά κομμάτια της κοινωνίας είναι διατεθειμένα να μπουν στη διαδικασία της μάχης και της διεκδίκησης. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι σημαντικές απεργίες των τελευταίων χρόνων (με αποκορύφωμα την περσινή γενική απεργία της 8ης Μάρτη λίγο μετά το έγκλημα στα Τέμπη) αλλά και οι μαζικές κινητοποιήσεις των φοιτητών που βρίσκονται σε εξέλιξη (με αυτή της 8ης Φλεβάρη να φτάνει τουλάχιστον τις 30.000). Αυτή η διάθεση πρέπει να γίνει προσπάθεια να εκφραστεί στις 28/2, προκειμένου όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας να βρεθούν στον δρόμο.
