Σαν σήμερα, στις 26 Ιούλη του 1917 ξεκίνησε το 6ο Συνέδριο των Μπολσεβίκων. Με αυτή την αφορμή αναδημοσιεύουμε παλιότερο άρθρο του σ. Παναγιώτη Βογιατζή.
Στις 26 Ιουλίου του 1917, ξεκινούσε το 6ο Συνέδριο των Μπολσεβίκων, σε καθεστώς παρανομίας, μέσα στην εργατική συνοικία του Βύμποργκ στην Πετρούπολη.
20 μέρες πριν, η πρόωρη εξέγερση των στρατιωτών και των εργατών της Πετρούπολης κατέληξε σε ήττα και έδωσε για τελευταία φορά στην προσωρινή κυβέρνηση των αστών και των ρεφορμιστών «σοσιαλιστών» την ευκαιρία να περάσει στην αντεπίθεση.
Το τυπογραφείο των Μπολσεβίκων καταστράφηκε και εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης για αρκετούς από τους ηγέτες τους (υπογεγραμμένα από τον Βισίνσκι, που θα έκανε πολύ μεγάλη καριέρα μερικά χρόνια αργότερα, ως Γενικός Εισαγγελέας στην εποχή των μεγάλων εκκαθαρίσεων του Στάλιν). Ο Λένιν διέφυγε στην Φινλανδία, ο Τρότσκι οδηγήθηκε στη φυλακή.
Ωστόσο η ήττα αυτή, χάρη στην παρέμβαση των Μπολσεβίκων έγινε συντεταγμένα και αποδείχθηκε εντελώς προσωρινή.
6ο συνέδριο σε συνθήκες παρανομίας
Όπως και να ‘χει δεν εμπόδισε το Κόμμα των Μπολσεβίκων να προχωρήσει στο 6ο Συνέδριο, αποδεικνύοντας περίτρανα το πόσο μεγάλη σημασία έδινε στις ανοιχτές, δημοκρατικές διαδικασίες και καταρρίπτοντας ταυτόχρονα κάθε μελλοντική κατηγορία, απ’ αυτές που τόσο πολύ θα χρησιμοποιηθούν εναντίον του από όλο το πολιτικό φάσμα, για αυταρχισμό, μονολιθικότητα κλπ.
Δεν είναι χωρίς σημασία να αναφέρουμε ότι μέσα στους 8 πιο πυκνούς πολιτικούς μήνες που γνώρισε η ανθρωπότητα, οι Μπολσεβίκοι «πρόλαβαν» να κάνουν δύο πανεθνικές Συνδιασκέψεις (τέλη Μάρτη και τέλη Απρίλη) και ένα Συνέδριο, καθώς και πλήθος τοπικών διαδικασιών με κοινό στοιχείο τις έντονες αντιπαραθέσεις, τις ανοιχτές διαφωνίες και –όχι σπάνια– οριακές πλειοψηφίες και μειοψηφίες.
Αυτές οι διαμάχες και οι διαφωνίες ποτέ δεν εμπόδισαν τους Μπολσεβίκους να χαράζουν την πολιτική τους και να προχωρούν σύσσωμοι στην εφαρμογή της. Αυτό άλλωστε είναι ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός και όχι η τυφλή εφαρμογή των διαταγών της ηγεσίας.
Οι δημοκρατικές παραδόσεις του Μπολσεβικισμού
Στο σύντομο αυτό σημείωμα, και μ’ αυτή την αφορμή, έχει σημασία να σταθούμε σε ονόματα και αριθμούς, στοιχεία δηλαδή που δεν επιδέχονται εύκολα αμφισβητήσεις, για να αντιπαραβάλουμε τις παραδόσεις του Μπολσεβικισμού στο σταλινικό έκτρωμα που ακολούθησε.
