Τα νέα από την υπόθεση μαστροπείας και βιασμών της 12χρονης κοπέλας από τον Κολωνό, δεν σταματούν να προκαλούν σοκ και δέος. Κάθε φορά που κάτι καινούριο γίνεται γνωστό για το πώς προχωράει η υπόθεση, αποκαλύπτεται ακόμα περισσότερο το πόσο σάπιο είναι το σύστημα που στην ουσία τιμωρεί το κορίτσι και την οικογένειά του και συγκαλύπτει τους θύτες-μαστροπούς του.
«Δεν αντέχω άλλο να ζω»
Αυτά είναι τα λόγια που είπε το 12χρονο παιδί στη θεία του, όταν έγινε γνωστό πως ο εισαγγελέας απαγόρευσε στο ίδιο και τον αδερφό του να επισκέπτονται τη μητέρα τους στις φυλακές!
Είναι εξωφρενικό πως ένα 12χρονο κορίτσι νιώθει και εκφράζει πως δεν αντέχει άλλο να είναι ζωντανό. Ακόμα πιο εξωφρενικά είναι όλα όσα του έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό, που πραγματικά δεν μπορεί να αντέξει ακόμα και ενήλικας, πόσο μάλλον ένα 12χρονο παιδί. Ένα παιδί που έπεσε θύμα κυκλώματος μαστροπών και βιάστηκε επανειλημμένα από πολλούς διαφορετικούς άντρες. Όταν η μητέρα του συνειδητοποίησε τι συμβαίνει, αποφάσισε να κάνει καταγγελία. Και αυτό που κανονικά θα έπρεπε να είναι η «αρχή του τέλους» για τα βασανιστήρια του κοριτσιού, τελικά ήταν μόλις η αρχή.
Στη συνέχεια, το κορίτσι κλήθηκε να δώσει κατάθεση στους αστυνομικούς, τουλάχιστον 4 φορές, με μια διαδικασία που σύμφωνα με τη Μαρία Παναγιωτάκη, ψυχολόγο, κοινωνιολόγο και πρώην Επιστημονικά Υπεύθυνη του Αυτοτελούς Γραφείου Προστασίας Ανήλικων Θυμάτων «Σπίτι του Παιδιού» Ηρακλείου, είναι κακοποιητική για τα παιδιά θύματα.
Θεωρητικά, ένα ανήλικο θύμα, πρέπει να καταθέτει σε ειδικά διαμορφωμένο και φιλικό χώρο. Η κατάθεση πρέπει να είναι μία, να γίνεται από εξειδικευμένο προσωπικό, από ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς που να έχουν εκπαιδευτεί (και να συνεχίζουν να εκπαιδεύονται) για το πώς αντιμετωπίζονται συγκεκριμένα περιστατικά, ενώ η κατάθεση πρέπει να βιντεοσκοπείται προς αποφυγήν δεύτερης κατάθεσης – κάτι που πρέπει να συμβαίνει μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
Όπως λέει η κα Παναγιωτάκη:
«(…) Επομένως, δεν πρέπει να φέρνουμε ένα παιδί στο αστυνομικό τμήμα, να το εξετάζουμε πάνω από μία ώρα, να του υποβάλλουμε δεκάδες ερωτήσεις –συχνά ακόμα και καθοδηγητικές–, να το οδηγούμε στο ακροατήριο, να συμβάλλουμε εν ολίγοις στον επαναλαμβανόμενη θυματοποίησή του.»
Στην περίπτωση της 12χρονης (όπως και όλων των υπόλοιπων παιδιών που έχουν κακοποιηθεί), τίποτα από τα παραπάνω δεν εφαρμόζεται! Αντιθέτως, τα παιδιά θύματα βίας, επανατραυματίζονται από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από το κράτος, τις δικαστικές και αστυνομικές αρχές και τις κυβερνήσεις!
Και όλα αυτά, ενώ από το 2017 έχει θεσμοθετηθεί η δημιουργία «Σπιτιών του Παιδιού» στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον Πειραιά, την Πάτρα και το Ηράκλειο με σκοπό, υποτίθεται, να προστατεύσουν τα ανήλικα θύματα και να προσφέρουν τις απαραίτητες συνθήκες που αναφέρονται πιο πάνω. Μόνο που στην πραγματικότητα, αυτά είτε δεν λειτουργούν καθόλου, είτε υπολειτουργούν!
Το κράτος αδιαφορεί εγκληματικά…
Η αδιαφορία για τη ζωή και την ψυχική υγεία της 12χρονης δεν σταματάει εδώ. Την ίδια ώρα που γινόταν όλο και πιο καθαρό πως ο Μίχος δεν λειτουργούσε μόνος, αλλά συμμετείχε σε κύκλωμα μαστροπείας και που μεγάλα στρώματα της κοινωνίας ζητούσαν να βρεθούν και να τιμωρηθούν τόσο όλοι όσοι εμπλέκονται στο κύκλωμα όσο και οι βιαστές του παιδιού, την ίδια ώρα που η σύνδεση του Μίχου με το κόμμα της ΝΔ ήταν αδιαμφισβήτητη, αστυνομία και δικαστές αποφάσισαν πως χρειάζονται ένα εξιλαστήριο θύμα.
Και το βρήκαν στο πρόσωπο της μητέρας του παιδιού, που κατηγορήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες πως συμμετείχε στο κύκλωμα, συνελήφθη και προφυλακίστηκε. Κι ενώ όλη η οικογένεια επιμένει πως σε καμία περίπτωση η γυναίκα δεν είχε σχέση με την τόσο βάναυση σεξουαλική εκμετάλλευση του παιδιού της, οι Αρχές απορρίπτουν πεισματικά τις αιτήσεις αποφυλάκισής της, στερώντας από το κορίτσι το μεγαλύτερο στήριγμά του.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στις αρχές του χρόνου, η Υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου αποκάλυψε στοιχεία για τον τόπο κατοικίας του παιδιού! Με αφορμή αυτό το περιστατικό, που είναι από μόνο του εγκληματικό, έγινε επίσης γνωστό πως το παιδί έχει αφεθεί στη μοίρα του, χωρίς καμία ουσιαστική κρατική βοήθεια και καμία οικονομική, ψυχολογική και ηθική στήριξη.
…ή τιμωρεί συνειδητά το θύμα;
Στις αρχές του Απρίλη και αφού είχαν γίνει γνωστά στοιχεία για το που μένει το κορίτσι, άγνωστος μπήκε στο σπίτι της και της επιτέθηκε με μαχαίρι. Το παιδί τραυματίστηκε ελαφρά στο χέρι, αλλά ούτως ή άλλως, όλα δείχνουν πως στόχος του αγνώστου ήταν να τρομάξει το παιδί. Εξάλλου, σύμφωνα με τους δικηγόρους της και η ίδια και ο αδερφός της έχουν δεχτεί απειλές για τη ζωή τους, ώστε να κλείσουν το στόμα της.
Έτσι, σε αυτό το περιβάλλον, όσο τραγικό και αν ακούγεται, δεν προκαλεί έκπληξη που ένα τόσο νέο παιδί, νιώθει πως δεν θέλει πια να ζει. Μια τέτοια δήλωση, θα έπρεπε να αποτελέσει αυτόματα «κόκκινο συναγερμό» για τις Αρχές και να πάρουν άμεσα μέτρα για να βοηθήσουν και να στηρίξουν το παιδί με κάθε μέσο. Αντίθετα, η στάση των Αρχών δηλώνει όχι απλά αδιαφορία, αλλά μια τιμωρητική διάθεση, μια απόπειρα συγκάλυψης με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος για τα θύματα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε το σύστημα να συγκαλύπτει με προκλητικό τρόπο «δικά του παιδιά» βιαστές, μαστροπούς, κακοποιητές. Στη συγκεκριμένη όμως υπόθεση, το σύστημα έχει δώσει ρέστα, έχει συγκεντρώσει όλη τη σκληρότητα του και την έχει ρίξει με μένος πάνω σε ένα βιασμένο 12χρονο κορίτσι, με στόχο να το τσακίσει και να το κάνει να σιωπήσει. Στην προσπάθεια συγκάλυψης, αποκαλύπτεται το πόσο στενά συνδεδεμένες είναι οι αστυνομικές και οι δικαστικές αρχές, οι άνθρωποι εξουσίας, με τα κυκλώματα μαστροπείας και εμπορίας ανθρώπων.
Η 12χρονη δεν (πρέπει να) είναι μόνη
Σαν απάντηση στη σαπίλα του συστήματος, έρχεται η αλληλεγγύη της κοινωνίας, που από την πρώτη στιγμή θέλησε να σταθεί στο πλευρό του κοριτσιού και της οικογένειάς του. Αλληλέγγυες ομάδες και κόσμος ατομικά, στηρίζει το κορίτσι και την οικογένειά του, ενώ στις 27 Απρίλη οργανώθηκε συναυλία για την οικονομική τους ενίσχυση.
Παράλληλα, ομάδες, οργανώσεις της Αριστεράς, κλπ κρατούν το θέμα «ζωντανό», έτσι ώστε η υπόθεση να μην «θαφτεί», το 12χρονο κορίτσι να μην ξεχαστεί. Είναι πολύ σημαντικό να οργανώσουμε τους αγώνες μας και να συνεχίσουμε να φέρνουμε στην επιφάνεια κάθε νέα πτυχή της υπόθεσης και να απαιτούμε:
- Να συλληφθούν και να δικαστούν όλοι όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση. Να μην υπάρξουν «αποδιοπομπαίοι τράγοι», αλλά να εξαρθρωθεί ολόκληρο το κύκλωμα, όσο «ψηλά» και αν φτάνει.
- Να υπάρξει ουσιαστική βοήθεια, οικονομική και ψυχολογική για όλα τα μέλη της οικογένειας της 12χρονης.
- Να αποφυλακιστεί άμεσα η μητέρα της. Είναι απαράδεκτο να τιμωρείται για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει, την ώρα που κυκλοφορούν ελεύθεροι οι βιαστές και τα μέλη του κυκλώματος.
- Να μπουν άμεσα σε λειτουργία τα «Σπίτια του Παιδιού», πλήρως εξοπλισμένα και με όλο το απαραίτητο και εξειδικευμένο προσωπικό, ώστε να παρέχεται όλη η φροντίδα που χρειάζεται ένα κακοποιημένο παιδί.
