Στις 18 Οκτώβρη το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, μαζί με δεκάδες μεταναστευτικές, αντιρατσιστικές και πολιτικές οργανώσεις, οργανώσανε μια μαζική και ενθουσιώδη διαδήλωση 4.000 μεταναστών, προσφύγων και ελλήνων αντιρατσιστών στους δρόμους της Αθήνας.
Καθώς η διαδικασία "νομιμοποίησης" πλησίαζε στο τέλος της (30 Οκτώβρη), οι μετανάστες ένιωθαν τεράστια αγανάκτηση, γιατί η κυβέρνηση τους εξαπάτησε. Μετά από σχεδόν 3 χρόνια ταλαιπωρίας σε ατέλειωτες ουρές, πληρώνοντας παράβολα, ένσημα και ένα σωρό άλλα έξοδα, οι περισσότεροι δεν είχαν ακόμα δει την περιβόητη άδεια παραμονής, ενώ πολλοί απ’ όσους τελικά την πήρανε ανακάλυψαν ότι ήταν ήδη… ληγμένη.
Στην Αττική, οι τυχεροί που πήραν άδεια παραμονής πριν τη διαδήλωση δεν ξεπερνούσαν, σύμφωνα με πληροφορίες, τους 2.000, επί συνόλου 180.000 που είχαν υποβάλει αιτήσεις!
Παρόμοια όμως είναι και η αγανάκτηση των προσφύγων. Το ελληνικό κράτος αναγνώρισε το πρώτο εξάμηνο του 2003 μόλις 3 πρόσφυγες ενώ απέρριψε 2.190 αιτήσεις ασύλου!
Η διαδήλωση θύμισε την προηγούμενη μεγάλη διαδήλωση υπέρ της νομιμοποίησης των μεταναστών, που είχε γίνει στις 21 Μάρτη 2002. Ενώ όμως τότε η συντριπτική πλειοψηφία των 3.000 μεταναστών ήταν Αφρικανοί, αυτή τη φορά υπήρξε σημαντική συμμετοχή μεταναστών κι από το Μπαγκλαντές, την Αλβανία, τις Φιλιππίνες και αλλού.
Οι περισσότεροι μετανάστες παίρνανε για πρώτη φορά στη ζωή τους μέρος σε διαδήλωση, αλλά ξεπεράσανε το φόβο της αστυνομίας και της δημοσιότητας προκειμένου να απαιτήσουν μια πραγματική διαδικασία νομιμοποίησης.
Λίγες μέρες μετά τη διαδήλωση, αντιπροσωπεία των οργανώσεων και κοινοτήτων που πήραν μέρος επισκέφτηκαν τη βουλή και μίλησαν με εκπροσώπους της κυβέρνησης και των κομμάτων, εκθέτοντας τα αιτήματα της διαδήλωσης.
Προσπαθώντας να σώσει τα προσχήματα σε μια κρίσιμη προεκλογική περίοδο, η κυβέρνηση, κατέφυγε σε μια νέα παράταση της διαδικασίας μέχρι τα τέλη του Φλεβάρη του 2004. Αυτό καθ’ αυτό βέβαια το γεγονός ότι δόθηκε για 4η φορά παράταση στη διαδικασία απόκτησης πράσινης κάρτας, αποτελεί μια παραδοχή της κατάπτυστης πολιτικής.
Η Νεολαία ενάντια στο Ρατσισμό στην Ευρώπη (YRE) είχε το πιο πολυπληθές και πολυσυλλεκτικό μπλοκ με 500 περίπου αφρικανούς και ασιάτες μετανάστες κι έδωσε στη διαδήλωση ζωντάνια με τους ρυθμούς των ντραμς, της ρέγκε (ακουγότανε το Stand up for your rights του Bob Marley) και των έξυπνων συνθημάτων, όπως "No more Perimene" και "All we are saying is give us our rights".