Είδαμε ήδη την συχνότητα αλλά και την ποιότητα των διαδικασιών, που ποτέ δεν ήταν για το θεαθήναι, κατά την περίοδο του 1917. Αυτό συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια: μέχρι το 1924 τα Συνέδρια του Κόμματος γινόντουσαν αυστηρά κάθε χρόνο. Το ίδιο και τα Συνέδρια της Διεθνούς: 1919, 1920, 1921, 1922, 1924. Ας μην ξεχνάμε μάλιστα ότι τα πρώτα χρόνια μετά την Επανάσταση, ήταν χρόνια εμφύλιου πολέμου και εισβολών…
Αυτή η κατάσταση ανατράπηκε άρδην μετά την επικράτηση της σταλινικής φράξιας: η Διεθνής επρόκειτο να κάνει δύο μόλις συνέδρια ακόμα, το 1928 και το 1935, στα 19 χρόνια που απέμειναν μέχρι την επίσημη διάλυσή της και η οποία –σωστά μαντεύετε– έγινε χωρίς Συνέδριο το 1943…
Στο εσωτερικό της Σοβιετικής ένωσης, τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά βέβαια: ας αναφέρουμε μόνο ότι απ’ το 1925 μέχρι το 1952 έγιναν συνολικά 5 Συνέδρια και καλύτερα να μην σταθούμε στο επίπεδο της πολιτικής που παρήγαγαν, ούτε στη δυνατότητα που είχε οποιοσδήποτε να διαφωνήσει με τη «γραμμή» που εκπορευόταν αυστηρά από ένα και μόνο πρόσωπο, τον Στάλιν…
Η εξόντωση της Κεντρικής Επιτροπής της Επανάστασης από τον Στάλιν
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο 6ο Συνέδριο και από τους αριθμούς και τις χρονολογίες ας περάσουμε στα ονόματα, στους ανθρώπους δηλαδή που επρόκειτο να ηγηθούν της μόνης μέχρι σήμερα νικηφόρας προλεταριακής επανάστασης.
Το Συνέδριο εξέλεξε την καινούρια Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, που αποτελούνταν από 21 τακτικά και 8 αναπληρωματικά μέλη. Σ’ αυτά προστέθηκαν ακόμα δύο λίγο αργότερα, με τη μέθοδο της κοοπτάτσιας (με ευθύνη δηλαδή και πρόσκληση της ίδιας της ΚΕ). Ας αντιπαραβάλλουμε αυτά τα νούμερα με τις ΚΕ των εκατοντάδων μελών που έχουμε συνηθίσει τελευταία και ας συνεχίσουμε.
Από τα 31 λοιπόν μέλη, 8 πέθαναν ή σκοτώθηκαν πριν την επικράτηση του σταλινισμού: Λένιν, Τζερζίνσκι, Νογκίν, Αρτιόμ, Σαουμιάν, Σβερντλόφ, Ουρίτσκι, Τσαπαριτζέ.
4 πέθαναν από φυσικό θάνατο, στα γεράματά τους: Στάλιν, Μουράνοφ, Στάσοβα και Κολλοντάι.
Οι υπόλοιποι 19 (ποσοστό 61%) είτε εκτελέστηκαν κατά την περίοδο των Εκκαθαρίσεων: Τρότσκι, Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν, Ρύκοφ, Κρεστίνσκι, Μιλιούτιν, Σοκόλνικοφ, Σμίλγκα, Πρεομπραζένσκι, Κισελιόφ, Οππόκοφ, Γιακόβλεβα, Μπερζίν, Μπουμπνόφ, Οσσίνσκι, Τεοντόροβιτς. Είτε οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία (Γιόφφε, Σκρύπνικ).
Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι από τους 4 που γλίτωσαν, οι τρεις (Μουράνοφ, Κολλοντάι και Στάσοβα) δεν έπαιξαν κανέναν ρόλο στην πολιτική της ΕΣΣΔ μετά τη δεκαετία του ’30.
Ο μόνος που στάθηκε άξιος γι’ αυτό, ήταν ο εκτελεστής των υπολοίπων…
Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα δηλώσει πως ο Σταλινισμός ήταν η φυσική εξέλιξη του Μπολσεβικισμού, ας αναρωτηθεί γιατί άραγε ο Στάλιν ήταν αναγκασμένος να χαράξει ένα βαθύ ποτάμι αίματος που θα τον χώριζε οριστικά απ’ το παλιό Κόμμα, πριν καταφέρει να επιβάλει την πολιτική του.
