Ακόμα ένας πόλεμος στην Παλαιστίνη. 1300 επίσημα οι νεκροί, από τους οποίους 222 παιδιά. Πάνω από 5000 οι τραυματισμένοι. Εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς σπίτια. Για μια ακόμη φορά στον πλανήτη, επικρατεί οργή. Όμως δεν φτάνει αυτό. Η οργή πρέπει να συνοδεύεται από συμπεράσματα. Συμπεράσματα για το πού πάει η κατάσταση στη Μ. Ανατολή, συμπεράσματα για το μέλλον, για το τι πρέπει να γίνει.

Το ισραηλινό καθεστώς επεδίωξε και μεθόδευσε τον πόλεμο αυτό.

Το Ισραήλ προκάλεσε αυτό τον πόλεμο με τον πιο συνειδητό τρόπο. Πέρα από τον αποκλεισμό / στραγγαλισμό της Γάζας, το Ισραήλ, που επί μήνες προετοίμαζε αυτή την επιχείρηση (βλ. προηγ. «Ξ») προχώρησε σε μια ανοιχτή πρόκληση προς την Χαμάς, όταν στις 4 Νοέμβρη δολοφόνησε 6 ηγετικά στελέχη της Χαμάς. Η Χαμάς στράφηκε αμέσως στην εκτόξευση ρουκετών και όλμων ενάντια σε κατοικημένες περιοχές του Ισραήλ. Έπεσε στην παγίδα που της έστησε το ισραηλινό κατεστημένο το οποίο αποζητούσε την αφορμή για να μπει στη Γάζα και να την ισοπεδώσει.

Ομπάμα και Ευρώπη – υποκριτές και συνυπεύθυνοι.

Που ήταν, τότε, ο σπουδαίος «δημοκράτης» και μεγάλος «μεταρρυθμιστής», Ομπάμα, από τον οποίον τόσοι «αναλυτές» περιμένουν λύσεις και καλύτερες μέρες, όταν οι ισραηλινές βόμβες σκότωναν μικρά παιδιά στη Γάζα; Προσευχόταν πιθανά για την ψυχή τους, όμως ούτε μία λέξη καταδίκης για το Ισραήλ.

Ας το σημειώσουν αυτό, οι «προοδευτικοί», «σοσιαλιστές» στην Ευρώπη και αλλού που τόσες αυταπάτες έχουν σπείρει για τον Ομπάμα… (ακόμα κι ο Κύρκος σε συνέντευξή του στις 22 Γενάρη είχε μόνο επαίνους για τον Ομπάμα – βλ. καθημερινό τύπο, 23/1/2009)

Και που ήταν η Ευρώπη να σταθεί «στο ύψος των περιστάσεων», να καταγγείλει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, να πάρει μέτρα ενάντια στο Ισραήλ;

Η πρώτη αντίδραση της ΕΕ ήταν η δήλωση της Τσέχικης προεδρίας ότι δεν γίνεται πόλεμος αλλά «έχουμε μία είσοδο στρατευμάτων και περιμένουμε νεώτερες ειδήσεις»… Και με το τέλος του πολέμου, στις 18 Γενάρη, έσπευσαν οι εκπρόσωποι της ΕΕ στην Ιερουσαλήμ για να συναντηθούν με την κυβέρνηση του Ισραήλ, για να την διαβεβαιώσουν για τους φιλικούς δεσμούς της ΕΕ με το Ισραήλ…

Ας το σημειώσουν αυτό όλοι εκείνοι στο χώρο της αριστεράς, ιδιαίτερα στη δεξιά τάση του ΣΥΝ, οι οποίοι επιμένουν να υποστηρίζουν ότι απάντηση στην επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού αποτελεί η ενίσχυση της «ανθρωπιστικής», «ευαίσθητης», «πολιτισμένης» και «δημοκρατικής» ΕΕ…

Πίσω από τις πολιτικές των ΗΠΑ και της ΕΕ δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα συμφέροντα του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού και των πολυεθνικών τους. Και αυτά τα συμφέροντα δεν είναι ούτε ανθρωπιστικά, ούτε πολιτισμένα – η ίδια η πραγματικότητα για μια ακόμη φορά το αποδεικνύει.

Αραβικά καθεστώτα – μαζί με τον εχθρό.

Το ίδιο ισχύει και για τα αραβικά καθεστώτα, και πρώτα απ’ όλα για την Αίγυπτο.

Ο στραγγαλισμός της Γάζας από το Ισραήλ έγινε δυνατός γιατί η Αίγυπτος συνέδραμε σ’ αυτόν, κλείνοντας τα σύνορα της Αιγύπτου με τη Γάζα. Ακόμα και όταν οι απελπισμένοι Παλαιστίνιοι συγκεντρώνονταν στα σύνορα ζητώντας διέξοδο προς την Αίγυπτο, τα σύνορα παρέμειναν ερμητικά κλειστά.

Η Χεζμπολλάχ, από το Λίβανο, που το 2006 επέφερε την πρώτη στρατιωτική ήττα του Ισραήλ στην ιστορία του, δεν έριξε ούτε μία σφαίρα ενάντια στα ισραηλινά στρατεύματα, ενώ όλοι οι Άραβες περίμεναν πώς θα άνοιγε δεύτερο μέτωπο ενάντια στο Ισραήλ για να στηρίξει τους «αδελφούς Παλαιστίνιους».

Όσοι πιστεύουν ότι απάντηση στην επιθετικότητα του Ισραήλ αποτελεί η εθνική ενότητα των Αράβων, ας επανεξετάσουν τις απόψεις τους. Ακόμα και όταν υπήρχε σε κάποιο βαθμό η ιδέα της αραβικής ενότητας στις δεκαετίες του 60 και του 70, απέτυχε να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα των Αραβικών μαζών, ιδιαίτερα των Παλαιστινίων. Σήμερα αποτελεί ανέκδοτο να αναφέρεται κανείς στην ενότητα των Αράβων. Κάθε ένα απ’ αυτά τα κράτη λειτουργεί με βάση την καπιταλιστική λογική, τα συμφέροντά των δικών του καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους. Κι αυτά τα συμφέροντα τους ωθούν στο να τα πηγαίνουν καλά με τους «εχθρούς» τους – δηλαδή τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, με τους οποίους έχουν άριστες οικονομικές και εμπορικές σχέσεις.