Το ΣΕΚ και το ΚΚΕ μποϋκοτάρουν για άλλη μια φορά
Όπως και πέρσι στις 21 Μάρτη, έτσι και στην τωρινή διαδήλωση το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ και οι βασικές του συνιστώσες κάνανε από νωρίς ανοιχτό κάλεσμα σε όλες τις συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις για κοινή διοργάνωση της διαδήλωσης.
Ωστόσο, κάποιοι επέλεξαν όχι μόνο να μη συμμετέχουν, αλλά και να μποϋκοτάρουν τη διαδήλωση.
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, παρ’ όλο που οι προπαρασκευαστικές συσκέψεις γίνονταν στο κτίριο της, δεν συμμετείχε και είχε χωριστό ραντεβού με την ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών σε κλίμα …αμοιβαίας κατανόησης.
Το ΚΚΕ δεν συμμετείχε και τις ίδιες μέρες εμφανίστηκε δημόσια με συνεντεύξεις τύπου και παραστάσεις έξω από κέντρα υποβολής αιτήσεων ως "Συντονιστικό Μεταναστευτικών Οργανώσεων", σε μια προφανή προσπάθεια να καπηλευτεί τον τίτλο του "Συντονιστικού Μεταναστευτικών και Αντιρατσιστικών Οργανώσεων", που υπάρχει εδώ και χρόνια, οργανώνει το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στην Αθήνα και στο οποίο συμμετέχουν το Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών και η YRE μαζί με δεκάδες ακόμα κοινότητες μεταναστών και αντιρατσιστικές οργανώσεις.
Το ΣΕΚ, παρ’ όλο που παρακολούθησε τις προπαρασκευαστικές συσκέψεις, δεν συμμετείχε στην εκστρατεία για τη διαδήλωση και ειδοποιούσε (σύμφωνα με καταγγελίες ηγετικών στελεχών μεταναστευτικών οργανώσεων) τις κοινότητες να μην πάρουν μέρος στη διαδήλωση γιατί δεν ήταν …ενωτική! Τελικά, όπως και πέρσι στις 21 Μάρτη, συμμετείχε με 10 περίπου έλληνες διαδηλωτές, που κρατούσαν 2 μεγάλα πανό για τηλεοπτικούς λόγους!
Η προσπάθεια κάποιων πολιτικών οργανώσεων να διασπάσουν τους μετανάστες, που ελάχιστα γνωρίζουν τον ελληνικό πολιτικό χάρτη, για να εμφανίσουν τους εαυτούς τους ως πρωταγωνιστές στον αντιρατσιστικό αγώνα αποτελεί τεράστιο πολιτικό σκάνδαλο. Αλλά, ας μην ανησυχούν. Σιγά σιγά οι μετανάστες βγάζουν κι αυτοί τα απαραίτητα πολιτικά συμπεράσματα.
Μια βδομάδα με μια μετανάστρια στις ουρές ή αλλιώς… που είναι η κάρτα-φάντασμα;
Η Αμποσέντε από τη Νιγηρία κατέθεσε από τα μέσα του 2001 την αίτηση της για την παραχώρηση 5ετούς άδειας παραμονής, όντας παντρεμένη με έλληνα με τον οποίο απέκτησε και παιδί. Και μετά περίμενε… 1,5 χρόνο μετά, τον Οκτώβρη του 2002, δέησαν να την καλέσουν σε κοινή συνέντευξη με τον σύζυγο της στο Νομαρχιακό γραφείο της πλ.Θεάτρου για να επιβεβαιωθεί το πραγματικό του γάμου. Και μετά περίμενε… Εφόσον πήρε την θετική απάντηση, άλλον έναν χρόνο μετά, αρχές του Αύγουστου του 2003, της ζήτησαν βεβαίωση οικογενειακής κατάστασης, την οποία και κατέθεσε. Και μετά περίμενε… 3 μήνες μετά, τον Οκτώβρη του 2003, στις απανωτές επισκέψεις της στη πλ. Θεάτρου, για να μάθει που είναι η άδεια παραμονής της, δεν κατάφερνε καν να φτάσει στο γραφείο των αρμόδιων υπεύθυνων υπαλλήλων, οι οποίοι είχαν δώσει εντολή, ότι όλοι μετανάστες θα εξυπηρετούνται στο διάδρομο του ισογείου από τον …κλητήρα, που εκτελούσε χρέη πληροφοριοδότη επί παντός του επιστητού…! Ο δε κλητήρας είτε έλεγε σε όλους "ελάτε μετά από 10-15 μέρες", είτε τους παρέπεμπε να πάνε στο Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών στο Σύνταγμα, για να πληροφορηθούν από κει μέσω των κομπιούτερ αν η κάρτα είχε βγει ή όχι και που ήταν. Απλώς δηλαδή η κατά τα άλλα αρμόδια υπηρεσία δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα.
