Γκουθμάν Περάμο
Τον περασμένο μήνα, το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα (ισπανικό αντίστοιχο της ΝΔ) ενέκρινε ένα νομοσχέδιο για να «απελευθερώσει» τον λιμενικό τομέα, με την στήριξη των Θιουδαδάνος («Πολίτες» – ισπανικό αντίστοιχο του Ποταμιού) του Βάσκικου Εθνικού Κόμματος (PNV) και την αποχή του δεξιού Εθνικού Κόμματος της Καταλονίας (PDeCat). Ένα καλό παράδειγμα για να δούμε ότι οι καπιταλιστές μπορούν να έχουν διαφορετική εθνικότητα, αλλά κοινά συμφέροντα.
Ο νέος νόμος, που είναι σύμφωνος με τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα επιτρέψει στα λιμάνια να προσλάβουν μη συνδικαλισμένους λιμενεργάτες αντί αυτών που ανήκουν σε σωματεία.
Η «μεταρρύθμιση» στα λιμάνια ήταν πολύ καιρό στα σχέδια της κυβέρνησης, όμως την καθυστέρησε για να μην ανοίξει και άλλο μέτωπο. Τώρα, χρησιμοποιώντας ως απειλή (ή δικαιολογία) ότι η ΕΕ θα βάλει πρόστιμο στο ισπανικό κράτος προχωρά σε μετωπική σύγκρουση.
Η μεταρρύθμιση αυτή υποτίθεται ότι έπρεπε να γίνει το 2014 και το ισπανικό κράτος απειλούνταν από την ΕΕ με πρόστιμο 25 εκ. € και άλλα 134.000€ για κάθε μέρα καθυστέρησης.
Την προηγούμενη περίοδο οι ηγεσίες των συνδικάτων κάλεσαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, αλλά… κάθε φορά τις ακύρωναν για να «διαπραγματευτούν» με την εργοδοσία. Πρέπει να σημειώσουμε την σημασία που έχει το εμπόριο στα ισπανικά λιμάνια γιατί από αυτά εξαρτάται το 20% του ΑΕΠ της χώρας.
Σε ένα πλαίσιο στο οποίο το Λαϊκό Κόμμα είναι (ξανά) βουτηγμένο σε σκάνδαλα διαφθοράς, που στο Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει κερδίσει η «αριστερή» υποψηφιότητα του Σάντσεθ και οι Ποδέμος έχουν καταθέσει πρόταση μομφής για να διώξουν τον Ραχόι από την κυβέρνηση, οι κινητοποιήσεις των λιμενεργατών μπορούν να στεφθούν με νίκη.
Η διαπραγμάτευση μεταξύ συνδικάτων και εργοδοτών για την διατήρηση των θέσεων εργασίας κατέληξε σε αδιέξοδο. Αυτή την εβδομάδα, στις 5, 7 και 9 Ιούνη, οι εργαζόμενοι προχωρούν σε στάσεις εργασίας (στις ώρες με μόνους αριθμούς). Το ίδιο θα κάνουν 19, 21 και 23 Ιουνίου, ενώ στις 14-16 Ιουνίου θα προχωρήσουν σε 48ωρη απεργία.
Οι ηγεσίες των συνδικάτων, έχουν ήδη συμφωνήσει να μειωθούν οι πιο ψηλοί μισθοί κατά 10% και να δεχτούν την πρόσληψη μη συνδικαλισμένων εργατών. Όμως στα σχέδια της εργοδοσίας είναι επιπλέον ένα πρόγραμμα πρόωρης συνταξιοδότησης και η κατάργηση 1.500 θέσεων εργασίας. Αυτή η εξέλιξη δεν επιτρέπει στις ηγεσίες να ισχυριστούν ότι εξασφαλίζουν τις θέσεις εργασίας και τις έχει υποχρεώσει να κατέβουν στον αγώνα.
Την ίδια στιγμή μια εκστρατεία των ΜΜΕ κατά των λιμενεργατών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, σύμφωνα με την οποία παρουσιάζονται ως «προνομιούχοι».
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πραγματικά επικίνδυνη εργασία (στην οποία πέθανε ένας εργαζόμενος στις 22 Μαϊου στο λιμάνι της Αλμερίας). Οι κινητοποιήσεις έχουν ξυπνήσει δυνατά αισθήματα αλληλεγγύης στην ισπανική κοινωνία, αλλά και διεθνώς. Οι λιμενεργάτες της Γαλλίας, Ιταλίας, Πορτογαλίας και του Μαρόκο δήλωσαν ότι δεν θα φορτώνουν εμπορεύματα με προορισμό την Ισπανία τις ημέρες των απεργιών.
Όμως οι λιμενεργάτες είναι δύσκολο να νικήσουν αν μείνουν να παλεύουν μόνοι τους. Είναι απαραίτητο το συνδικαλιστικό κίνημα να σχεδιάσει ένα σοβαρό πρόγραμμα κινητοποιήσεων, καλώντας και τους άλλους κλάδους να κατέβουν σε απεργία με σκοπό την ανατροπή των μέτρων λιτότητας, αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης του Ραχόι.