Δύο μέρες πριν την εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα η υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ, Τζίπι Λίβνι, επισκέφθηκε τον Μουμπάρακ στην Αίγυπτο. Αμφιβάλλει κανείς ότι πήγε εκεί για να τον ενημερώσει για την επικείμενη εισβολή;

Το ισραηλινό καθεστώς νίκησε στρατιωτικά. Και τώρα;

Στρατιωτικά το Ισραήλ επιβλήθηκε της Χαμάς, της επέφερε σημαντικά πλήγματα και εξόντωσε σημαντικό αριθμό των στελεχών της. Όμως πέρα απ’ αυτό τι πέτυχε; Μήπως έτσι θα εξαλείψει την «τρομοκρατία» (όπως διακηρύττει); Μήπως θα εξοντώσει την Χαμάς, θα την εξαφανίσει πολιτικά; Μήπως θα καταφέρει να φέρει ειρήνη και ασφάλεια στο λαό του Ισραήλ, όπως υπόσχεται;

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να καταφέρει. Το μόνο που θα πετύχει είναι να δημιουργήσει μια νέα γενιά παιδιών στην Παλαιστίνη που θα μεγαλώνουν με το όνειρο της εκδίκησης για τα χαμένα αδέλφια, μανάδες και πατεράδες τους.

Η Χαμάς σαν οργάνωση, πιστή στον ισλαμισμό και το κοράνι, δεν έχει κάποια στρατηγική ή επεξεργασμένη πρόταση για λύση του προβλήματος των Παλαιστινίων. Η άνοδός της είναι αποτέλεσμα της υποταγής της ιστορικής ηγεσία των Παλαιστινίων, της Φατάχ, στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών και του Ισραήλ και της διαφθοράς, των σκανδάλων και του προκλητικού πλούτου που ζει η ηγεσία της. Στις συνθήκες της απελπισίας, στις οποίες ζουν οι Παλαιστίνιοι, ιδιαίτερα της Γάζας, η θρησκεία γίνεται μοναδικό καταφύγιο, η εκδίκηση το ίδιο, ιδιαίτερα όταν η ηγεσία της Φατάχ συνεχίζει να κυλιέται στο βούρκο της διαφθοράς (και θα συνεχίσει, γιατί διαφθορά και καπιταλισμός είναι έννοιες ταυτόσημες).

Τα στρατιωτικά πλήγματα που κατάφερε ενάντια στην Χαμάς, καμία ασφάλεια δεν πρόκειται να προσφέρουν στον ισραηλινό πληθυσμό, ο οποίος σύντομα θα κληθεί να πληρώσει το κόστος ενός ακόμη πολέμου, με νέες επιθέσεις ενάντια στο βιοτικό του επίπεδο και το κοινωνικό κράτος. Όσο καιρό δεν λύνεται το παλαιστινιακό πρόβλημα δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στην περιοχή και δεν πρόκειται να υπάρξει ασφάλεια και ηρεμία για τον ισραηλινό πληθυσμό.

Λύση όμως του παλαιστινιακού προβλήματος απαιτεί τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Κάτι που η ισραηλινή άρχουσα τάξη δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί. Βασικά γιατί η ύπαρξη ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους απειλεί την κυριαρχία της ισραηλινής άρχουσας τάξης.

Αυτό, όμως, δεν είναι κάτι που δημιουργείται μέσα από κάποιους είδους μεταφυσικές οργανικές αδυναμίες των δύο λαών να συνυπάρξουν (εξάλλου μέχρι τη δεκαετία του ’20 Άραβες κι Εβραίοι στην Παλαιστίνη είχαν κοινές οργανώσεις της αριστεράς και κοινά συνδικάτα). Είναι ένα πρόβλημα που δημιουργεί η σύγκρουση καπιταλιστικών συμφερόντων σε συνδυασμό με την παρέμβαση των ιμπεριαλιστών (βλ διπλανές στήλες).

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όμως μπορούν

Εκεί όμως που οι άρχουσες τάξεις των καπιταλιστών και οι ιμπεριαλιστές δεν μπορούν να δώσουν λύση, τα λαϊκά στρώματα θα μπορούσαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις που γίνονται στο Ισραήλ, τα 2/3 περίπου των ισραηλινών υποστηρίζουν τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Γιατί τότε δεν μπορούν να έρθουν κοντά οι δυο λαοί, αφού και οι δύο, στη μεγάλη τους πλειοψηφία θέλουν τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους; Γιατί δεν μπορούν να προχωρήσουν στις λεπτομέρειες του πως θα χτιστεί αυτό το κράτος;

Η απάντηση είναι ότι, για να υπάρξει προσέγγιση απαιτούνται πολιτικοί φορείς, κόμματα, και στις δύο πλευρές των συνόρων, οι οποίοι να είναι διατεθειμένοι να έρθουν σε σύγκρουση και με τον ιμπεριαλισμό και με τις άρχουσες αστικές (καπιταλιστικές) τάξεις που αποτελούν το εμπόδιο στη λύση αυτή και να τις ανατρέψουν.

Μόνο μέσα από την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών στο Ισραήλ μπορεί να υπάρξει ένα πραγματικά ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Αλλά και μόνο μέσα από την ανατροπή της εξουσίας των αραβικών αντιδραστικών άρχουσων τάξεων, μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει πραγματικότητα. Γιατί μπροστά στα συμφέροντα και τα κέρδη τους, οι Αιγύπτιοι, Ιορδανοί, Σαουδάραβες, κλπ αστοί και δικτάτορες καθόλου δεν πρόκειται να νοιαστούν για τους Παλαιστινίους, θα συντονίσουν την πάλη τους μαζί με την ισραηλινή άρχουσα τάξη για να συντρίψουν τα λαϊκά κινήματα που απειλούν την εξουσία (και τα κέρδη) τους.

Για την ειρήνη στη Μ. Ανατολή

Το καθήκον επομένως που προκύπτει για όσους θέλουν να βοηθήσουν την ειρήνη στην περιοχή της Μ. Ανατολής, να ανατρέψουν το βάρβαρο ισραηλινό καθεστώς και την κυριαρχία και ληστρική εκμετάλλευση των ιμπεριαλιστών, είναι να βοηθήσουν στο χτίσιμο νέων οργανώσεων και κομμάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων με καθαρούς σοσιαλιστικούς προσανατολισμούς, με όπλο ανάλυσης τον Μαρξισμό.

Είμαστε ακόμα πολύ μακριά από μια τέτοια πραγματικότητα. Όμως τα πρώτα βήματα γίνονται, και στο Ισραήλ και σε κάποιες από τις αραβικές χώρες στη Μ. Ανατολή, καθώς αγωνιστές βγάζουν συμπεράσματα. Αυτό είναι αναπόφευκτο, καθώς ο λαός της Παλαιστίνης αλλά και πολλοί άλλοι αγωνιστές στον αραβικό κόσμο, προβληματίζονται και ψάχνουν.

Γιατί η λύση στην ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη και την κρίση που μαστίζει την Μ. Ανατολή, δεν λύνεται με ευχολόγια, ούτε με απλές εξαγγελίες συμπαράστασης στους Παλαιστινίους (συνηθισμένη πρακτική στην πλειοψηφία της αριστεράς).

