17 Νοέμβρη 2005.. 32 χρόνια μετά η επέτειος του Πολυτεχνείου θα ξυπνήσει για ακόμα μια χρονιά μνήμες από άλλες εποχές. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου από τους φοιτητές (και όχι μόνο) δίνει ένα από τα ηχηρότερα χαστούκια στην παραπαίουσα χούντα και πνίγεται στο αίμα.. Από τότε μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και ο εορτασμός της επετείου έρχεται να αποδείξει την παραχάραξη ενός τόσο ιστορικού γεγονότος.
Για την προπαγάνδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., της Ν.Δ. και των ΜΜΕ, το Πολυτεχνείο αποτελεί παράδειγμα σαν μια γιορτή της δημοκρατίας στην οποία συμμετείχαν άνθρωποι παντός χρώματος και ιδεολογίας, ενωμένοι κάτω από την απειλή της χούντας. Δικαιολογούν την παρακμή αυτού του κινήματος, διακηρύσσοντας ότι είναι η ανθρώπινη φύση που οδήγησε ένα σωρό αγωνιστές εκείνης της εποχής σε υπουργικές καρέκλες, σε υψηλόβαθμες στελεχιακές θέσεις ή απλά στον καναπέ του σπιτιού τους.
Στην πραγματικότητα ο λόγος για τα ανεκπλήρωτα ιδανικά του Πολυτεχνείου και της ενσωμάτωσης ή αποστράτευσης πολλών από τα ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ήταν η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική των 2 μεγάλων κομμάτων.
Όσο για το ΚΚΕ; Οι δικές του δυνάμεις, λέει, δημιούργησαν τη δυναμική του Πολυτεχνείου και οδήγησαν τελικά στη νίκη. “Ξεχνούν” την αρχική θέση της ΚΝΕ για “300 προβοκάτορες που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο” στο φύλλο 8 της Πανσπουδαστικής και την μανιασμένη άρνηση της ηγεσίας του ΚΚΕ σε οποιαδήποτε πρόταση επιχειρούσε να συνδέσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου με τον αγώνα για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργαζομένων.
Για τους αναρχικούς, το Πολυτεχνείο είναι άλλη μια ευκαιρία για μπάχαλα. Η κατάληψη του χώρου και η σύγκρουση με την αστυνομία, η ρίψη μολότωφ και οτιδήποτε άλλου βρεθεί στα χέρια τους, έχει γίνει αυτοσκοπός. Δε καταλαβαίνουν ότι για να προχωρήσει το κίνημα σε μια κατάληψη ή ακόμα και στη σύγκρουση, θα πρέπει να έχει την υποστήριξη της κοινωνίας, αλλιώς το κίνημα κάνει βήματα προς τα πίσω παρά προς τα μπρος. Πόσος και πόσος κόσμος προτιμάει να μην κατέβει στην πορεία από τον φόβο μη γίνουν επεισόδια;
Οι φασίστες και οι χουντικοί κάθε χρόνο προκαλούν θεωρώντας το Πολυτεχνείο και τους νεκρούς του ένα πελώριο ψέμα. Τα ίδια λένε και για το Ολοκαύτωμα και τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όμως τα επίσημα καταγεγραμμένα ονόματα των νεκρών ακούγονται κάθε χρόνο για να τους διαψεύδουν και να αποκαλύπτουν ταυτόχρονα ότι οι “εθνικά καθαρές κοινωνίες” που ονειρεύονται είναι σαν κι αυτές του Χίτλερ και της χούντας του Παπαδόπουλου.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ούτε γιορτή, ούτε νίκη ενός κόμματος, ούτε μπάχαλο. Ήταν ταξική πάλη ενάντια στους έλληνες καπιταλιστές που έφεραν τη χούντα -με την υποστήριξη των ΗΠΑ- όταν ένιωσαν ότι απειλείται η εξουσία τους. Δεν είναι εθνική γιορτή, γιατί άλλα είναι τα συμφέροντα του Έλληνα εργαζόμενου και άλλα του Έλληνα βιομήχανου. Είναι απόδειξη ότι οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία…
Χάρης Σιδέρης
