Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
Δεν ξέρω αν τέθηκε ποτέ το δίλημμα στους Ευρωπαίους αξιωματούχους ποιος θα έκανε πράξη με τις λιγότερες αντιδράσεις τα σχέδια τους για τη χώρα. Υποθέτω ότι μετά τον περσινό Ιούλιο, όπου το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, και ειδικά μετά την ψήφιση των τελευταίων πολυνομοσχεδίων να λύθηκε η απορία τους, γιατί ξεκαθαρίστηκε ότι καλύτερος υπάλληλος και εντολοδόχος των δανειστών από τον τωρινό πρωθυπουργό δεν υπάρχει. Ξεπέρασε, χωρίς αμφιβολία, όλους τους προηγούμενους ακόμη και τον τωρινό αρχηγό της ΝΔ. Ο χρήσιμος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πράττει ό, τι του υπαγορεύουν χωρίς να συναντά ιδιαίτερα προβλήματα. Τέτοιες συνθήκες ούτε στα όνειρα τους. Εκείνο που προβληματίζει είναι ότι, ενώ η κοινωνία στην πραγματικότητα δε συναινεί, παρακολουθεί τα γεγονότα από τον καναπέ της.
Αλήθεια σε ποια άλλη χώρα της Ευρώπης θα εγκρίνονταν τέτοιας έντασης και έκτασης μέτρα και δε θα άνοιγε ρουθούνι; Ψηφίστηκε ο νέος νόμος για το ασφαλιστικό, ο οποίος ισοπέδωσε όποιο ασφαλιστικό δικαίωμα είχε μείνει όρθιο από τα προηγούμενα μνημόνια. Δημιουργήθηκε το υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων (ξεπουλήματος της χώρας επί το ορθότερο), το οποίο θα ελέγχεται από τους δανειστές. Ψηφίστηκαν έμμεσοι και άμεσοι φόροι και ο αυτόματος κόφτης, ο οποίος θα ενεργοποιείται, όταν αποφασίζει το Eurogroup, όπως δήλωσε ο κ Ντάισεμπλουμ, με Π.Δ. Από ποια άλλη κυβέρνηση, η οποία έδωσε γην και ύδωρ για 7,5 δις (τα οποία παρεμπιπτόντως θα πάνε για την εξόφληση δανείων), θα τολμούσαν οι θεσμοί να ζητήσουν διορθώσεις στα ψηφισμένα πολυνομοσχέδια, γιατί δεν είναι απολύτως ικανοποιημένοι;
Σε ποια περίπτωση δε θα προκαλούνταν σοβαροί κλυδωνισμοί μετά από όσα είπε ο κ. Καμμένος ότι, δηλαδή, η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά είναι πράξη εγκληματική και αντισυνταγματική; Μετά τα όσα δήλωσε ο πρόεδρος της Βουλής ότι αυτό κινείται στα όρια της συνταγματικότητας; Ποιος άλλος θα σφύριζε αδιάφορα στην παραδοχή του κ. Τσακαλώτου ότι οι φτωχοί δεν θα δουν όφελος από τα μέτρα ή στην προκλητική δήλωση του κ. Κυρίτση ότι η κυβέρνηση ψηφίστηκε για να μετακυλήσει τα βάρη στους μένουμεευρωπαίους; Ποια κοινωνία θα ανεχόταν να την κοροϊδεύουν με αυτόν τον ιταμό τρόπο;
Πού αλλού θα είχε ξεκινήσει η αλλοίωση της μορφής του πολιτεύματος με τον κόφτη( αφού παρακάμπτεται η κοινοβουλευτική διαδικασία, σύμφωνα με δήλωση του προέδρου της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας κ. Β. Αλεξανδρή), θα ράβονταν νέα μέτρα σε βάρος της κοινωνίας και της χώρα (ολοκλήρωση των αποκρατικοποιήσεων), τα οποία θα ψηφιστούν για την επόμενη αξιολόγηση του Οκτωβρίου, θα απειλούνταν δημοκρατικά δικαιώματα και κατακτήσεις (απελευθέρωση απολύσεων, αλλαγή του τρόπου με τον οποίο αποφασίζεται μια απεργία κ.α.) και οι πνευματικοί άνθρωποι, οι επαϊοντες, αλλά και οι πολίτες, οι άνεργοι και όλοι όσοι έχουν πληγεί από τα μνημόνια θα παρακολουθούσαν τις εξελίξεις σαν υπνωτισμένοι, σαν να γίνεται αλλού αυτή η αποκριά, για να θυμηθούμε το Μίλτο Σαχτούρη, και όχι στον τόπο μας; Πού;
Συνολική και βιαστική εξήγηση δεν θα προσπαθήσω να δώσω τώρα. Οπωσδήποτε, όμως, σημαντικό ρόλο παίζει η προπαγάνδα την οποία το κυβερνητικό επιτελείο σχεδιάζει πολύ προσεκτικά και εκτοξεύει την κατάλληλη στιγμή με τη βοήθεια, δυστυχώς, της κρατικής ραδιοτηλεόρασης. Τελευταία «επιτυχία» τα όσα συνέβησαν με τα δύο πολυνομοσχέδια. Το ασφαλιστικό ήταν πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα, εντούτοις, η δημιουργία του υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων, ο τρόπος λειτουργίας του και το ξεπούλημα της Ελλάδας αποδείχτηκε το μείζον. Η κυβερνητική προπαγάνδα έξυπνα κινούμενη έδωσε το βάρος στην ψήφιση του πρώτου παρασύροντας κόμματα και συνδικάτα, τα οποία το θεώρησαν σαν την μητέρα των μαχών. Έτσι εξάντλησαν τις λίγες, έτσι κι αλλιώς, δυνάμεις που διέθεταν με αποτέλεσμα το δεύτερο πολυνομοσχέδιο να περάσει χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις από τα κουρασμένα, σε μεγάλο βαθμό απαξιωμένα και αποδυναμωμένα συνδικάτα.
Είναι βέβαιο ότι ευνοϊκότερες συγκυρίες δε θα μπορούσαν να υπάρχουν για τους τοκογλύφους της Ευρώπης και του ΔΝΤ και για τους εγχώριους υπηρέτες τους. Η μεταβολή των συνθηκών (της τύχης, θα έλεγε κανείς, με τη διαχρονική σημασία που της έδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες) δε θα αργήσει να εμφανιστεί όχι ως θεϊκή παρέμβαση, αλλά ως κοινωνική αντίδραση. Αυτό ακριβώς εκφράζει και η παρακάτω μαντινάδα του γενέθλιου τόπου μου, της Κρήτης:
«Καιρό σου κάνει και λιχνάς*
καλός καιρός απού ναι
μα θα γυρίσει κι ο βορές
και θα τα ξαναπούμε».