Οι Παλαιστίνιοι έχουν δοκιμάσει τα πάντα στις 6 δεκαετίες κατοχής και καταπίεσης τις οποίες υφίστανται. Από τα αντάρτικα της Φατάχ στη δεκαετία του ’60 μέχρι τις τρομοκρατικές επιθέσεις όπως η δολοφονία της ισραηλινής ομάδας στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972, από την εθνική ενότητα όλων των Αράβων και τους πολέμους με το Ισραήλ, μέχρι την υποταγή στις θελήσεις των ιμπεριαλιστών στη δεκαετία του 1990, και τέλος, με τη στροφή στον ισλαμισμό (Χαμάς, κ.α.) και τις επιθέσεις αυτοκτονίας και τις ρουκέτες ενάντια σε κατοικημένες περιοχές. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: κανένα προχώρημα, κανένα βήμα στη λύση των προβλημάτων των Παλαιστινίων, της ιμπεριαλιστικής απεξάρτησης και της ειρήνης στην περιοχή.

Αυτά τα αδιέξοδα αναπόφευκτα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια σοβαρή αναζήτηση στην κατεύθυνση του μαρξισμού. Σ’ αυτή την αναζήτηση και σ’ αυτή την προσπάθεια συμβάλλει η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή, CWI, παρεμβαίνοντας στη Μ. Ανατολή – στο Ισραήλ, τον Λίβανο και αλλού.

_______________

Σημείωση: Για αναλυτικά ρεπορτάζ από χώρες της Μ. Ανατολής βλ το σάιτ του «Ξ», ημερομηνίες 7, 17 και 27-28 Γενάρη

_________________________________________________

«Τι ελπίζει να πετύχει το Ισραήλ; Εάν στόχος της ισραηλινής κυβέρνησης είναι να καταστρέψει τη Χαμάς, τότε πρέπει κανείς να αναρωτηθεί εάν αυτό είναι εφικτό. Αν όχι, τότε η επίθεση (στη Γάζα) δεν είναι μόνο σκληρή, βάρβαρη και αξιόμεμπτη, είναι και παράλογη. Αν υποθέσουμε ότι είναι εφικτό να καταστραφεί η Χαμάς με στρατιωτικές επιχειρήσεις, πώς φαντάζεται το Ισραήλ την αντίδραση στη Γάζα μόλις ο στόχος αυτός επιτευχθεί; Η πρόσφατη ιστορία του Ισραήλ δείχνει ότι, εάν η Χαμάς βομβαρδιστεί μέχρι εξαλείψεως, είναι σχεδόν σίγουρο ότι μια άλλη ομάδα θα πάρει τη θέση της, μια ομάδα που θα ήταν πιο ριζοσπαστική, πιο βίαιη και θα έτρεφε περισσότερο μίσος για το Ισραήλ απ’ ό,τι η Χαμάς. Η μοίρα των Ισραηλινών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή των Παλαιστινίων, υποχρεώνοντάς τους να ζουν πλάι πλάι. Πρέπει ν’ αποφασίσουν εάν θέλουν να το κάνουν αυτό ευλογία ή κατάρα».

Άρθρο του ισραηλινής καταγωγής, διεθνούς φήμης μαέστρου, Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, στην αμερικανική εφημερίδα «International Herald Tribune»

_________________________________________________

Η αντίσταση στο Ισραήλ

Από τις πιο σημαντικές εξελίξεις αυτού του πολέμου ήταν η αντίσταση μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Πέρα από τις δεκάδες χιλιάδες των Παλαιστινίων ισραηλινών πολιτών που διαδήλωσαν στις ισραηλινές πόλεις, δύο κοινές, μαζικές διαδηλώσεις Αράβων και Εβραίων με κοινά συνθήματα στα Αραβικά και Εβραϊκά, ενάντια στην κυβέρνηση του Ισραήλ δείχνουν πως οι αντιστάσεις μπορούν να είναι μεγάλες.

Η μία στο Τελ Αβίβ με 10.000 διαδηλωτές στις 3 Γενάρη και η άλλη στη Χάιφα, με 3.000, στις 17 Γενάρη, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, έδειξαν πως ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες περιστάσεις υπάρχουν τα έμβρυα για κοινούς αγώνες Παλαιστινίων και Εβραίων. Η βάση πάνω στην οποία βέβαια μπορεί να υπάρξει αυτή η κοινή δράση δεν μπορεί να είναι καμία άλλη παρά οι ιδέες της αριστεράς, και το πρόγραμμα δεν μπορεί παρά να είναι άλλο από ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα- το μόνο που μπορεί να ενώσει εργαζόμενους από διαφορετικές εθνότητες.

Και οι δύο διαδηλώσεις έγιναν κάτω από εξαιρετικά δύσκολες περιστάσεις με τις αρχές να επιδιώκουν απαγόρευσή τους και να χρειάζονται προσφυγές στο συνταγματικό δικαστήριο το οποίο ήταν υποχρεωμένο να τις επιτρέψει για να μην κατηγορηθεί ότι το ίδιο παραβίαζε τα συνταγματικά δικαιώματα πολιτών.

Απόπειρες έγιναν πολλές για διαδηλώσεις, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις τις εμπόδισε η αστυνομία δια της βίας και παράνομα.

Οι σύντροφοι της CWI στο Ισραήλ μας ενημερώνουν πως στην πόλη Σντερότ, στις 15 Γενάρη, η αστυνομία διάλυσε την προσπάθεια να γίνει συγκέντρωση ενάντια στον πόλεμο, στην Ανατολική Νεγκέφ, στις 16 Γενάρη, η αστυνομία σταμάτησε λεωφορεία που μετέφεραν διαδηλωτές απειλώντας να συλλάβει τους οδηγούς με ψεύτικες κατηγορίες, ενώ στην Δυτική Νεγκέφ, την ίδια μέρα, παρέμβηκε ο στρατός για να εμποδίσει τη συγκέντρωση διαδηλωτών με την δικαιολογία ότι η πόλη ήταν μέσα στα όρια της βολής των ρουκετών της Χαμάς.

Οι διαδηλωτές, στο Τελ Αβίβ, τη Χάιφα και αλλού πέρα από την αστυνομία είχαν να αντιμετωπίσουν και τις αντι-συγκεντρώσεις των ακροδεξιών του κόμματος «Ισραήλ η γη μας» υπό την ηγεσία του ρατσιστή Λίμπερμαν.

