Νίκος Αναστασιάδης
Το 22ο κάμπινγκ του Antinazi Zone – YRE που έγινε στον Πρίνο στη Θάσο ξεπέρασε κάθε προηγούμενο καθώς συμμετείχαν σ’ αυτό πάνω από 500 άτομα (περίπου 510 καταγραμμένες συμμετοχές και χωρίς να υπολογίζονται οι αρκετοί ντόπιοι που συμμετείχαν σε συζητήσεις και δραστηριότητες) με την ίδια πάντα ζωντάνια, ενδιαφέρον και δημιουργικότητα που χαρακτηρίζουν όλα τα κάμπινγκ του Antinazi Zone – YRE.
Ένα εξαιρετικά γεμάτο πρόγραμμα, με δεκάδες συζητήσεις, δραστηριότητες, προβολές, εργαστήρια, μουσικά συμβάντα, γλέντια, κλπ, κράτησε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος (δείτε το πλήρες πρόγραμμα εδώ). Και βέβαια, όλα αυτά αυτοδιαχειριζόμενα, με καφέ, σνακ, κουζίνα, βραδινό ψήσιμο, μπαρ, κλπ, σε πολύ χαμηλό κόστος, από πολύ νωρίς μέχρι τις πρωινές ώρες της επόμενης μέρας. Οι καθημερινές βάρδιες απαιτούσαν τη συμμετοχή 50 εθελοντών σε ημερήσια βάση για να μπορέσουν να καλυφθούν οι ανάγκες.
Ο συνδυασμός από τη μια, καλών, ελεύθερων δημοκρατικών συζητήσεων με συντροφική ανταλλαγή απόψεων ακόμα και όταν υπήρχαν διαφωνίες, κι από την άλλη καλής, ποιοτικής διασκέδασης αποτέλεσε για μια ακόμη φορά το βασικό χαρακτηριστικό του κάμπινγκ.
Mε τη σφραγίδα των κινημάτων
Απ’ όλα τα θετικά πρέπει όμως να ξεχωρίσουμε την παρουσία των πιο σημαντικών κινημάτων της περιόδου σε όλες τις βασικές συζητήσεις, αλλά και τις κοινωνικές δραστηριότητες του κάμπινγκ.
Στις δύο συζητήσεις που οργάνωσε το «Ξεκίνημα» στα πλαίσια του κάμπινγκ (δείτε εδώ και εδώ) στη συζήτηση για τα εργασιακά και τους εργατικούς αγώνες (δείτε εδώ) στη συζήτηση για τις Σκουριές, για τα ΜΜΕ και την εμπειρία από την αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ (δείτε εδώ) και σε πάρα πολλές άλλες συζητήσεις (δείτε το πλήρες πρόγραμμα εδώ) η παρουσία αγωνιστών από όλα αυτά τα κινήματα, έβαζε δυνατά τη σφραγίδα της και έστελνε ένα μήνυμα αντίστασης: η ολέθρια υποταγή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν μας πτοεί, θα μας βρούνε μπροστά τους.
Η παρουσία τόσων αγωνιστών, αγωνιστών με την πραγματική έννοια της λέξης, δηλαδή αφοσιωμένων στις ανάγκες της κοινωνίας και των εργαζομένων, πιστών στην τάξη στην οποία ανήκουν, ανιδιοτελών, αδιάφθορων και ασυμβίβαστων έστελνε ένα πανίσχυρο μήνυμα ταξικής υπερηφάνειας: υπερηφάνειας για το να ανήκει κάποιος στην τάξη των εργαζομένων, των φτωχών και των καταπιεσμένων και να είναι αφοσιωμένος στον αγώνα για την υπεράσπιση αυτών των συμφερόντων.
