Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
Σε λίγα 24ώρα συμπληρώνονται 43 χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, η οποία διέλυσε το φόβο και την απογοήτευση που είχε κυριαρχήσει και σκόρπισε την καταχνιά συμβάλλοντας καταλυτικά στην πτώση της 7χρονης δικτατορίας. Μισό περίπου αιώνα μετά οι εξελίξεις σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο είναι άκρως αρνητικές και βρίσκονται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που οραματίστηκαν οι φοιτητές. Τα ιδανικά τους , ωστόσο, παραμένουν, νομίζω, επίκαιρα και ο αγώνας τους ζητά επιτακτικά δικαίωση, παρά την αρνητική συγκυρία και παρά την κακοποίηση που δέχτηκαν.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κάποιοι πρωταγωνιστές της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου συνέβαλαν σε αυτό. Έπαιξαν αρνητικό ρόλο στην πολιτική σκηνή κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, διοίκησαν, ανέβηκαν σε αξιώματα, αγάπησαν την εξουσία και τη δημοσιότητα, πήραν σημαντικές για τον τόπο αποφάσεις, ψήφισαν μνημόνια και ξεπούλησαν τη χώρα. Υπάρχουν βεβαίως και πολλοί άλλοι οι οποίοι δεν εξαργύρωσαν τον αγώνα τους για μια θέση και αγωνίζονται ακόμα για την εκπλήρωση των ονείρων που είχαν για την κοινωνία και τον τόπο. 43 χρόνια μετά οι μουσάτοι φοιτητές έγιναν ψαρομάλληδες και πέρασαν τα 60. Είναι άδικο να ταυτίσουμε την ιδιοτελή συμπεριφορά συγκεκριμένων προσώπων με μια γενιά και τα ιδεώδη της. Πρέπει να γίνει σαφές ότι οι άνθρωποι ξεπουλιούνται, τα οράματα, όμως, όχι.
Σήμερα η χώρα μας έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους και βρίσκεται αλυσοδεμένη από το ευρώ και τα μνημόνια. Το χάσμα πλουσίων-φτωχών έχει διευρυνθεί, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας είναι κάτω από το όριο όχι της φτώχειας, αλλά της εξαθλίωσης, η ανεργία καλπάζει , κοινωνικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν από την εποχή της γαλλικής επανάστασης χάθηκαν και τα δημόσια αγαθά της υγείας και της παιδείας είναι τα πρώτα θύματα μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι αποφάσεις του λαού, ακόμη και όταν λαμβάνονται με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, δε γίνονται σεβαστές, απειλούνται τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, το κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε υπηρέτη και φερέφωνο των δανειστών και κάποιοι πανηγυρίζουν στις στάχτες μιας καμένης πατρίδας. Σε τέτοιες συνθήκες το σύνθημα για «ψωμί- παιδεία- ελευθερία» όχι μόνο είναι επίκαιρο, αλλά πρέπει να ξαναγίνει κυρίαρχο αίτημα της κοινωνίας.
Ζούμε σε ένα διεθνές περιβάλλον το οποίοι χαρακτηρίζεται από συντηρητική στροφή και παρατηρείται άνοδος των ποσοστών των ναζιστικών, φασιστικών και εθνικιστικών κομμάτων. Η εκλογή του ακροδεξιού Τραμπ στις ΗΠΑ εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο. Η Ευρώπη έχει μετατραπεί σε τσιράκι της Γερμανίας και ταυτόχρονα ταμπουρώνεται στα εθνικά κράτη υψώνοντας τείχη και φράχτες για να μην μολυνθεί από τον «προσφυγικό ιό». Δείχνει το απάνθρωπο και ξενοφοβικό της πρόσωπο την ίδια στιγμή που παιδιά σαν τον Αϊλάν πνίγονται στα νερά της Μεσογείου. Η δημοκρατία στη Γηραιά Ήπειρο στραπατσάρεται και οι εκβιασμοί και οι απειλές είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι αγορές και η παγκοσμιοποίηση επιβάλλουν τη θέληση τους , η εκμετάλλευση των ανίσχυρων κρατών από τα ισχυρά είναι νόμος και οι πόλεμοι, η προσφυγιά και οι επεμβάσεις αυξάνονται. Σε έναν τέτοιο κόσμο τα αιτήματα των φοιτητών του Νοέμβρη για ήττα του ιμπεριαλισμού, για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη, για αυτοδιάθεση των λαών, για προκοπή και εθνική ανεξαρτησία δεν είναι απλά διαχρονικά, αλλά βρίσκονται σε πρώτη προτεραιότητα.
Τα οράματα της γενιάς του Πολυτεχνείου μπορεί κάποια στιγμή να υποχώρησαν και να βρέθηκαν στο περιθώριο. Κάποιοι προσπάθησαν να τα οικειοποιηθούν και άλλοι να μας πείσουν ότι δικαιώθηκαν. Η αλήθεια, εντούτοις, είναι ότι παραμένουν ανεκπλήρωτα. Σήμερα στη μουγκή και θλιμμένη εποχή μας μοιάζουν έτοιμα να εμπνεύσουν ξανά πλατιά στρώματα, τους εργαζόμενους , τους άνεργους, τους απελπισμένους, τους πολίτες που πονάνε ετούτον τον τόπο, την κοινωνία και τις συλλογικές της εκφράσεις και να οδηγήσουν σε νίκη και σε αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των πολλών.