Όμως οι διαδηλωτές αυτοί, παρά τις εκατοντάδες των συλλήψεων στις οποίες προχώρησε η αστυνομία, μπόρεσαν να δώσουν το παρόν τους και να κρατήσουν ψηλά τη σημαία της αντίστασης. Ανάμεσά τους σταθερά και ανυποχώρητα ο «Σοσιαλιστικός Αγώνας» το τμήμα της CWI στο Ισραήλ.

Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του Ισραήλ βέβαια είναι υπέρ του πολέμου. Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Όμως οι συνέπειες του πολέμου για τα λαϊκά στρώματα δεν θα αργήσουν να φανούν. Ούτε ειρήνη, ούτε ασφάλεια, όπως υποσχέθηκε η ισραηλινή κυβέρνηση. Μόνο νέες πολιτικές λιτότητας για να πληρώσουν οι εργατικές μάζες το κόστος του πολέμου. Τότε, θα είναι περισσότεροι αυτοί που θα είναι διατεθειμένοι να ακούσουν τις ιδέες της αριστεράς και της πάλης για το σοσιαλισμό.

Η Χαμάς και η Αριστερά

Το βασικό πνεύμα στην παρούσα ανάλυση για το Παλαιστινιακό είναι πως χωρίς μια ταξική, δηλαδή μαρξιστική προσέγγιση στο ζήτημα, δεν μπορεί να υπάρξει λύση. Ταξική ανάλυση σημαίνει να ξεκινάμε από το γεγονός πως οι εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή. Αυτή η στοιχειώδης αλήθεια του μαρξισμού (που αντανακλάται και στο βασικό σύνθημα «εργάτες όλοι του κόσμου ενωθείτε») όχι μόνο ισχύει και στην περίπτωση των Εβραίων και Αράβων εργαζομένων, αλλά αποτελεί το «α» και το «ω» της προσπάθειας να σπάσει η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση της περιοχής και να έρθει ειρήνη και ευημερία στους λαούς.

Αυτό είναι ένα έργο το οποίο οργανώσεις όπως η Χαμάς (και παρόμοιες, όπως η Χεζμπολάχ στον Λίβανο και η Μουσουλμανική αδελφότητα στην Αίγυπτο) δεν μπορούν να πετύχουν. Αυτό όμως αρνούνται να το δουν μια σειρά οργανώσεις της αριστεράς, οι οποίες, «κρύβονται» πίσω από τη θέση ότι η Χαμάς κάνει αντίσταση στον ιμπεριαλισμό και αρνούνται να της κάνουν την παραμικρή κριτική.

Στα μαζικά κόμματα της αριστεράς, βέβαια, είτε υπάρχουν αυταπάτες ότι ο Ομπάμα και η ΕΕ κάτι θα κάνουν (σε κομμάτι του ΣΥΝ) είτε υπάρχει επιμονή να αναγνωρίζεται η Φατάχ σαν ο βασικός εκφραστής του αγώνα των Παλαιστινίων (αυτή είναι η θέση του ΚΚΕ) παρότι αυτή έχει ξεπουλήσει τα πάντα, συνεργάζεται με τους ιμπεριαλιστές και κολυμπά στη διαφθορά και τα πλούτη τη στιγμή που οι Παλαιστίνιοι πεινάνε. Η άκριτη υπεράσπιση της Χαμάς προέρχεται από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, οι οποίες μιλούν στο όνομα της επανάστασης και του μαρξισμού. Πρόκειται όμως για λάθος προσέγγιση.

Οι ισλαμικές οργανώσεις δεν αγγίζουν καθόλου το θέμα του κοινωνικού καθεστώτος, όντας οργανώσεις που αποδέχονται τον καπιταλισμό χωρίς πουθενά να θέτουν το στόχο της ανατροπής του. Δεν χαρακτηρίζονται από κανενός είδους ταξική ανάλυση, δεν επιδιώκουν καμία σχέση με τα λαϊκά στρώματα του Ισραήλ, δεν έχουν κανένα τρόπο να «μιλήσουν» στο κίνημα ειρήνης του Ισραήλ. Δεν έχουν κανένα στρατηγικό σχέδιο για το πώς μπορεί να λυθεί το εθνικό πρόβλημα των παλαιστινίων. Μόνη τους «πρόταση» είναι οι γενικές αναφορές στα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, η εκδίκηση και ο πόλεμος με όλα τα μέσα.

Αυτό τους οδηγεί σε μορφές πάλης όπως τις ρουκέτες και, ακόμα χειρότερα, την προηγούμενη περίοδο, τις επιθέσεις αυτοκτονίας. Πίσω από αυτή τη μορφή πάλης υπάρχει η άποψη ότι έτσι αποδυναμώνεται το ισραηλινό κράτος. Μια ακόμα λαθεμένη αντίληψη. Το μόνο που καταφέρνουν τέτοιες μορφές πάλης είναι να ενισχύουν ισραηλινό κατεστημένο, αφού συσπειρώνουν τον ισραηλινό πληθυσμό πίσω από την κυβέρνησή του, και νομιμοποιούν στη συνείδησή του τις σφαγές των παλαιστινίων. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποξενώνουν όλο και περισσότερο τους ισραηλινούς εργαζόμενους και να αποδυναμώνουν το κίνημα ειρήνης και το κίνημα των αντιρρησιών συνείδησης κάνοντας τη δουλειά των ισραηλινών μαρξιστών, αριστερών και ακτιβιστών της ειρήνης, ακόμα πιο δύσκολη. Αν στην Παλαιστίνη μελλοντικά εμφανιστεί, πράγμα αναπόφευκτο κάποια στιγμή, μία μαρξιστική οργάνωση η οποία να παλεύει για την ταξική ενότητα των εργαζομένων, ενάντια στις άρχουσες τάξεις, η Χαμάς θα είναι αντίπαλος, Και ένας αντίπαλος ο οποίος δεν θα σέβεται και πολύ τις δημοκρατικές διαδικασίες…

Υπάρχει ένα ιστορικό παράδειγμα που η αριστερά τείνει να ξεχάσει. Είναι η ιρανική επανάσταση του 1979. Τότε η ιρανική αριστερά και η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς διεθνώς, υποστήριζαν την ισλαμική επανάσταση του Χομεϊνί, επειδή «ανάτρεπε τον υποταγμένο στους αμερικανούς σάχη (βασιλιά) του Ιράν». Η CWI προειδοποιούσε και τότε (με τις δυνάμεις της τότε να είναι πολύ μικρότερες από σήμερα) ότι αυτή είναι μια λαθεμένη και επικίνδυνη πολιτική. Ο Χομεϊνί, νίκησε, σταθεροποίησε την εξουσία του και μετά στράφηκε ενάντια στην αριστερά του Ιράν σφαγιάζοντας και αποδεκατίζοντάς την. Το σημερινό καθεστώς του Ιράν εξακολουθεί να στερεί τα δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα των αριστερών Ιρανών και απαγορεύει το συνδικαλισμό στους Ιρανούς εργάτες. Αλλά μεγάλα τμήματα της αριστεράς εξακολουθούν να σιωπούν γι’ αυτά τα εγκλήματα, γιατί «ο Αχμαντινεζάντ είναι αντιαμερικανός»…

Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος;

Δύο τρίτα των κατοίκων του Ισραήλ, σε όλες τις σχετικές δημοσκοπήσεις, υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Στα λόγια, τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους την αποδέχονται και το Ισραήλ και οι ΗΠΑ και η ΕΕ. Τότε γιατί δεν μπορεί να υπάρξει;

Γιατί ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος σημαίνει τη δυνατότητά του να έχει τη δική του οικονομική πολιτική, το δικό του εξωτερικό εμπόριο, τη δική του εξωτερική πολιτική, και τη δική του αμυντική πολιτική. Που σημαίνει να μπορεί να εξοπλίζεται ανάλογα με το πώς αυτό αποφασίζει, αξιοποιώντας συμμαχίες όπως αυτό κρίνει, πχ με το Ιράν ή με την Κίνα ή με τη Ρωσία, κοκ., με τανκ και πυραύλους, πολεμικά ελικόπτερα και αεροπλάνα.

Σημαίνει πως θα μπορεί να γυρίσει ο κάθε Παλαιστίνιος πρόσφυγας, όπου και να βρίσκεται πίσω στην Παλαιστίνη, κι έτσι ο πληθυσμός του παλαιστινιακού κράτους να είναι σύντομα διπλάσιος απ αυτόν του Ισραήλ και σε διάρκεια μιας γενιάς, τετραπλάσιος (λόγω της ψηλότερης γεννητικότητας των Παλαιστινίων).

Οι σχέσεις ανάμεσα στα κράτη στον καπιταλισμό είναι ανταγωνιστικές. Όταν υπάρχει ιστορία πολεμικών αντιπαραθέσεων οι εθνικές εντάσεις είναι κατά κανόνα αξεπέραστες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία.

Το κράτος του Ισραήλ, ένα κράτος καπιταλιστικό, και σαν συνέπεια εθνικιστικό και ιμπεριαλιστικό, δεν μπορεί να αποδεχτεί τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους δίπλα στα σύνορά του. Γιατί πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε νέα απειλή. Μπορεί μόνο να αποδεχτεί ένα υποταγμένο, εξαθλιωμένο, απόλυτα εξαρτημένο προτεκτοράτο. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί κίνδυνο για το ισραηλινό κράτος και για την ισραηλινή άρχουσα τάξη. Αυτό όμως είναι κάτι που είναι αδύνατο να αποδεχτεί ο παλαιστινιακός λαός. Έτσι το αδιέξοδο παραμένει για δεκαετίες.

Ανδρέας Παγιάτσος

<br/>________________

Ανταπόκριση από το Ισραήλ, 21/1/09

Αποσπάσματα από άρθρο στο web site του Ισραηλινού τμήματος της CWI Tnuat Maavak Sotzyalisti/Harakat Nidal Eshteraki (Σοσιαλιστικός Αγώνας), 21.1.09

(…)
Η ανακοίνωση «μονομερούς εκεχειρίας» από τη μεριά της ισραηλινής κυβέρνησης αποτελεί μια πράξη ωμού κυνισμού καθώς, την ίδια στιγμή, ο στρατός παραμένει στα σύνορα της Γάζας και η Γάζα παραμένει κυκλωμένη και αποκλεισμένη.

Ο κυνισμός τους ξεπέρασε κάθε όριο όταν η κυβέρνηση (με την υπστήριξη των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ κ της Ε.Ε.) «απαγόρευσε» στην Χαμάς να «ανοικοδομήσει» τη λωρίδα της Γάζας. Έτσι η Χαμάς παρουσιάζεται σαν υπεύθυνη για την κόλαση που προκάλεσε το Ισραήλ στη Γάζα. Ασφαλώς υπάρχουν πολλά σημεία κριτικής οποία μπορεί να κάνει κάποιος προς την Χαμάς αλλά, πάνω απ’ όλα, τα ψέματα, ο κυνισμός και βαρβαρότητα του ισραηλινού κράτους πρέπει να αποκαλύπτονται. Οι περισσότεροι αναλυτές, για παράδειγμα δεν θα αναφέρουν ποτέ ότι η Χαμάς απαγόρευσε οποιαδήποτε αύξηση στις τιμές την περίοδο που η ισραηλινή κυβέρνηση βομβάρδιζε ανελέητα το λαό της Γάζας. Για λόγους σύγκρισης, αναφέρουμε μόνο ότι το ισραηλινό καθεστώς ανακοίνωσε πως το κόστος της "επέμβασης" θα καλυφθεί από νέες περικοπές στις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού.

Το επόμενο πρωί, μετά την εκεχειρία , η ισραηλινή κυβέρνηση άνοιξε ένα νέο προσωρινό νοσοκομείο στις πύλες της διάβασης του Ερέζ (ανάμεσα στην Γάζα και το Ισραήλ) για να δείξει στον κόσμο «πως πρώτα σε σκοτώνουν και μετά σε ταΐζουν», για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του 29 χρόνου Γιούμα, ενός κατοίκου της Γάζας με τον οποίο μιλήσαμε και ο οποίος έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα μας. «Αυτός ο πόλεμος έγινε μόνο και μόνο γιατί ο Μπάρακ, ο Όλμπερτ και η Λίβνι θέλουν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους τυχοδιωκτικά πολιτικά συμφέροντα, σε βάρος του παλαιστινιακού λαού και για να αποδείξουν ότι μας έχουν νικήσει» μας είπε. « Στην πραγματικότητα δεν έχουν κερδίσει τίποτα. Το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουν κάθε νεαρό Παλαιστίνιο, που μέχρι σήμερα δεν ήθελε να βλάψει τους ισραηλινούς, να είναι σήμερα εξοργισμένος με όλα όσα έχει υποφέρει. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει ποιος είναι υπεύθυνος για τη δολοφονία των συγγενών του».

( … )
Η άρχουσα τάξη του Ισραήλ προσπαθεί να επεκτείνει την προπαγάνδα της για να ενισχύσει τα μιλιταριστικά της σχέδια και να προετοιμάσει νέους μελλοντικούς πολέμους. Όμως το γεγονός ότι δεν πρόκειται να δώσει λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα σημαίνει πως ο ισραηλινός πληθυσμός δεν θα μπορέσει ποτέ να νιώσει ασφαλής και να ζήσει σε ειρήνη. Και αυτό σημαίνει πως όλο και περισσότεροι Ισραηλινοί-Εβραίοι θα αναζητούν ένα εναλλακτικό πολιτικό δρόμο αναγνωρίζοντας ότι αυτοί που τους εκμεταλλεύονται δεν μπορούν ταυτόχρονα να είναι αυτοί που τους «προστατεύουν».