Κάναμε όλα αυτά τα δρομολόγια μαζί με την Αμποσέντε για να ανακαλύψουμε τελικά ότι πράγματι η άδεια παραμονής της είχε τυπωθεί -άγνωστο πότε- αλλά κανείς δεν την είχε ειδοποιήσει να την παραλάβει! Και μετά μας είπαν ότι έπρεπε να την παραλάβουμε από το αρμόδιο γραφείο του δήμου Αθηνών στην Σοφοκλέους. Η Αμποσέντε επιτέλους χάρηκε, σκέφτηκε πως θα πάρει πια την άδεια της. Αμ, δε. Στη Σοφοκλέους της είπαν, "δεν είναι ακόμα εδώ η άδεια σου, έλα την άλλη βδομάδα".
Την άλλη βδομάδα πήγαμε πάλι μαζί. Το θέαμα σχιζοφρενικό και ταπεινωτικό συνάμα. Υπό καταρρακτώδη βροχή περίπου 300 μετανάστες σχημάτιζαν 2 τεράστιες ουρές. Οι δημοτικοί ή κανονικοί αστυνομικοί στέκονταν στην μέση και με δυνατές φωνές- σε στυλ λοχία- ρωτούσαν "τι θες εσύ; Να καταθέσεις χαρτιά; Ή να πάρεις τη κάρτα σου;". Ανάλογα με την απάντηση και σε συνδυασμό με ωραίες σπρωξιές, έπρεπε να χωθείς στην ουρά. Αν τυχόν κάποιος ζητούσε κάτι διαφορετικό από τα παραπάνω δύο, οι αστυνομικοί έδιναν μια άλλη αποστομωτική απάντηση "λος πούλος"…! Κι αν τυχόν κάποιος κουνιόταν έστω και λίγο από την ουρά του -για να μη του βγάλει το μάτι η ομπρέλα του διπλανού- τα άκουγε "γιατί κουνιέσαι ρε…".
Και η ουρά κουνιόταν με τρομερά αργούς ρυθμούς… Όταν ρώτησα έναν υπάλληλο, "μα καλά πόσοι υπάλληλοι είσαστε εδώ;", μου είπε "καμιά 40αριά". Και η απορία εύλογη: τόσοι λίγοι για τόσους πολλούς;
Κάποτε έφτασε και η σειρά μας. Ευτυχώς για την Αμποσέντε ήμουν κι εγώ εκεί με τα ελληνικά μου να συνεννοηθώ. Οι προηγούμενοι από μας, έσκυβαν κάθε λίγο και μου ζητούσαν να τους μεταφράσω τι τους ζητούσαν… Η δε εξυπηρέτηση τους διαρκούσε 1-2 λεπτά. Η Αμποσέντε ήταν πιο τυχερή οι επίμονες ελληνικές μου ερωτήσεις μας εξασφάλισαν ένα 10λεπτο ψάξιμο για να μας πουν τελικά "δυστυχώς δεν μπορούμε να σας δώσουμε ακόμα την άδεια σας γιατί δεν ξέρουμε που βρίσκεται…".
Έτσι έχουν περάσει 2,5 χρόνια. Και η Αμποσέντε ακόμα περιμένει…