Ήταν εκεί αγωνιστές όπως ο Μανώλης Σταθόπουλος των απολυμένων σχολικών φυλάκων, ο Στέλιος Νικητόπουλος της αγωνιζόμενης και αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3, ο Γιώργος Κυρίτσης και η Μαρία Καδόγλου από το κίνημα στις Σκουριές, η Ελευθερία Κουμάντου από το Golden Dawn Watch, ο Δημήτρης Κουματσιούλης από τη ΒΙΟΜΕ, η Δήμητρα Σπανούδακη από τις απολυμένες εργάτριες της Diamant, η Ζακλίν Γκόρου, πρόεδρος των εργαζομένων της Βόνταφον, ο Χάρης Σιδέρης και η Βίκυ Κωστοπούλου, οι απολυμένοι της Βόνταφον που πάλευαν για το δικαίωμα των «ενοικιαζόμενων» στο συνδικαλισμό, ο Βαγγέλης Κολτσίδης από το πρόσφατα δημιουργημένο σωματείο της CYTA, ο Χάρης Ζέρβας από την ΕΛΒΟ και άλλοι πολλοί, από δεκάδες άλλους χώρους, την Υγεία, την Παιδεία, την Ψυχική Υγεία, την κοινότητα ΛΟΑΤ, τις αντιφασιστικές επιτροπές της Θάσου, της Καβάλας κλπ, κλπ.
Ο Στέλιος Νικητόπουλος, στην ομιλία του στη συζήτηση για τα ΜΜΕ είπε πως η προσπάθεια που γινόταν σ’ αυτό το κάμπινγκ του θύμιζε αυτό ακριβώς που προσπαθούσε να κάνει η αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ 3: να δώσει φωνή στα κινήματα, ελεύθερο βήμα και ανταλλαγή απόψεων. Ακριβώς. Η προσπάθεια που γίνεται είναι να έρθουν κοντά τα κινήματα, να ανταλλάξουν εμπειρίες και απόψεις, να συντονιστούν, να ετοιμάσουν από κοινού τα επόμενα βήματά τους.
Βήματα που δεν αφορούν μόνο το συντονισμό στο συνδικαλιστικό επίπεδο αλλά και στο πολιτικό. Γιατί η υποταγή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις της Τρόικα δημιουργεί νέα πολιτικά δεδομένα στα οποία οι ταξικοί αγωνιστές χρειάζεται να ανταποκριθούν – οι αγώνες και τα κινήματα που την προηγούμενη περίοδο στράφηκαν πολιτικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να αποκτήσουν μια νέα πολιτική εκπροσώπηση. Αυτό σημαίνει ένα νέο φορέα της Αριστεράς, γιατί όπως πολύ έγκαιρα έγραψε το «Ξ», ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε έχει τελειώσει (δείτε εδώ).
Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ – κλείνει πληγές, προχωρά
Η παρουσία μελών και υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολυπληθής στο κάμπινγκ. Ράγιζε η καρδιά το να ακούει κανείς το πώς ένοιωσε η βάση του ΣΥΡΙΖΑ, τα απλά μέλη που πίστεψαν πως η ανάληψη της κυβέρνησης θα έφερνε μια άλλη πραγματικότητα από αυτή των προηγούμενων. Η αίσθηση της ήττας, της βαθιάς απογοήτευσης, του αδιεξόδου και της απελπισίας, δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Όμως χωρίς καμία αμφιβολία, η συνάντηση και η συζήτηση με πολλούς συντρόφους βοηθούσε στο να παραμεριστεί η απογοήτευση και να βγουν συμπεράσματα για το μέλλον.
Η Τάνια από τη Θεσ/νίκη το περιέγραψε με πολύ χαρακτηριστικά λόγια: «για μια βδομάδα δεν ήθελα να μιλήσω με κανένα. Έλεγα στα παιδιά μου ”μη μου μιλάτε, αφήστε με μόνη”. Όμως δεν μπορούμε να μείνουμε στην απογοήτευση, πρέπει να πάμε παρακάτω. Αυτό το κάμπινγκ βοήθησε πραγματικά στο να βγουν συμπεράσματα».