Με τα σημερινά δεδομένα το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε στα επόμενα χρόνια είναι περισσότερο τρόμο και περισσότερη αιματοχυσία. Γι’ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να οργανώσουμε τις δυνάμεις που θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση. Είναι απαραίτητο να διευρύνουμε και να κλιμακώσουμε το σημερινό κίνημα ενάντια στην κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών και για ειρήνη.

Η πλειοψηφία των Εβραίων του Ισραήλ δεν υποστηρίζουν από ιδεολογική σκοπιά την κατοχή, θα ήθελαν αντίθετα μια λύση που να διασφαλίζει την ειρήνη. Μπορούν επομένως να πεισθούν, με τον καιρό, υπέρ μιας καθαρής σοσιαλιστικής εναλλακτικής πρότασης. Σήμερα είναι πολλοί αυτοί που θα μπορούσαν να παρασυρθούν από τον λαϊκισμό των ακροδεξιών κομμάτων, που εκμεταλλεύονται έντεχνα το μίσος των λαϊκών στρωμάτων προς την άρχουσα ελίτ. Ταυτόχρονα όμως πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι θα εμπλακούν σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και θα οργανωθούν πολιτικά. Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι θα πειστούν για την αναγκαιότητα να χτιστεί ένα ισχυρό κίνημα των εργαζομένων, ένα ισχυρό σοσιαλιστικό κίνημα, που αποτελούν τα μόνα μέσα που είναι ικανά να αλλάξουν την σκληρή πραγματικότητα της ζωής στο καπιταλιστικό Ισραήλ και τη βάρβαρη μεταχείριση την οποία αυτό επιφυλάσσει για τους Παλαιστίνιους

__________________________________________

Ανταπόκριση από το Λίβανο, 19/1/09

Αποσπάσματα από προκήρυξη της Omamiyet Al Ommal, τμήμα της CWI στον Λίβανο. Μετάφραση από τα αραβικά.

( … )
Η αποφασιστικότητα των Παλαιστινίων και η αντίστασή τους δείχνει πως η χρήση βίας από τη μεριά του Ισραήλ δεν μπορεί να του προσφέρει τη νίκη που επιδιώκει, αλλά το αντίθετο. Όπως έδειξε η εκλογική επιτυχία της Χαμάς το 2006, αυτή ήταν αποτέλεσμα της μαχητικής της στάσης ενάντια στο Ισραήλ. Η Χαμάς κέρδισε τις εκλογές με 44% σαν αποτέλεσμα των αποτυχημένων πολιτικών και της διαφθοράς της ηγεσίας και της κυβέρνησης της Φατάχ.

( … ) Οι ρουκέτες που εκτοξεύτηκαν από το Λίβανο στο Ισραήλ δημιούργησαν την εντύπωση ότι επίκειται νέος πόλεμος στο Νότιο Λίβανο, που θα μπορούσε να επεκταθεί και στον υπόλοιπο Λίβανο – κάτι παρόμοιο με το καλοκαίρι του 2006. Όμως οι ρουκέτες αυτές δεν ήταν παρά «μηνύματα» των «κοιμώμενων πυρήνων» όπως είναι γνωστοί, δηλαδή μικρών ομάδων που προσπαθούν να ανοίξουν ένα νέο μέτωπο στο Ισραήλ, από τον Λίβανο, χωρίς ωστόσο να έχουν τις δυνάμεις για κάτι μεγάλο. Παρά το γεγονός δηλαδή ότι η Χεζμπολάχ δεν θέλει να ξανανοίξει το μέτωπο με το Ισραήλ, δεν είναι σε θέση να ελέγξει απόλυτα την κατάσταση ή τις άλλες ισλαμικές οργανώσεις.

Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι οι ρουκέτες δεν μπορούν να επιφέρουν σοβαρά πλήγματα στο ισραηλινό καθεστώς, δεν μπορούν να ανατρέψουν τον αποκλεισμό της Γάζας και των Παλαιστινίων, την κατοχή και την καταπίεση. Αντίθετα χρησιμοποιούνται από το ισραηλινό καθεστώς για να δικαιολογεί και να «νομιμοποιεί» την επιθετικότητα του και τους πολέμους στην περιοχή, συσπειρώνοντας πίσω του τις ισραηλινές μάζες, ενισχύοντας την κυβέρνηση και την ακροδεξιά του Λίμπερμαν (ηγέτη του ρατσιστικού κόμματος «Ισραήλ το σπίτι μας»). Οι στρατιωτικές τακτικές της Χαμάς είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής η οποία δεν προσφέρει μια συνολική στρατηγική για τον αγώνα των παλαιστινιακών μαζών, προσφέρει μόνο εκδίκηση και ένα γενικό όνειρο απελευθέρωσης σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον.

( … ) Ενώ οι διαδηλώσεις μαζικοποιούνται και απλώνονται τα διεφθαρμένα και καταπιεστικά αραβικά καθεστώτα παρακολουθούν αυτό τον πόλεμο σαν να διεξάγεται σε κάποιον άλλον πλανήτη. Μερικοί, όπως η Αίγυπτος αρνούνται καν να συμμετέχουν στη σύνοδο των αραβικών κρατών, απλά και μόνο γιατί δεν θέλουν να ψηφίσουν υπέρ κάποιων αποφάσεων που καταδικάζουν το Ισραήλ και τις ΗΠΑ.

Μέσα στις μάζες υπάρχουν εκρηκτικές διαθέσεις. Αγανακτούν με τις εμπορικές και επενδυτικές συμφωνίες ανάμεσα στα αραβικά καθεστώτα και το Ισραήλ ή τις δυνάμεις που το στηρίζουν.

Όμως το τελευταίο πράγμα που νοιάζονται οι αραβικές κυβερνήσεις είναι το να σώσουν τον κόσμο από τον πόλεμο και την φτώχεια. Συμμετέχουν και συναινούν στο καπιταλιστικό σύστημα και στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της περιοχής, του πετρελαίου αλλά και του νερού και, έτσι, τα συμφέροντα τους γίνονται ταυτόσημα με αυτά των ιμπεριαλιστών και των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Η αριστερά έχει ευθύνη να παλέψει για να επεκταθούν οι αγώνες μας πέρα από το απλό κάλεσμα για σαμποτάζ των εμπορευμάτων κάποιων γνωστών επιχειρήσεων, όπως η Στάρμπακς (Starbucks) για παράδειγμα, οι οποίες έχουν ιδιαίτερα στενές σχέσεις με το ισραηλινό κράτος.

