Τελευταία μέρα του Ιούνη, μήνα που έχει καθιερωθεί ως ο μήνας που διοργανώνονται τα περισσότερα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας ανά τον κόσμο και προβάλλονται οι ΛΟΑΤΚΙ* διεκδικήσεις. Μέσα σε αυτόν τον μήνα, στις διοργανώσεις των Pride και μετά τα εκλογικά αποτελέσματα, έγινε φανερό ότι οι ακροδεξιές δυνάμεις σηκώνουν κεφάλι και βάζουν στο στόχαστρο το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα, με αναπαραγωγή ομοφοβικών/τρανσφοβικών απόψεων αλλά και με επιθέσεις στις πορείες των Pride. Σε αυτό το κλίμα, η συνεργασία και η ενότητα των κινημάτων απέναντι τόσο στο σύστημα που μας εκμεταλλεύεται και μας στερεί δικαιώματα, όσο και στις επικίνδυνες ακροδεξιές φωνές, είναι εξαιρετικά σημαντική. Και η ιστορία έχει να αναδείξει τέτοια σημαντικά παραδείγματα από το πρόσφατο παρελθόν.
Κατά τη διάρκεια της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων στη Βρετανία (1984-85) επί της διακυβέρνησης της Μάργκαρετ Θάτσερ, τμήματα του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος διοργάνωσαν δράσεις στήριξης των απεργών ανθρακωρύχων, συμβάλλοντας αποφασιστικά στον αγώνα τους. Σήμερα, η συζήτηση για τις συμμαχίες και το επίπεδο πολιτικοποίησης του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος παραμένει έντονη, με τμήματα της ηγεσίας του να προσπαθούν να το κρατήσουν μακριά από τους κοινωνικούς αγώνες, προκρίνοντας τη λογική των χορηγιών από μεγάλες εταιρείες, όπως π.χ. στο Athens pride. Η ιστορία όμως της απεργίας των ανθρακωρύχων και της συμβολής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, δείχνει καθαρά την ανάγκη, αλλά και τα αποτελέσματα των κοινών αγώνων και του ανοίγματος στα υπόλοιπα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας.
Ήταν Μάρτιος του 1984 όταν ξεκίνησε η απεργία των ανθρακωρύχων, ενάντια στο κλείσιμο μιας σειράς από ορυχεία που θεωρούνταν από την κυβέρνηση Θάτσερ μη προσοδοφόρα. Η απεργία αυτή κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο, παρά το γεγονός ότι σημαδεύτηκε από άγρια αστυνομική βία, κι ενώ η κυβέρνηση Θάτσερ είχε καταφέρει να «παγώσει» τα οικονομικά της NUM (Εθνικής Ένωσης Ανθρακωρύχων) αφήνοντας τους απεργούς χωρίς πόρους για να αγοράσουν ακόμα και τα απαραίτητα.
Η κυβέρνηση Θάτσερ ήθελε να «λιώσει» τους ανθρακωρύχους, που στην δεκαετία του ’70 έριχναν κυβερνήσεις, προς παραδειγματισμό άλλων «απείθαρχων» εργαζομένων. Ένας από τους βασικούς λόγους που η απεργία κατάφερε να αντέξει τόσο πολύ, ήταν οι δεκάδες επιτροπές υποστήριξης των απεργών που δημιουργήθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα.
Μια αναπάντεχη βοήθεια
Κάπου εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και το βρετανικό ΛΟΑΤΚΙ κίνημα. Μια ομάδα ΛΟΑΤΚΙ αγωνιστών οι οποίοι είναι οργανωμένοι στην αριστερά, αποφασίζουν να δώσουν ένα χεράκι βοηθείας. Το καλοκαίρι του 1984 δημιουργούν την οργάνωση Lesbians and Gays Support the Miners – LGSM (Λεσβίες και Ομοφυλόφιλοι Υποστηρίζουν τους Ανθρακωρύχους). Οργανώνουν διαδηλώσεις, μαζεύουν λεφτά για τις κοινότητες των ανθρακωρύχων, συμμετέχουν σε πικετοφορίες και αποκλεισμούς που οργανώνουν οι ανθρακωρύχοι.
Παρακάμπτοντας τη γραφειοκρατία του συνδικάτου, οι 11 τοπικές οργανώσεις του LGSM μάζευαν λεφτά τα οποία έδιναν απευθείας στις κοινότητες των ανθρακωρύχων, κυρίως στη Νότια Ουαλία. Μάλιστα δε δίσταζαν να επισκεφτούν οι ίδιες τις κοινότητες αυτές, για να διαπιστώσουν ποια είναι τα προβλήματα, αλλά και για να γνωρίσουν τους ανθρακωρύχους και τις οικογένειες τους.