Ο Τσίπρας σ’ ένα δρόμο που δεν έχει επιστροφή
Ο κ. Τσίπρας πρόδωσε την εμπιστοσύνη όλων αυτών των ανθρώπων. Οι νέοι του φίλοι, οι χτεσινοί του εχθροί, τα κόμματα του κατεστημένου και τα Μίντια της διαπλοκής, της διαφθοράς και της διαστρέβλωσης, θα τον στηρίξουν για να αντιμετωπίσει τους ανθρώπους που μέχρι χτες πίστευαν σ’ αυτόν.
Και μετά θα στραφεί (ήδη στρέφεται) ενάντια σε όσους αγωνίζονται για να εμποδίσουν την εφαρμογή των μνημονίων. Η ιστορία επαναλαμβάνεται… Τις μέρες που γινόταν το καμπινγκ το «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη» της «πρώτης φοράς Αριστερά» χτυπούσε ξανά το κίνημα στις Σκουριές και συλλάμβανε ξανά κατοίκους – «τρομοκράτες»!
Η «πρώτη φορά Αριστερά» δεν είναι πρώτη φορά Αριστερά – είναι η επανάληψη της εγκατάλειψης των αρχών και των αξιών της Αριστεράς όπως έγινε τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν, είτε πίσω στην εποχή του εμφυλίου, είτε με την άνοδο του αριστερού ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το ’81 είτε με την συμμετοχή του ΚΚΕ επί εποχής Φλωράκη στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ το 89 και το 90. Κι όχι μόνο βέβαια στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.
Ένα κάμπινγκ διεθνιστικό
Ξεχωριστής σημασίας ήταν επίσης η παρουσία 20 περίπου αγωνιστών από άλλες χώρες της Ευρώπης. Η συζήτηση που έγινε για το θέμα των αγώνων των εργαζομένων της Ευρώπης ενάντια στη λιτότητα και σε αλληλεγγύη με τους Έλληνες εργαζόμενους ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες και σημαντικές (δείτε εδώ).
Το κεντρικό συμπέρασμα ήταν ένα: όταν όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ ήταν ενάντια στον ελληνικό λαό, οι λαοί της Ευρώπης κατέβηκαν ξανά, ξανά και ξανά σε πορείες, συγκεντρώσεις κι εκδηλώσεις συμπαράστασης στο ελληνικό εργατικό κίνημα.
Η πάλη για μια άλλη Ευρώπη, δεν περνά μέσα από συζητήσεις και «διαπραγματεύσεις» με τους «εταίρους», όπως αφελώς πίστευε η ηγετική ομάδα του κ. Τσίπρα, αλλά μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων της Ευρώπης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και των πολυεθνικών και για το χτίσιμο της Ευρώπης των εργαζομένων και του σοσιαλισμού.
Δικαιοσύνη, ισοτιμία, δημοκρατία, σεβασμός σε δικαιώματα, κοκ, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξουν μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής ΕΕ και Ευρωζώνης. Όπως είπε και ο σύντροφος Πολ Μέρφι, βουλευτής της αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στην Ιρλανδία:
«Η συζήτηση που διεξαγόταν στην Ευρωπαϊκή Αριστερά για το αν μπορεί να αλλάξει, επί της ουσίας, πολιτική η καπιταλιστική ΕΕ, έχει ξεκαθαρίσει μετά την εμπειρία με την Ελλάδα τους τελευταίους μήνες: Δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση».
Ασφαλώς κάποιοι του είδους των Παπππάδων, των Παπαδημούληδων και των Δραγασάκηδων θα επιμένουν στις απόψεις τους, ότι μπορούν να εφαρμόσουν «πιο φιλολαϊκές» πολιτικές στα πλαίσια του καπιταλισμού και του ευρώ. Όμως θα γίνονται όλο και περισσότερο αστείοι όσο περισσότερο θα εφαρμόζουν τις πολιτικές των χτεσινών αντιπάλων τους.