Πρέπει να απευθύνουμε καλέσματα στους εργαζόμενους αυτών των επιχειρήσεων να οργανωθούν για να προχωρήσουν σε συλλογική δράση. Έτσι κι αλλιώς οι εργαζόμενοι αυτοί στερούνται δικαιωμάτων, και έχουν κάθε λόγο να θέλουν να παλέψουν υπέρ της ανόδου του βιοτικού τους επιπέδου και για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος πάλης είναι να ωθήσουμε τους εργάτες σ’ αυτές τις επιχειρήσεις στο να συνδέσουν την πάλη για τα δικά τους προβλήματα, για τους μισθούς και για τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, με το ζήτημα της Παλαιστίνης και των τόσων πολέμων στην περιοχή μας.

Οι πάντες ξέρουν πως το ισραηλινό καθεστώς είναι το μακρύ χέρι του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή της Μ. Ανατολής και πολλά αραβικά καθεστώτα, ωμά και κυνικά παραδέχονται πως έχουν στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ για οικονομικούς λόγους. Έτσι, είναι καθαρό για τις φτωχές μάζες του αραβικού κόσμου ότι οι ηγέτες τους έχουν βάλει το χέρι τους στη σφαγή της Γάζας και ότι δεν πρόκειται ποτέ, αυτοί οι ηγέτες, να επιφέρουν μια σημαντική, μεγάλη και γνήσια αλλαγή της κατάστασης την οποία ζούμε στη Μ. Ανατολή.

(…)
Η Αριστερά στο Λίβανο και σ’ όλο τον κόσμο χρειάζεται να ξεκαθαρίσει το ρόλο και να εντείνει τη δράση της ενάντια στα καπιταλιστικά καθεστώτα που μόνο πολέμους και πείνα είναι ικανά να δημιουργούν. Οφείλουμε να παλέψουμε για να αποκαλύπτουμε τα καπιταλιστικά, ρατσιστικά και βάρβαρα πολιτικά χαρακτηριστικά του ισραηλινού κράτους αλλά και των συμμάχων του, στους οποίους περιλαμβάνονται αραβικά καθεστώτα, που ασκούν τον έλεγχο στην περιοχή.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση η Αριστερά να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τις εργατικές μάζες υπέρ του αγώνα των παλαιστινίων στη Γάζα. Μόνο η δύναμη και η αποφασιστικότητα των εργατικών και λαϊκών μαζών μπορεί να ανατρέψει τη σημερινή πραγματικότητα στην Παλαιστίνη, το Ισραήλ και τη Μ. Ανατολή.

Είναι γι’ αυτό απαραίτητο για την Αριστερά, σήμερα, να συγκροτήσει πάνω σε μια ξεκάθαρη ταξική βάση ένα κίνημα εργατών και νεολαίας με στόχο τη δημιουργία σοσιαλιστικών οργανώσεων και ανεξάρτητων συνδικάτων, να δημιουργήσει νέα κόμματα των εργαζομένων, ικανά να αμφισβητήσουν την εξουσία των καπιταλιστών. Αυτό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουν οι μάζες να επιβάλουν την συλλογική τους δύναμη μέσα από δημοκρατικές κι επαναστατικές οργανώσεις. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα και παρόμοιες προσπάθειες. Είναι καιρός να παλέψουμε για να ανατρέψουμε αυτό το σάπιο σύστημα και να μεταμορφώσουμε την κοινωνία και τις ζωές μας. Παλεύουμε για την ενότητα των εργαζομένων και τον σοσιαλισμό. Αυτός είναι ο στόχος μας παρά τις δύσκολες συνθήκες με τις οποίες είμαστε αντιμέτωποι.

_____________________________

Ανταπόκριση από την Αίγυπτο, 15/1/09

Άρθρο με τίτλο «Μαζικές διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων – ο Μουμπάρακ καταφεύγει στην καταστολή» από το site της CWI, 15 Γενάρη 2009 (αποσπάσματα)

( … )
Η Αίγυπτος είναι μια χώρα χωρίς ουσιαστικά δημοκρατικά δικαιώματα αλλά από την στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος στη Γάζα οι διαδηλώσεις πληθαίνουν.

Στις 28 Δεκέμβρη οργανώθηκε η πρώτη διαδήλωση στο Κάιρο, από την Μουσουλμανική αδελφότητα (ΜΑ) η οποία έχει στενές σχέσεις με την Χαμάς. Ήταν μια πορεία σιωπηλή, καθώς η ΜΑ συμφώνησε με την κυβέρνηση να μην υπάρχουν συνθήματα, ιδιαίτερα αντικυβερνητικά.

Την επόμενη μέρα 4 – 5000 διαδηλωτές, κρατώντας σημαίες της Χαμάς, φώναζαν συνθήματα υπέρ της Χαμάς, «ο στρατός του Μωάμεθ καταφθάνει», και άλλα. Όπως και την προηγούμενη μέρα όταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να φώναξαν συνθήματα ενάντια στον Χόσνι Μουμπάρακ (πρόεδρος της Αιγύπτου) η περιφρούρηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (Μ.Α.) τους σταμάτησε. Η ξεκάθαρη εντύπωση που δημιουργήθηκε ήταν πως η Μ.Α. και η αστυνομία είχαν καταλήξει σε συμφωνία για το είδος των διαδηλώσεων που η κυβέρνηση θα ανεχόταν.

( … ) Καθώς η αιματοχυσία στη Γάζα έπαιρνε όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις το θέμα των κλειστών συνόρων της Γάζας με την Αίγυπτο, στη Ράφα, ξεσήκωνε όλο και πιο μεγάλη οργή μέσα στον κόσμο.

Ο Μουμπάρακ αρνείται να ανοίξει τα σύνορα στη Ράφα παρότι οι ανάγκες των Παλαιστινίων σε τρόφιμα, καύσιμα και ιατροφαρμακευτικό υλικό είναι απελπιστικές.

