Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 463, 16 – 30 Νοέμβρη, που κυκλοφορεί
Τα Paradise Papers που διέρρευσαν πρόσφατα αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού σήμερα.
Παραδεισένια φοροδιαφυγή
Ενώ όλα τα τελευταία χρόνια τρώμε την προπαγάνδα ότι «έχουμε κρίση και πρέπει όλοι να βάλουμε το χέρι στην τσέπη», φαίνεται ότι όταν λέμε «όλοι» δεν εννοούμε όλοι. Και συγκεκριμένα δεν εννοούμε τους πιο πλούσιους, τις παγκόσμιες ελίτ, που ενώ είναι υπεύθυνες για την κρίση δεν είναι διατεθειμένες να πληρώσουν τίποτα από το κόστος της.
Έτσι, από τα Paradise Papers μάθαμε για την φοροαποφυγή στην οποία επιδίδονται πολυεθνικές επιχειρήσεις, πολιτικοί, γνωστοί καλλιτέχνες και γενικά οι πλούσιοι, που μεταφέρουν τα χρήματα τους σε φορολογικούς παραδείσους. Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι φορτώνονται φόρους, περικοπές, πληρώνουν το κόστος των ιδιωτικοποιήσεων και των ελαστικών σχέσεων εργασίας.
Θυσίες κάνουμε, τόπο πιάνουν;
Στην Ελλάδα λοιπόν, ο κόσμος της εργασίας ξεζουμίζεται καθημερινά. Υποτίθεται πληρώνουμε όλοι για να μπορέσει η οικονομία να ανακάμψει, να έρθει η ανάπτυξη, να βγούμε στις αγορές. Το «όραμα» αυτό, των προηγούμενων κυβερνήσεων έχει υιοθετήσει τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόσφατα όμως, με αφορμή τον καυγά του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής με την κυβέρνηση, αποκαλύφθηκε για άλλη μια φορά ότι η αποπληρωμή του χρέους είναι σαν μια προσπάθεια να ανέβει κάποιος μια κυλιόμενη σκάλα που κατεβαίνει. Όσα βήματα και να κάνεις προς τα πάνω στο τέλος βρίσκεσαι χαμηλότερα.
Έτσι, έγινε φανερό ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία, η κυβέρνηση υπολογίζει να δώσει μόνο για τόκους το ποσό των 100 δισ. ευρώ! Προσοχή, μόνο σε τόκους και όχι για το αρχικό κεφάλαιο!
Όλα αυτά μέσω των «ματωμένων πλεονασμάτων» που έχουν συμφωνήσει κυβέρνηση και δανειστές.
Με αυτή την αιμορραγία φυσικά, ούτε το χρέος μπορεί να μειωθεί ουσιαστικά ούτε μπορεί να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη. Και οι θυσίες των λαϊκών στρωμάτων θα πηγαίνουν στις τσέπες των τραπεζών, των δανειστών και όλων όσων πλούτισαν εν μέσω κρίσης τα τελευταία χρόνια.
Τα πλεονάσματα και τα 700 εκ του Τσίπρα
«… θεωρούμε πράξη ντροπής, καταισχύνης, ταπείνωσης του κάθε πολίτη, να του αρπάζουν το ψωμί απ’ το τραπέζι, κι από την άλλη, να του πετούν κάποια ψίχουλα, για να τον εξαγοράσουν»
δήλωνε ο Α. Τσίπρας για το κοινωνικό μέρισμα που είχε ανακοινώσει ο Σαμαράς το 2014 (πριν 2,5 χρόνια μόλις!).
Αλλά για την αξιοπιστία του Τσίπρα έχουν ήδη βγει τα συμπεράσματα και δεν εκπλήσσεται πλέον κανένας. Το σημαντικότερο θέμα είναι άλλο.
Το ποσό των 720 εκατομμυρίων ευρώ του «κοινωνικού μερίσματος» που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός σίγουρα από κάποιους ανθρώπους, ειδικά όσους είναι στην πιο δύσκολη οικονομική κατάσταση (και είμαστε πολλοί) θα αντιμετωπιστεί ως μια βοήθεια που είναι χρήσιμη για να κλείσουν κάποιες τρύπες. Και βέβαια, κάθε κομμάτι του πλούτου που πηγαίνει για την ανακούφιση των φτωχών δεν μπορεί παρά να είναι ευπρόσδεκτο από τους ίδιους.
Πως όμως προέκυψε αυτό το πλεόνασμα; Μα από τους ίδιους τους φτωχούς και το ξεζούμισμα τους! Με βάση τα στοιχεία της Κομισιόν, μόνο φέτος επιβλήθηκαν μέτρα που εξοικονόμησαν 3,7 δις ευρώ, με το μεγαλύτερο βάρος φυσικά και όπως πάντα να φέρουν τα φτωχότερα στρώματα. Αφού λοιπόν η κυβέρνηση μας πήρε 3,7 δις μας δίνει πίσω 700 εκατομμύρια, το 1/5 δηλαδή… Και φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν σε μια οικονομία που έχει αθροιστικά τα τελευταία χρόνια πτώση πάνω από 25% του ΑΕΠ, με το εισόδημα να κατρακυλάει ακόμα περισσότερο!
Εντάξει κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά και ο εξαθλιωμένος έχει ανάγκη ακόμα και τα ψίχουλα. Το ότι δίνετε κάποια επιδόματα όμως δεν σας κάνει και… αριστερούς. Και οι πιο δεξιές κυβερνήσεις κάποια κοινωνική πολιτική έχουν, μόνο και μόνο για να κρατούν κάτω από τον έλεγχο τους τον κόσμο.
Αριστερή πολιτική δεν είναι να μοιράζεις τη φτώχεια, αριστερή πολιτική είναι να καταπολεμάς τις αιτίες της. Και ειδικά στη σημερινή συγκυρία, όπου είναι πλέον φανερό από όλα τα στοιχεία ότι ο πλούτος σε κάθε χώρα και παγκόσμια είναι συγκεντρωμένος στα χέρια κάποιων ελάχιστων υπερπλουσίων (8 άτομα έχουν πλούτο ίσο με το μισό πληθυσμό του πλανήτη! – δείτε xekinima.org, 16.01.2017) ο αγώνας για ανατροπή του συστήματος είναι όχι απλά επίκαιρος, αλλά και ο μόνος που μπορεί να μας οδηγήσει σε μια κοινωνία διαφορετική.
Μια κοινωνία όπου ο τεράστιος πλούτος που υπάρχει (και τον οποίο παράγουμε εμείς) θα μοιράζεται ισότιμα, σε μια κοινωνία ελεύθερη και δημοκρατική, μια κοινωνία πραγματικά σοσιαλιστική!