Την ίδια στιγμή, η υποταγή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ θα αντανακλαστεί δυστυχώς και στην ευρωπαϊκή Αριστερά. Το Ποδέμος στην Ισπανία βρίσκεται ήδη σε μια δεξιόστροφη πορεία η οποία θα ενταθεί μετά την υποταγή του Τσίπρα, όπως εξήγησε ο σύντροφος Βίκτορ Έτζιο από την Ισπανία (δείτε εδώ). Την ίδια στιγμή ο Πάμπλο Ινγκλέσιας, δημιουργεί μια ακόμα πιο αρχηγική κατάσταση και καθεστώς στο εσωτερικό του Ποδέμος, επιτρέποντας του στην πραγματικότητα να κάνει ότι θέλει χωρίς να λογοδοτεί – όπως έκανε ο Τσίπρας, και χειρότερα.
Ούτε για μας όμως δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής
Με τον χαρακτηριστικό, ταξικό, μαχητικό, ασυμβίβαστο λόγο του ο Μανώλης Σταθόπουλος από τους απολυμένους σχολικούς φύλακες της Θεσ/νίκης είπε:
«για μας ο αγώνας συνεχίζεται, θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ενάντια στα Μνημόνια, θα συναντιόμαστε πάντα στους αγώνες και στο δρόμο, άλλη επιλογή δεν υπάρχει».
Πραγματικά, άλλη επιλογή δεν υπάρχει. Από τις ήττες βγαίνουν μερικές φορές τα πιο κρίσιμα πολιτικά συμπεράσματα. Χιλιάδες άνθρωποι της βάσης, απλά μέλη ή ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές που τους άνοιξε ο αχαρακτήριστος κύριος Τσίπρας.
Θα τις επουλώσουν εφόσον βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα – αυτά που απαιτούνται στη σημερινή συγκυρία. Που δεν είναι άλλα από την ανάγκη να προχωρήσουμε μπροστά σε ένα νέο φορέα της Αριστεράς, στον οποίο να συνυπάρχουν και να λειτουργούν δημοκρατικά η αριστερή βάση και αριστερές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ· οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που δεν διακατέχονται από σεκταρισμό και μεσσιανισμό· άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς («Συνέλευση 17 Ιούλη», «Πρωτοβουλία 1000», Ξεκίνημα, κλπ)· καθώς και χιλιάδες ανένταχτοι αγωνιστές που δεν ήταν ικανοποιημένοι από τη μέχρι σήμερα εικόνα της Αριστεράς, στη βάση βέβαια ενός προγράμματος ρήξης με την ΕΕ και το καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτό εξάλλου ήταν και το κεντρικό συμπέρασμα που πρόκυπτε από την ανοικτή συζήτηση γι’ αυτό το θέμα που οργάνωσε το «Ξ» στο κάμπινγκ με τίτλο «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υποτάχθηκε στον εκβιασμό. Τι κάνουμε τώρα; Ποια είναι η εναλλακτική;» (δείτε εδώ). Η πάλη, δηλαδή, για το κτίσιμο μιας νέας, μαζικής, επαναστατικής, διεθνιστικής Αριστεράς.
Αναχώρηση
Την Κυριακή το πρωί τα πούλμαν μετέφεραν σε απανωτές διαδρομές τους συμμετέχοντες του 22ου κάμπινγκ στο λιμάνι του Πρίνου για να πάρουν το πλοίο και τα πούλμαν του γυρισμού.
Εξοντωμένοι από το πάρτι της προηγούμενης βραδιάς που τράβηξε, ως συνήθως, μέχρι το πρωί, αλλά με ψηλό ηθικό, εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, νέοι/ες και μεγαλύτεροι/ες σε ηλικία, είχαν στείλει ξανά το μήνυμά τους στο κατεστημένο και στους νέους, «θλιβερούς», αριστερούς υποτίθεται ηγεμόνες: «δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλες νεκροθάφτες».