Ο Μουμπάρακ υποστηρίζει ότι για να ανοίξουν τα σύνορα θα πρέπει η κυβέρνηση του Μαχμούτ Αμπάς (της Φατάχ) στη Δυτική Όχθη να επανακτήσει τον έλεγχο της Γάζας και μαζί με άλλους της παρατηρητές της Ε.Ε. να εποπτεύει τα σύνορα. ( … ) Αυθόρμητες φοιτητικές και μαθητικές διαδηλώσεις ξέσπασαν στις 30 Δεκέμβρη σε πόλεις της ερήμου του Σινά και στην Ράφα.(…) Αυτό που χρειάζεται για να πέσει το τείχος στη Ράφα, για να γίνει δυνατό το να μπουν στην Γάζα οι προμήθειες για τις άμεσες ανάγκες, σε τρόφιμα και σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους τραυματίες, είναι μαζική δράση. Μόνο με μαζική δράση θα ανοίξουν τα σύνορα και θα σπάσει ο αποκλεισμός της Γάζας από τη μεριά της Αιγύπτου, όπως είχε γίνει πριν ένα ακριβώς χρόνο, ξανά, όταν οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα ανατίναξαν το τείχος και μπήκαν μαζικά στην Αίγυπτο, χωρίς να μπορεί κανείς να τους σταματήσει. Ήταν ένα μαζικό κίνημα το οποίο έριξε τα συρματοπλέγματα και επέβαλε το άνοιγμα των συνόρων για αρκετές μέρες. Ένα αντίστοιχο κίνημα θα μπορούσε να αναπτυχθεί και στη μεριά της Αιγύπτου, πράγμα βέβαια που προϋποθέτει σύγκρουση με την αστυνομία και τον στρατό. Αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι εύκολο αλλά ακόμα και οι μηχανισμοί καταστολής του Μουμπάρακ θα κατέρρεαν αν βρίσκονταν αντιμέτωποι με ένα μαζικό και αποφασιστικό κίνημα.

( … ) Πολλές διαδηλώσεις ξέσπασαν στις 31 Δεκέμβρη σε όλη την Αίγυπτο. Δεν έχουμε τρόπο να ξέρουμε πόσοι ακριβώς ήταν αλλά κάποιες πληροφορίες μιλούν για συνολικά περίπου 500.000. Η αστυνομία χτύπησε βίαια τις διαδηλώσεις με γκλομπ, χημικά και συλλήψεις. Ακόμα μεγαλύτερες διαδηλώσεις έγιναν δύο μέρες μετά, ύστερα από τις προσευχές της Παρασκευής στις 2 Γενάρη. Η συνάντηση του Μουμπάρακ με τον Σαρκοζί και η από κοινού πρόταση για εκεχειρία θύμωσε ακόμη περισσότερο τον κόσμο, καθώς ο Μουμπάρακ φάνηκε να υποσκάπτει τις δυνατότητες μιας κοινής αραβικής αντιμετώπισης προβλήματος. Λίγες μέρες μετά, στις 9 Γενάρη 50.000 έλαβαν μέρος σε διαδήλωση στην Αλεξάνδρεια – η πιο μεγάλη που έγινε μέχρι σήμερα στην πόλη αυτή.

( … ) Ο αιγυπτιακός λαός είναι εξοργισμένος με το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Μουμπάρακ προσφέρει φυσικό αέριο στο Ισραήλ σε τιμές πολύ κάτω των διεθνών τιμών. Το 2005 οι δύο χώρες κατέληξαν σε κοινή συμφωνία σχετικά με το φυσικό αέριο το οποίο άρχισε να ρέει από την Αίγυπτο στο Ισραήλ από τον Φλεβάρη του 2008. Η εταιρεία η οποία εμπλέκεται στην συμφωνία είναι η «Αιγύπτιο – Ισραηλινή Εταιρία Αερίου Ανατολικής Μεσογείου», (EMG), με ένα συμβόλαιο αξίας 2,5 δις δολαρίων για δεκαπέντε χρόνια. Οι βασικοί μέτοχοι της εταιρίας είναι ο Αιγύπτιος Χουσείν Σαλέμ και το ισραηλινό επιχειρησιακό συγκρότημα Μερχάβ. ο Σαλέμ είναι ένας από τους πιο πλούσιους Αιγύπτιους και στενός φίλος του Μουμπάρακ .

(… )
Μια πολύ σημαντική εξέλιξη τον τελευταίο Δεκέμβρη ήταν η δημιουργία του πρώτου ανεξάρτητου (από το κράτος) συνδικάτου, για πρώτη φορά εδώ και πενήντα χρόνια! Πριν από αυτό, 55.000 εργαζόμενοι του δημόσιου (εφοριακοί) προχώρησαν σε απεργία, το Φθινόπωρο του 2007, που κράτησε τρεις μήνες με αποτέλεσμα να πετύχουν αυξήσεις 325%! Η Συντονιστική Απεργιακή Επιτροπή που είχαν εκλέξει δημοκρατικά στη διάρκεια της απεργίας δεν διαλύθηκε μετά την απεργία αλλά αντίθετα προχώρησε στην οργάνωση μιας πετυχημένης συνδιάσκεψης μέσα από την οποία προέκυψε το νέο συνδικάτο. Οι συνδικαλιστές αυτοί θεωρούν ότι έκαναν το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση του να χτιστούν ανεξάρτητα συνδικάτα στην Αίγυπτο.

Οι σοσιαλιστές ασφαλώς καλωσορίζουμε αυτή τη σημαντική εξέλιξη. Η εργατική τάξη είναι απαραίτητο να αποκτήσει τις δικές της ανεξάρτητες οργανώσεις. Τα συνδικάτα έχουν κρίσιμο ρόλο να παίξουν στο αγώνα για αξιοπρεπείς μισθούς, για το δικαίωμα στη δουλειά και για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Ταυτόχρονα όμως, πέρα από συνδικάτα, οι εργαζόμενοι χρειάζονται και ανεξάρτητους πολιτικούς φορείς, χρειάζονται το δικό τους πολιτικό κόμμα, το οποίο να συνδέει τα διαφορετικά τμήματα της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των λαϊκών στρωμάτων μεταξύ τους. Ένα εργατικό κόμμα χρειάζεται όμως και ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, για να μπορέσει να ξεφορτωθεί τον Μουμπάρακ και τους υποταχτικούς του, για να προχωρήσει στην εθνικοποίηση των στρατηγικών επιχειρήσεων, των τραπεζών και της γης, για να αξιοποιήσει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας για την ικανοποίηση τις ανάγκες της κοινωνίας.

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία της Αιγύπτου να στηρίξουν τον βασανισμένο λαό της Γάζας περνά μέσα από την πάλη για την ανατροπή του διεφθαρμένου καθεστώτος του Μουμπάρακ και της αντικατάστασής του από ένα δημοκρατικό σοσιαλιστικό καθεστώς. Κάτι τέτοιο θα ενέπνεε τους εργαζόμενους σε όλη τη Μέση Ανατολή, θα αποτελούσε το πρότυπο τους, ώστε να παλέψουν για να ξεφορτωθούν όλες τις σάπιες κυβέρνησης και τα καθεστώτα που κυριαρχούν στη Μέση Ανατολή και τα οποία κοιτάνε μόνο τη δικιά τους εξουσία, τα δικά τους προνόμια και τον πλούτο, σε βάρος πάντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των φτωχών αγροτών και των οικογενειών τους που ζουν σε συνθήκες εξοντωτικής εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης.