Σχόλιο από το «Ξ»
Αυτές τις μέρες συνεχίζεται η κοροϊδία των συνομιλιών για το κυπριακό.
Η λέξη «κοροϊδία» ταιριάζει απόλυτα σ’ αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας. Γιατί δεν έχει καμία σχέση με μια πραγματική προσπάθεια λύσης του Κυπριακού. Η μόνη προσπάθεια που λαμβάνει χώρα εκεί είναι η μία πλευρά να καταφέρει να καταστήσει υπεύθυνη την άλλη πλευρά για ένα νέο αδιέξοδο στο κυπριακό. Όλα δείχνουν πως και η ελληνική και η τουρκική πλευρά, για μια ακόμη φορά, απλά παίζουν ένα παιχνίδι εντυπώσεων.
Σύμφωνα με την Καθημερινή (4/07/2017) η Τουρκία παρέμεινε
«…αμετακίνητη από τις θέσεις της για διατήρηση του υφιστάμενου συστήματος εγγυήσεων και ασφάλειας»
ενώ
«…από την ελληνοκυπριακή και την ελληνική πλευρά μεταδιδόταν χθες το βράδυ απογοήτευση για την πρόταση που τελικά κατετέθη από την τουρκική πλευρά».
Πρέπει να τονίσουμε ότι αυτή η ιστορία της «επικείμενης λύσης» του Κυπριακού κυριαρχεί στα ΜΜΕ από το χειμώνα του 2015-16. Τότε μάλιστα, στην Κύπρο, οι πληρωμένοι «παπαγάλοι» που παριστάνουν τους δημοσιογράφους, δήλωναν απόλυτα σίγουροι για τη λύση καθώς και για το «επικείμενο» δημοψήφισμα που θα έκλεινε υποτίθεται τη συμφωνία!
ΟΗΕ – όπως αποικιοκράτες…
Από την πλευρά του ΟΗΕ, και συγκεκριμένα του «ειδικού συμβούλου» Εσπέν Μπαρθ Άιντε, επιδεικνύεται μια στάση που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να χαρακτηριστεί ανεύθυνη.
Ο Άιντε πρότεινε να πάνε στην Ελβετία ο Τσίπρας κι ο Τούρκος πρωθυπουρός Μπιναλί Γκιλντιρίμ τη στιγμή που ακόμα δεν υπάρχει τίποτα συμφωνημένο στο τραπέζι. Πίσω από αυτή την στάση κρύβεται η αντίληψη του αποικιοκράτη: να τους φέρουμε, να τους κλείσουμε σ’ ένα δωμάτιο και να τους έχουμε στην πίεση μέχρι να συμφωνήσουν – μετά ότι θέλει ας γίνει.
Η ουσία του προβλήματος
Το πρόβλημα με το γεγονός ότι πάνω από 40 χρόνια τώρα δεν μπορεί να βρεθεί λύση, βρίσκεται στις αντιθέσεις ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις των Ελληνοκυπρίων, των Τουρκοκυπρίων, της Τουρκίας και της Ελλάδας. Η Ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη, με την υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει πολιτική ισότητα στους Τουρκοκύπριους στα πλαίσια μιας ομοσπονδιακής λύσης (στη γλώσσα της Αριστεράς αυτό μεταφράζεται στο «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης» των Τουρκοκυπρίων).
Η Τουρκοκυπριακή άρχουσα τάξη ξέρει ότι σε περίπτωση που δεχθεί να αποτελεί μειοψηφία στα πλαίσια του κυπριακού συνόλου, θα την καταπιεί η πολύ ισχυρότερη Ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη. Γι’ αυτό ζητά πολιτική ισοτιμία και την παρουσία της Άγκυρας σαν εγγυήτριας δύναμης.
Η Ελληνική πλευρά ζητά αποστρατικοποίηση και το να μην υπάρχουν εγγυήτριες δυνάμεις. Και η Τουρκική πλευρά απαντά «ξεχάστε το».
Έξαρση του εθνικισμού και της αστάθειας στην Τουρκία
Γιατί λοιπόν μιλούν για λύση του Κυπριακού με αυτές τις δεδομένες διαφορές ιδιαίτερα τη στιγμή που στην Τουρκία η κυβέρνηση του Ερντογάν έχει στραφεί σε ένα πιο έντονο εθνικισμό;
Πέρα από τις πιο πάνω πάγιες διαφορές στο θέμα της Κύπρου, αυτή την περίοδο (κι όχι μόνο) η Τουρκία αμφισβητεί με το καθεστώς που κυριαρχεί στο Αιγαίο και παρεμβαίνει απειλητικά και στην Κυπριακή ΑΟΖ (αποκλειστική οικονομική ζώνη, στην οποία ανακαλύφθηκε πρόσφατα φυσικό αέριο). Γενικά η Τουρκία περνά μια φάση σοβαρής αστάθειας που έχει να κάνει με τις συνθήκες στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και ειδικά τον πόλεμο στη Συρία, την κατάσταση στο Ιράκ και τους Κούρδους, αλλά και με το πραξικόπημα που επιχειρήθηκε εναντίον του Ερντογάν στη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου και προκάλεσε νέες εντάσεις και στο εσωτερικό (δημοψήφισμα) και στο εξωτερικό (σε σχέση με την Ελλάδα τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες).
Κοροϊδία εδώ και πάνω από 40 χρόνια
Εδώ και πάνω από 40 χρόνια συνεχίζεται η κοροϊδία: «το δίκαιο θα νικήσει», «να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του ΟΗΕ», κοκ.
Με αυτό τον τρόπο η άρχουσα τάξη των Ελληνοκυπρίων κρατά το λαό «καθηλωμένο» κάτω από την «ανάγκη» της εθνικής ενότητας απέναντι στον εξωτερικό κίνδυνο. Για να το καταφέρει αυτό βέβαια χρειάζεται μια Αριστερά «πρόθυμη» – βολική και υπάκουη. Και βέβαια την έχουν – είναι το ΑΚΕΛ. Που δεν πρόκειται ποτέ να αμφισβητήσει την εξουσία του κεφαλαίου – στο όνομα πάντα της εθνικής ενότητας για να λυθεί το κυπριακό.
Όμως το κυπριακό θα μπορέσει να λυθεί μόνο αν πάρουν στα χέρια τους το θέμα της λύσης οι εργατικές και λαϊκές μάζες των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Αν φύγει από τη μέση ο ανταγωνισμός για κυριαρχία που χαρακτηρίζει τις άρχουσες τάξεις στο νησί καθώς και στις «μητέρες πατρίδες» Τουρκία και Ελλάδα.
Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται να υπάρχει μια Αριστερά αντάξια του ονόματος της – διατεθειμένη να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές, ταξική, σοσιαλιστική με την πραγματική έννοια της λέξης και διεθνιστική.
Σχετικά άρθρα