Γελοιοποιώντας την ομοφοβία
Δεν ήταν βέβαια όλα ρόδινα. Η δράση του LGSM, έγινε αντικείμενο ενασχόλησης από τα ταμπλοίντ του Ρούπερτ Μέρντοχ, τα οποία υποστήριζαν αναφανδόν την κυβέρνηση Θάτσερ. Προσπάθησαν μάλιστα να στρέψουν τον κόσμο ενάντια στην απεργία, παίζοντας το χαρτί της ομοφοβίας.
«Οι ανώμαλοι υποστηρίζουν τους ανθρακωρύχους», λέει ο τίτλος του άρθρου
Αυτό όμως δεν τους πτόησε καθόλου! Οι δραστηριότητες του LGSM συνεχίστηκαν, πολλές φορές «τρολάρωντας» τα ταμπλοίντ, όπως για παράδειγμα με τη συναυλία που οργανώθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1984, στο Electric Ballroom του Camden, με headliners τους Bronski Beat. Μια συναυλία τα έσοδα της οποίας πήγαν στις κοινότητες των ανθρακωρύχων, και ξεπέρασαν τις πέντε χιλιάδες λίρες!!
Η αφίσα της συναυλίας με τίτλο «Ορυχεία και ανώμαλοι»
Πολλές φορές το LGSM έκανε και δωρεές οχημάτων που έκρινε ότι ήταν αναγκαία για την υποστήριξη των απεργών και των οικογενειών τους. Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπουμε ένα φορτηγάκι της τοπικής Επιτροπής Στήριξης των Ανθρακωρύχων από τις περιοχές Neath, Dulais, και την Κοιλάδα του Swansea. Στην πόρτα διαβάζουμε «Δωρεά της LGSM».
Οι ομάδα «Λεσβίες Ενάντια στο Κλείσιμο των Ορυχείων» (Lesbians Against Pit Closures) δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 1984,από μια ομάδα γυναικών που αποχώρησε από την LGSM λόγω πολιτικών διαφωνιών. Συμμετείχαν σε δυναμικές κινητοποιήσεις και οργάνωσαν συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης στους ανθρακωρύχους.
Χτίζοντας την αλληλεγγύη
Το Μάρτη του 1985, η απεργία έληξε με την ήττα των ανθρακωρύχων. Όμως, οι ανθρακωρύχοι δεν ξέχασαν ποιοι τους υποστήριξαν. Όπως έλεγε ο Dai Donovan, εκπροσωπώντας τους ανθρακωρύχους της Νότιας Ουαλίας στη συναυλία «Pits and Perverts», το Δεκέμβρη του 1984,
«Φορέσατε την κονκάρδα μας “Ορυχεία, όχι Ανεργία”, και ξέρετε τι πάει να πει κακοποίηση, όπως και εμείς. Τώρα θα φορέσουμε εμείς τη δική σας κονκάρδα, θα σας υποστηρίξουμε. Αυτό δε θα αλλάξει άμεσα, αλλά 140.000 ανθρακωρύχοι τώρα ξέρουν ότι υπάρχουν και άλλα προβλήματα, και άλλοι αγώνες. Μάθαμε για τους μαύρους, τους ομοφυλόφιλους, τον πυρηνικό αφοπλισμό. Και δεν θα είμαστε ποτέ πια όπως παλιά».
Πράγματι, οι ανθρακωρύχοι ποτέ δεν ξέχασαν. Υποστήριξαν ανοιχτά το Pride του 1985, και μάλιστα οι ανθρακωρύχοι της Ουαλίας βρέθηκαν να ηγούνται της πορείας του Pride στο Λονδίνο. Στο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος το 1985, έγινε για πρώτη φορά δεκτό ψήφισμα για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, εν μέρει χάρη στις ψήφους των μελών της NUM που ψήφισαν μαζικά «υπέρ».
Η δράση του LGSM και της LAPC έδειξε το δρόμο της σύνδεσης των ΛΟΑΤΚΙ κινημάτων με τους αγώνες των εργαζομένων και με την υπόλοιπη κοινωνία. Στη σημερινή εποχή, που μεγάλα τμήματα του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος βρίσκονται εγκλωβισμένα στη λογική συμμαχιών με κυβερνήσεις, επιχειρήσεις, χορηγούς, κλπ, η ιστορία του LGSM και των ανθρακωρύχων, δείχνει πως χτίζονται οι πραγματικές συμμαχίες στη βάση των κοινών αναγκών, των μαχητικών αγώνων, της αλληλεγγύης!
