Του Γιώργου Λυγουριώτη
Η 4η Απρίλη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ημέρα ντροπής για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά και ως μαύρη σελίδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα των προσφύγων.
Η εφαρμογή της συμφωνίας μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας ξεκίνησε από τα ξημερώματα της Δευτέρας με τις μαζικές απελάσεις προσφύγων και μεταναστών (όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να τις αποκαλεί «επαναπροωθήσεις» ή ακόμα και «επιστροφές») από τα ελληνικά νησιά στην «ασφαλή», πλέον, Τουρκία.
Επί της ουσίας, καταπατήθηκε η Συνθήκη της Γενεύης (η συμφωνία προστασίας σε όσους κινδυνεύουν από πολεμικές συρράξεις ή από δικτατορίες) και κάθε έννοια διεθνούς δικαίου για τα δικαιώματα των προσφύγων. Έτσι, κλείνει η πόρτα για τους ανθρώπους που δικαιούνται διεθνή προστασία και καταργούν αυτόματα το θεσμικό κατοχυρωμένο δικαίωμα του πολιτικού ασύλου.
Η πολιτική των απελάσεων δεν πρόκειται να δώσει καμιά λύση στην προσφυγική κρίση. Ούτε πρόκειται να ανακόψει τα προσφυγικά κύματα, ούτε να λειτουργήσει ως σήμα αποτροπής εισόδου των προσφύγων.
Σύμφωνα με τα στοιχεία[1] της έρευνας Ευρωπαίων δημοσιογράφων, η Ε.Ε. έχει δαπανήσει 11,3 δισ. € για απελάσεις από το 2000 ως το 2014 και 1,6 δισ. € για την προστασία των συνόρων.
Τόσα λεφτά για την καταστολή την τελευταία 15ετία και οι προσφυγικές και οι μεταναστευτικές ροές όχι μόνο δεν μειώθηκαν αλλά αυξήθηκαν. Κι αυτό επειδή οι αιτίες τους παραμένουν. Όσο η φτώχεια και οι πόλεμοι εξακολουθούν να μαστίζουν το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, δεν υπάρχει καμία κατασταλτική πολιτική που μπορεί να περιορίσει τις ροές αυτές.
Ανάλογες πολιτικές έχουν αποτύχει, παταγωδώς, και στις ΗΠΑ, όπου εφαρμόστηκε το μεγαλύτερο ίσως πρόγραμμα καταστολής, με τον σχεδόν 1.000 χιλιομέτρων (1/3 του συνολικού μήκους των συνόρων) φράχτη στα σύνορά της με το Μεξικό.
Ο φράχτης[2] αυτός, ο οποίος κόστισε 3,4 δισ. δολάρια, δεν κατάφερε απολύτως τίποτα. Από 19,8 εκατ. μετανάστες που ζούσαν στις ΗΠΑ το 1990, το 2013 ξεπέρασαν τα 40 εκατ. με σχεδόν το 1/3 τους να είναι Μεξικανοί. Οι ροές μεταναστών από το Μεξικό στις ΗΠΑ είναι άλλωστε οι μεγαλύτερες παγκοσμίως.[3]
Σκοπός μας δεν πρέπει να είναι η αποτροπή εισόδου των προσφύγων και των μεταναστών, ούτε οι απελάσεις τους. Έχουμε επισημάνει και σε παλιότερα άρθρα μας, ότι ο αριθμός των προσφύγων είναι εύκολα διαχειρίσιμος από τις χώρες της Ευρώπης. Αυτό που τους λείπει είναι η πολιτική βούληση. Η ιμπεριαλιστική ΕΕ δείχνει για ακόμα μια φορά το πραγματικό πρόσωπό της…
Απέναντι σ’ αυτή την εξοργιστική εξέλιξη, οφείλουμε να δώσουμε την μάχη μαζί με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες για μια αξιοπρεπή ζωή. Ο ελληνικός λαός έχει συμβάλλει με ένα εντυπωσιακό κίνημα αλληλεγγύης που στέκεται στο πλευρό των προσφύγων. Αυτό το κίνημα πρέπει να προσπαθήσουμε να το μετατρέψουμε σ’ ένα κίνημα αμφισβήτησης απέναντι στις πολιτικές της ΕΕ που υψώνει φράχτες αλλά και σ’ ένα κίνημα διεκδίκησης για:
- ασφαλές πέρασμα των προσφύγων στην Ευρώπη
- δημιουργία ανοιχτών κέντρων υποδοχής με ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης
- παροχή υγειονομικής και νομικής υποστήριξης
- αναλογικό μοίρασμα των προσφύγων στις ευρωπαϊκές χώρες με βάση το ΑΕΠ και το πληθυσμό της κάθε χώρας.
