Η 1η Δεκεμβρίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Με αυτή την αφορμή αναδημοσιεύουμε παλιότερο άρθρο της σ. Γεωργίας Σκουλέλη.
Η 1η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα AIDS από το 1988, δίνοντας έτσι κάθε χρόνο την ευκαιρία να επικεντρώνεται η προσοχή πολλών ανθρώπων στην προαγωγή και στην ενίσχυση της ευαισθητοποίησης για το HIV/AIDS.
Το 1991, καλλιτέχνες από την ακτιβιστική ομάδα Visual AIDS Artists Caucus, δημιούργησε ένα εμβληματικό σύμβολο, για να δείξει την υποστήριξη και τη συμπόνια για εκείνους που πάσχουν από HIV/AIDS, αλλά και τα άτομα που φροντίζουν για αυτούς: την κόκκινη κορδέλα. Τα κόκκινο χρώμα επιλέχθηκε για την «σύνδεση με το αίμα και την ιδέα του πάθους, όχι μόνο οργή, αλλά και αγάπη…». Σήμερα είναι ένα διεθνώς αναγνωρισμένο σύμβολο της συνειδητοποίησης του AIDS.
HIV σήμερα
«AIDS έχουν μόνο τα πρεζάκια, οι πουτάνες και οι αδερφές.» «Γιατί να εξεταστώ; Σου φαίνομαι για πούστης;» «“Πήγαινε” με πολλούς και κόλλησε AIDS. »
Φράσεις που ακούγονται συχνά μέχρι και σήμερα. Στερεότυπα βαθιά ριζωμένα ακόμη και σήμερα σε άτομα όλων των ηλικιών. Και ενώ τα αποτελέσματα ιατρικών και άλλων επιστημονικών ερευνών είναι πια διαθέσιμα σε όλες και όλους, συνεχίζει να επικρατεί η άγνοια και η ημιμάθεια. Γιατί εξάλλου να σε νοιάζει τι είναι το HIV/AIDS αν δεν ανήκεις σε ευάλωτες στον HIV ομάδες; Κι όμως, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ο HIV δεν κάνει διακρίσεις!
Παρατηρείται μια σχεδόν ανύπαρκτη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση σε σχολεία, σχολές, δομές και κοινωνία. Με αυτό τον τρόπο ευνοείται η συνέχιση του διαχωρισμού της κοινωνίας, της καταπίεσης, των ταμπού και των προκαταλήψεων. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω; Η απομόνωση και ο στιγματισμός των οροθετικών στον HIV ατόμων. Όσο συνεχίζει το ίδιο μοτίβο, δύσκολα θα αλλάξει κάτι ως προς τη γνώση, την πρόληψη και την αντίληψη του κάθε ατόμου ως προς το HIV/AIDS.
Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν πως ένα άτομο που ζει με HIV, λαμβάνει αντιρετροϊκή θεραπεία και έχει επιτύχει μη ανιχνεύσιμο ιικό φορτίο στο αίμα (η ποσότητα του ιού HIV που εντοπίζεται στο αίμα ενός οροθετικού ατόμου) για τουλάχιστον 6 μήνες, δε μπορεί πρακτικά να μεταδώσει τον ιό σε κάποιον ερωτικό σύντροφο, ακόμη και με σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλάξεις. Και αυτό είναι απλώς ένα παράδειγμα από τις επιστημονικές τεκμηριώσεις που αλλάζει όσα γνωρίζαμε για τον HIV και τους τρόπους μετάδοσης του ιού.
Αγωγή και θεραπεία
Το εξαιρετικά υψηλό κόστος των φαρμάκων θα καθιστούσε αδύνατο για πολλούς ανθρώπους να αγοράσουν την αγωγή τους. Είναι λοιπόν πολύ θετικό το γεγονός ότι τα φάρμακα τα προμηθεύεται το κάθε HIV θετικό άτομο δωρεάν από το φαρμακείο της Μονάδας Λοιμώξεων του Νοσοκομείου. Επίσης δωρεάν είναι και οι περαιτέρω εξετάσεις και έλεγχοι που χρειάζεται να κάνει κάθε μερικούς μήνες, όπως είναι ο έλεγχος ιικού φορτίου, ο ανοσολογικός έλεγχος (CD4) και οι γενικές εξετάσεις αίματος.
Περισσότερες πληροφορίες μπορούν βρεθούν εδώ.
Διαπόμπευση
Την Άνοιξη του 2012, ο τότε υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος ξεκινάει την επιχείρηση – σκούπα που σκοπό έχει τον εξαναγκαστικό υγειονομικό έλεγχο οποιουδήποτε ατόμου ενάντια στη θέλησή του/της, δηλαδή κατόπιν της σύλληψής του/της. Έτσι, μέσα σε λίγες μέρες προσάγονται εκατοντάδες τοξικοεξαρτημένες , άστεγες ή περιστασιακά εκδιδόμενες γυναίκες, οι οποίες βρίσκονται σε δημόσιους χώρους του κέντρου της Αθήνας, ελέγχονται για τον ιό του HIV και εκείνες που βρίσκονται θετικές στον ιό συλλαμβάνονται, οδηγούνται στον Εισαγγελέα και προφυλακίζονται.
Οι γυναίκες βρίσκονται προφυλακισμένες με την κατηγορία της «βαριά σκοπούμενης σωματικής βλάβης κατά συρροή» και τα στοιχεία τους, μαζί με τις φωτογραφίες τους δημοσιεύονται στο διαδίκτυο –στο σάιτ της αστυνομίας- και αναπαράγονται με θέρμη από τα ΜΜΕ. Τα ίδια ΜΜΕ που φυσικά με καθόλου ανάλογη θέρμη δεν αναπαρήγαγαν την αθώωση των γυναικών το 2016!
Αυτό που η κοινωνία καλούνταν να εμπεδώσει είναι ότι το HIV/AIDS μπορεί και να ποινικοποιείται, το τεκμήριο της αθωότητας μπορεί και να καταστρατηγείται, οροθετικές γυναίκες μπορεί και να διαπομπεύονται σαν «υγειονομικές βόμβες».
Τι πρέπει να γίνει
Η κυβέρνηση δεν θα πάψει να τρομοκρατεί την κοινωνία και να περιορίζει τα δικαιώματα των πιο ευάλωτων κοινωνικά ατόμων. Για αυτό διεκδικούμε ίση αντιμετώπιση ανεξαρτήτως του HIV status, ίσες ευκαιρίες για όλες και όλους στην εργασία και στην εκπαίδευση, καταρτισμένο μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης που να περιλαμβάνει ενημέρωση για το HIV/AIDS στα σχολεία και τακτικές ενημερωτικές ημερίδες σε σχολές, δομές και δήμους, με στόχο την εξάλειψη των διακρίσεων και την πρόληψη της κοινωνίας.
